№21: Знак прысутнасці

№21: Знак прысутнасці

Мы прысвячаем новы нумар “ПрайдзіСвета” феномену сувязі літаратуры і гомасэксуальнасці, альбо, кажучы мовай ХХІ стагоддзя, сувязі літаратуры і ЛГБТК. Ці застаецца літаратура літаратурай, калі адкрывае нам сусвет цялеснасці, сэксуальнасці, інтымнасці? Чаму беларуская літаратура моцная ў апісанні вайны і такая бездапаможная, стэрыльная ў апісанні цялеснасці і сэксуальнасці? Ці існуе беларуская ЛГБТК-літаратура? На гэтыя і іншыя пытанні можна будзе знайсці адказы ў нумары

Чытаць далей

Змест


Алок Вайд-Мэнан Вулічны гвалт Вершы Фрэнк О’Хара Трымаю воблака ў абдымках Вершы Пэт Паркер Так прагну з табой кахацца і словы замест гэтага пішу Вершы Ўолт Ўітмэн Як Адам на золку ўранні Вершы Эмі Лоўэл Калі б я здолела злавіць зялёны ліхтар светляка Вершы Сара ТысдэйлЭрына Верш Алфрэд Эдвард Хаўсмэн Больш не пытай: баюся, не змаўчу Вершы Гедрэ Казлаўскайтэ Размаўляць на забытых мовах Вершы Івар Сільдпачуццё што нешта не так Вершы Сімона дэ БавуарДругі пол Фрагмент кнігі Жан Както Белая кніга
Іда Ліндэ Мама забойцы Урывак з рамана Жорж Экгаўт Татуіроўка Апавяданне Уладзіслаў Гарбацкі Апошні ўраніст Эсэ
Крысціна Бандурына Something Special Вершы Карэкцыя перспектывы Апавяданне Надзя Гусакоўская не вставать рано утром, чтоб не упасть Вершы Уладзіслаў Гарбацкі Прыдарожныя макі Апавяданне Каровы ды мужыкі Апавяданне Дар’я Трайдэн Нямая Апавяданне Вампірызм Апавяданне Хвароба Апавяданне Дзмітрый Ермаловіч-Дашчынскі Небесный сеанс прерывается Вершы
“Вось так я пішу” Рэпрэзентацыя негетэранарматыўнай сэксуальнасці ў літаратуры Матэрыялы круглага стала
Вольга Гапеева Гульня ў гендар, або Чаму качкі размаўляюць на лавандавай мове Эсэ Альгерд Бахарэвіч “Зразумейце маю адзіноту”: “Дзёньнік” Вітальда Гамбровіча як досьлед уласнае сэксуальнасьці Эсэ Дар’я Трайдэн Бог і мілыя хлопчыкі: рэлігія і гомаэротыка ў творах Герарда Рэвэ Эсэ Кацярына Маціеўская Эфект Пігмаліёна Эсэ Ганна Янкута Гісторыя аднаго сына Эсэ Справа Роджэра Кейсмента Эсэ Літаратурнае жыццё бостанскага шлюбу Эсэ Уладзіслаў Гарбацкі Як беларусы ў 1928 годзе гей-шлюбам палохалі Эсэ Апошні enfant terrible ХХ стагодзьдзя Эсэ Жанчына, што кахала мужчынаў, якія кахалі мужчынаў Эсэ Уладзімір Валодзін Уголовное преследование гомосексуалов в СССР (1946-1991): цифры и дискурсы

У гэты дзень, 17 чэрвеня

  • 1719

    Памёр Джозэф Адысан (анг. Joseph Addison, нар. 1 траўня 1672), публіцыст, драматург, палітык і паэт, які стаяў ля вытокаў ангельскага Асветніцтва. Разам з Рычардам Стылам і Даніэлем Дэфо лічыцца адным з заснавальнікаў журналістыкі. Таксама вядомы як аўтар папулярнай у XVIII ст. трагедыі “Катон” (Cato, a Tragedy, 1713), заснаванай на апошніх днях старажытнарымскага палітычнага дзеяча Марка Порцыя Катона.

