Першы досвед пісьменніцтва Вонэгут атрымаў яшчэ ў школе, дзе два гады рэдагаваў штодзённую школьную газету. Паступіў ва ўніверсітэт Батлера, аднак кінуў навучанне пасля крытыкі аднаго з выкладчыкаў ягоных здольнасцяў да пісання. З 1941 да 1943 праходзіў навучанне ва ўніверсітэце Корнэл у штаце Нью-Ёрк. Вывучаў хімію і вёў калонку ў студэнцкай газеце Cornell Daily Sun. У 1943 годзе Вонэгута хутчэй за ўсё адлічылі б за непаспяховасць, калі б ён не запісаўся ў войска.
У снежні 1944 году Вонэгут трапляе ў нямецкі палон, а ў лютым 1945 робіцца сведкам бамбавання Дрэздэна авіяцыяй саюзнікаў. Яго ўражанні ад гэтых падзей адлюстраваныя ў розных творах, перадусім у рамане “Бойня нумар пяць, або Крыжовы паход дзетак”. Ён быў адным з сямі амерыканскіх палонных, якія здолелі перажыць гэтае бамбаванне, схаваўшыся ў сутарэннях пад бойняй.
Пасля вяртання з Другой сусветнай Курт Вонэгут паступіў у аспірантуру ўніверсітэта Чыкага на спецыяльнасць “антрапалогія”. Адначасова ён працаваў паліцэйскім рэпарцёрам у навінавым бюро горада Чыкага. Пасля правалу на абароне дысертацыі ў 1947 годзе пераязджае з Чыкага ў горад Скенектэды, штат Нью-Ёрк, дзе пачынае працаваць у аддзеле сувязяў з грамадскасцю карпарацыі “Джэнерал Электрык”. Там і пачалася яго пісьменніцкая кар’ера: у лютым 1950 году часопіс Collier's надрукаваў яго апавяданне “Справаздача аб эфекце Барнгаўза”. У наступным годзе Вонэгут звольніўся з “Джэнерал Электрык” і разам з сям’ёй пераехаў у штат Масачусэтс, у раён мыса Код, які неаднаразова згадваецца ў яго творах. Да 1959 году, калі пабачыў свет яго раман “Сірэны Тытана”, Вонэгут паспеў апублікаваць дзясяткі апавяданняў, папрацаваць настаўнікам у школе для разумова адсталых дзяцей, быў гандлёвым прадстаўніком канцэрну “Сааб”.
У 1970—1980 гадах Вонэгут працягвае актыўна пісаць і публікавацца. Яшчэ па вяртанні з вайны Вонэгут ажаніўся з Джэйн Мары Кокс, аднак яны развяліся ў 1979 годзе. Ягоная другая жонка — вядомы фатограф Джыл Крэменц.
31 студзеня 2000 пажар пашкодзіў дом Вонэгута, а сам ён быў шпіталізаваны. Пісьменніка выратавалі, аднак агонь знішчыў ягоны асабісты архіў. Пасля выхаду са шпіталя Вонэгут пераехаў у Нортхэмптан, штат Масачусэтс.
Апошні ягоны раман Tіme Quake, надрукаваны ў 1997 годзе, стаў адной з падзеяў амерыканскай літаратуры 1990-х. Пасля публікацыі гэтага рамана Вонэгут абвясціў пра свой сыход з літаратуры. Пісаў для часопіса In These Times, тэмы вагаліся ад крытыкі адміністрацыі Джорджа Буша да апісання візіту на пошту. У 2005 годзе многія яго эсэ былі сабраныя ў кнігу “Чалавек без краіны” (A Man Without A Country). Папулярнасць гэтай кнігі Вонэгут ахарактарызаваў як “прыемны келіх шампанскага на заходзе жыцця”.
У творах Вонэгута часта можна сустрэць скептычныя выказванні што да рэлігіі. Пісьменнік лічыў рэлігію спробай людзей пераадолець адзіноту. Ён таксама досыць скептычна ставіцца да кахання і яго ўплыву на жыццё. Паводле Вонэгута, людзям патрэбнае не так каханне, як агульнае ўменне паводзіць сябе ў дачыненні да іншых.
У 2011 годзе выйшаў беларускі пераклад рамана Курта Вонэгута “Бойня № 5, або Крыжовы паход дзетак”, выкананы Паўлам Касцюкевічам.
паводле Вікіпедыі
