Зімовая казка
(Žiemos pasaka)
Скажы, што пахне? Думай, думай.Лілея? Ліпа? Вецер? Не.
Так пахнуць прынц, гандляр парфумай,
Так пахне вечарам у сне.
Глядзі, зіхоткае якое
Святло – узорамі на шкле,
Цурчыць малочнаю ракою
Ў пяшчотнай ледзяной імгле.
Глядзі, завея... вее... вее...
Глядзі, як сад заплюшчыў веі
І замяло зямлю да стрэх.
Скажы, хто крочыць? Думай, думай.
Прыходзяць прынц, гандляр парфумай,
Цырульнік, пекар... Белай шумай
На дрэвы ападае снег.
Вяртанне
(Sugrįžimas)
Я сёння гутарыў з багамі,Ды пацягнула ўніз душу:
З пятлёй завулкаў пад нагамі
Хаджу ды вершыкі пішу.
Ад захаду ўгары чырвона,
А мне вярнуцца да зямлі б,
Дзе спеў старога патэфона
І каля пошты водар ліп.
Вечаровы цуд
(Vakaro stebuklas)
Як гэты дзень мяне асенні засмуціў!Маркотны краявід з працоўным шэрым людам
І чорных цягнікоў завучаны матыў.
Ды вечар блізіцца – і звыкласць робіць цудам.
Адзеўся ў ціхую мелодыю ручай,
Халоднае святло прачнулася уверсе
Й загорнутыя ў шоўк, уздыхі і адчай
Дзяўчаткі песцілі анёлавыя персі.
Анёл і сястра Ангеліка
(Angelas ir sesuo Angelika)
Анёл-немаўля, ён не ўмее шчэ лётаць у высі.Слабенькія пальцы ўчапіліся ў дрэва галінку.
Ён плача ціхутка, абрынуцца ўніз баючыся,
Да воблака ўзняўшы заплаканы твар на хвілінку.
Танюткія й лёгкія, як дзьмухаўцы і вясёлкі,
Сіроты па парах нячутна праходзяць па скверы.
“Сястрычка Ангеліка, чуеш, на дрэвах анёлкі”.
“Хадзем, фантазёрка, бо не атрымаеш вячэры”.
Цуд
(Stebuklas)
Няўсцерп яго плоці за плотам,І ён уцячэ, пералезе
І, голы, чаруе палётам –
І неба ў лятаючым бэзе.
Вядзе, як багіня, да раю
Зямлю, што не мела прытулку, –
І сведка ў слязах замірае,
І мову займае завулку.
І бачыць служанка дзівосы,
І скача яна ў паднябессе,
І кветкі ўплятаюцца ў косы,
І рукі дрыготкія ў бэзе.
Каштан пачынае цвісці
(Kaštanas pradeda žydėt)
Да д’ябла вашае мастацтва,Больш не патрэбнае ў жыцці,
Калі пачне на радасць птаству
Каштан за вокнамі цвісці!
Каштан цвіце гарачай злівай,
Лагодным ветрыкам з лугоў,
Цвіце – і рэчкаю шчаслівай
Выходзіць сэрца з берагоў.
Каб кнігі са сталоў ляцелі,
Каб вар’яцелі вечары,
Каб расцвілі хваробы ў целе,
Якіх не знаюць дактары;
І птахі песняю без стомы
Зрывалі горла задарма,
І маці плакалі, што дома
Дачок да раніцы няма.
Бо кветкі з кропкамі рудымі
Згараюць свечкамі суздром,
І ты ўсю ноч у гэтым дыме
На аркуш пырскаеш пяром.
пераклад з літоўскай – Андрэй Хадановіч
© Henrikas Radauskas, спадкаемцы, 2009