  • 1867

    Нарадзіўся Генры Лоўсан (анг. Henry Lawson, памёр 2 верасня 1922), аўстралійскі празаік, паэт, класік нацыянальнай літаратуры. Вядомасць яму прынеслі апавяданні, у якіх адлюстроўвалася жыццё простых аўстралійцаў, гарадскіх рабочых і сельскіх жыхароў. Найбольш папулярным зборнікам яго прозы лічыцца кніга “Пакуль кіпіць чыгунок” (While the Billy Boils, 1896).

  • 1903

    Нарадзіўся Міхаіл Святлоў (руск. Михаил Светлов, сапр. Шэйнкман; памёр 28 верасня 1964), рускі савецкі паэт і драматург, лаўрэат Ленінскай прэміі (1967). Усенародную славу і любоў яму прынёс верш “Грэнада” (1926). Многія кампазітары напісалі музыку на гэты верш, а Маякоўскі чытаў яго на памяць на сваіх канцэртах. Яшчэ адзін верш, які ператварыўся ў песню і хутка стаў папулярным у 1930-х гадах, — “Кахоўка”. Найбольш вядомыя ваенныя творы Святлова — “Італьянец” і паэма “Дваццаць восем”. За кнігу “Вершы апошніх гадоў” паэту пасмяротна прысудзілі Ленінскую прэмію. У ліку апошніх яго твораў — таксама п’есы “Чужое шчасце” (1953) і “Любоў да трох апельсінаў” (1964).

  • 1954

    Памёр Барыс Мікуліч (псеўд. Б. Міхайлаў, Барыс М.; крыпт. Б.М., БаМ, Б.М-ч, М.Б нар. 19 жніўня 1912), беларускі пісьменнік, празаік, крытык. Быў сябрам “Маладняка”, Саюза пісьменнікаў Беларусі. Да 1936 году выдаў сем мастацкіх кніг. Арыштаваны ў 1936, асуджаны на 10 гадоў зняволення. Арыштаваны паўторна ў 1949 і высланы ў Сібір, дзе памёр. Рэабілітаваны праз тры месяцы пасля смерці.

  • 1968

    Памёр Аляксей Кручоных (руск. Алексей Кручёных, нар. 21 лютага 1886), рускі паэт. Пачынаў як мастак, быў адным з тэарэтыкаў рускага футурызму. З’яўляецца заснавальнікам “заумнай” мовы і паэзіі. Згодна з тэорыяй “заумі”, слова самацэннае незалежна ад свайго сэнсу і нават можа не мець яго. У 1920-х Кручоных самастойна аформіў і выдаў сваімі сіламі сто дваццаць чатыры зборнікі вершаў. Але з 1934 г. яго практычна нідзе не друкавалі і да канца 1980-х яго творчасць была вядомая вельмі вузкаму колу чытачоў. Паэт жыў з продажу рэдкіх кніг і рукапісаў. Кручоных — адзіны паэт з плеяды футурыстаў, які памёр сваёй смерцю на роднай зямлі.

  • 1994

    Памёр Юрый Нагібін (руск. Юрий Нагибин, нар. 3 красавіка 1920), рускі празаік, журналіст. Працаваў у малой форме (апавяданні, зрэдку аповесці), пісаў кінасцэнары, па якіх знята больш за 40 фільмаў. Шмат працаваў у газетах. Часам Нагібіну даводзілася выдумляць артыкулы і выдаваць іх за аповеды пра рэальныя падзеі, каб хоць неяк выжыць: “Адзін раз пратрымаўся на тым, што пісаў месяц для газеты аб Сталінскай выбарчай акрузе. (Гэта было ў 1950 годзе). А там у мяне нейкія цыганы табарам прыходзяць галасаваць за Сталіна з песнямі-скокамі, а іх не пускаюць. Яны крычаць, што хочуць аддаць свае галасы за любімага правадыра... Грузінскі лётчык-інвалід, збіты ў баі, прыпаўзае на абрубках... Рэдактар пытаецца: “Скажыце, што-небудзь з гэтага ўсё-такі было?” Я кажу: “Як вы лічыце, магло быць?” Ён: “Але мы ж маглі сесці!” Але не толькі не селі, а яшчэ і прэміяльныя атрымалі!” (з дзённіка пісьменніка). Сябар рэдкалегіі часопісаў “Знамя” (1955—1965), “Наш современник” (1966—1981).