* * *
(Всё застыло, как на фотографии...)
Усё стаіць, нібы на фатаграфіі.
Дым агню, цякучыя пяскі.
Мішка, Мішка, вось бы ў Бесарабію.
У люстры суму там мяне пакінь.
Цёмнай плынню ноч раскіне путы,
Зорак сыпане, зашапаціць.
Там бярозка, як мая пакута
Будзе рэй святочны завадзіць.
Там агонь, і брама там скавыча,
Журавом зацягне красавік.
Мішка, Мішка, я сваім абліччам
Даганяю журавовы смык.
пераклад з рускай — Глеб Лабадзенка
* * *
(Берберский король с голубыми глазами...)
Берберскі кароль — і блакітныя вочы,
З дзіравай кішэнню на восліку крочыў,
Прынёс мне галінку зялёнай агавы...
Кахаю! — крычалі мне зёлкі ласкава
Кахаю! — крычалі вялікія дрэвы!
Кахаю! — клялі і кляліся залевай.
А ён усміхаўся на шэранькім муле,
Бы пчолка, што мкнецца ў палаючы вулей.
І часам мне цяжка без грошай ў кішэні,
З галінкай агавы, на восліку шэрым
Стары і каштоўны прыяцель мой крочыць,
Берберскі кароль — і блакітныя вочы.
пераклад з рускай — Глеб Лабадзенка
* * *
(И в блуждании букв, в предложения слитых...)
І ў паломніцтве літар, у сказы ледзь злітых,
І ў накаце дарог, што на золку туман прыхаваў,
Ганарыцца магу — у вар’яцтве галоў паспалітых
Мой куток запляваны сам Творца Нябёс цалаваў.
Свет наш дзіўна ліняе сваімі вякамі,
Белы дым пагулянак цярусіць на дол небасхіл.
Старажытная памяць у горле стаіць камякамі
У журботнай самоце душы і магіл.
І не выкрасці ў статуй багоў чарадзейнага дыску.
Пусташолахам крокі сціхаюць, і не пакахаць.
Зарыдае небесным блакітам мой твар васіліска,
Развітальнай насмешкі не здолеўшы адлюстраваць.
пераклад з рускай — Андрэй Хадановіч
* * *
(Журавль Ветхого Завета...)
Старога Запавету жораў,
Ён дзень пры дні ў маім акне.
Амаль губляецца ў прасторы —
І зноў прыходзіць да мяне.
Як брама скардзіцца старая;
П’е, нібы ліст, у траўня з рук;
Як Бальмант, д’ябла дакарае,
На парыжэлы сеўшы брук.
Старога Запавету жораў
Сваю тугу дамоў нясе,
Нібыта бацькаўшчыны хворай
Пячаткі зразумеў усе.
пераклад з рускай — Андрэй Хадановіч
* * *
(Пажити мои, пажити...)
Па жыце маім, па жыце...
Пажыць бы яшчэ, пажыць бы.
Ад збаўлення нашага
Ды за Збаўцу нашага.
Не далі мне, не далі.
Там анёлы снедалі.
Устануць, павагаюцца —
І не павітаюцца.
Не жылі ніколі вы,
Рукі мае кволыя,
Думкі асцярожныя
З дзеямі астрожнымі.
Адышлі знябытымі.
Неба — не блакіт — дымы.
Кажам, як з нябыту, мы:
Дзе мы? Дзе мы? Дзе мы?
пераклад з рускай — Глеб Лабадзенка і Андрэй Хадановіч
© Андрэй Хадановіч, пераклад, 2010
