Нарадзіўся на Роўненшчыне, пасля заканчэння школы ў 1967 годзе спрабаваў паступіць у Кіеўскі ўніверсітэт, але за «антирадянську» крамолу не быў дапушчаны да ўступных экзаменаў, затое на ўсё жыццё атрымаў сабе «апекуноў» з КДБ.
Пасля гэтага ўсе спробы паступіць ва ўніверсітэт былі марнымі. Працаваў на радыё ў Роўне.
У 1968 прыязджае ў Львоў і чытае ў асяродку ўкраінскіх інтэлектуалаў паэму «Вертеп», якая адразу была высока ацэненая. Паэт пераязджае на сталае жыхарства ў Львоў. У свае 20 гадоў Г. Чубай быў своеасаблівым «гуру», неаспрэчным лідарам і аўтарытэтам для цэлага пакалення не нашмат малодшых, а часам і старэйшых сучаснікаў.
У 1970 г. арганізоўвае і выдае «Скриню» — адзін з першых самвыдатаўскіх часопісаў Украіны.
У 1972 г. КДБ робіць ператрус у кватэры Галіны Чубай — паэтавай жонкі. Некалькі дзён у КДБ прывялі паэта да глыбокай дэпрэсіі, а цяжкая фізічная праца грузчыкам — да праблемаў са здароўем. Цяжкі матэрыяльны стан прымусіў Г. Чубая працаваць на будоўлях у Сібіры, што яшчэ больш падарвала яго здароўе. Падчас рэпрэсій 1972—–1973 гг. Чубай быў арыштаваны і абвінавачаны ў «антирадянській агітації та пропаганді», аднак праз некалькі дзён вызвалены — разам з чуткай пра яго нібыта супрацоўніцтва з «органамі». Атмасфера прыніжальнай падазронасці ў асяродку інтэлігенцыі пасля «чысткі» цяжка пераносілася паэтам, уяўленне пра глыбокую драму ў ягонай душы дае паэма «Говорити, мовчати і говорити знову» (1975) — адзіны паэтычны твор (апроч дзіцячых вершаў), напісаны пасля 1972 году.
У 1979 г. Г. Чубай бліскуча здае экзамены ў маскоўскі Літаратурны інстытут, трапляе ў семінар да А. Жыгуліна, які называе яго наймацнейшым на сваёй плыні, аднак скончыць інстытут не паспявае: у 1982 годзе ва ўзросце 33 гадоў паэт пайшоў з жыцця.
Песні на вершы Г. Чубая выконвае гурт «Плач Єремії» (лідар гурта — Тарас Чубай, сын паэта).
Паводле матэрыялаў сайта http://chubay.ridne.net/
