***
(Жэншчына з вядром на галаве…)
Lady with a bucket on your head,
Whom are you going to startle with it?
Can't remember if anyone asked you for that,
Lady with a bucket on your head.
It suits and slenders you, no doubt,
This headgear of yours.
Not everyone could wear it
Whatever vogue it was.
I feel uncomfortable and sad
'Cause no one wants it on.
You pressed the curls of a fine coiffure
So bravely and alone.
You should be saved ‘n’ immortalized,
The living image of you,
Right at these lines, with all your vines,
With the bucket slight and new.
What all this mocks and underlines? —
I wish I ever knew.
Жэншчына з вядром на галаве,
Вы каво удумалі пугаць ім?
Мы віць вам за эпатаж не плацім,
Жэншчына з вядром на галаве.
Вам ано ідзёт, я і не спору,
Галаўной убор страйніт вас так!
Нет, не каждаму прыдзёцца ўпору
Этат моды вычурный пусцяк!
Мне нялоўка і аднаўрэменна больна,
Што ў вядрэ вы, а другіе без,
Што прычоскі локаны нявольна
Прыдавіл вядра пусцяшный вес.
Ваш партрэт ў сціхах увекавечу,
Прама ў строчках эціх сахраню.
Прадзь валос, вядро і эту ўстрэчу,
І слязу пячальна ураню.
***
(Місцер Макл-кадл-дадл)
Mr. Mackle-kaddle-daddle
Pours and drinks his morning tea,
Slices a lemon, adds some sugar ?
Forty lumps to guarantee
Subtle taste. — Hey, Mr. Mackle,
Just want to warn you not to crack,
We would never start to tackle,
But there’s a BEAVER behind your back!
— How can only there be a beaver,
Any beaver, any beast?
Every soldier has got a cleaver,
British officer at least!
So they know and never touch me.
Please pack your trunks and leave my home!
Here the beaver takes up a kettle
And empties it at Mr.’s dome.
Місцер Макл-кадл-дадл
П’ець ў гасціннай чай “Ахмад”
І кладзець у чашку сахар
Трыццаць восем раз падрад.
— Місцер Макл-кадл-дадл,
Ў галаве у вас — салата!
Вы не бачыце нібыта:
Ў вашым кубачку — ГАРБАТА!
— Гдзе гарбата?! Там гарбата?!
Што гарбата?! — стогнець сэр, —
Я спіну трымаю прама,
Я ж англійскі афіцэр!
— Місцер, мне за вас няёмка,
Вы — дурное кенгуру!
Шчас налью на плеш вам кавы,
Вушы цукарам натру!
A New Yolk
(Курукіца)
That was a Chicken-Bricken, a Chicken-Kraken, an alpha animal, Alpha and Omega animal. I’m going to tell you a true story about it.
A muddy bird stared at an old man.
— Hey, Oldman!
The Oldman’s shoulders started at the sound of its gloomy voice.
— Hello, Chick.
In spite of their owner the Oldman’s fingers tried to tear a handkerchief embroidered by the Oldwoman.
— The Egg.
The Chicken’s eyes, round, Draconian and yellow, drilled into the Oldman’s subconsciousness. (Speaking with a Polish accent):
— Where is that Egg that I’ve laid in the morning?
— Oh, the Egg…
The Oldman’s voice became weak and hoarse. With a gleam of hope he glanced at the upper corner of the room where a thick bunch of broiler flies hung sadly in the brown web.
— Yes, the Egg, — the Chicken repeated firmly.
The Oldman felt metal sounds beating on his head.
— It has … it has…
— It has broken!! — Yelled the Chicken suddenly at the top of its voice. The veins at its comb pulsed furiously. — Are you telling me it’s broken?! And who destroyed it? You?!
The Oldman put up his hands and closed his ears numbing in his chair more and more.
— I tried.
The Oldman’s eyes were closed placidly.
— Oldwoman too?
— She did.
— And Mouse?
— The Mouse… Well, it wagged a tail a bit and then…
— It was over, right?!
The Oldman sighed. He looked damp and prostrate. His hands hung flaccidly. The whites of his eyes… (What a terrifying word the whites is!) Well, the whites of his eyes seemed grey. The wet crumpled handkerchief, Oldwoman’s gift, was on the floor.
The tail, ha?.. — The Chicken-Bricken had said meditatively after it stopped yelling. — Let me tell you something, Oldman. — The monstrous pet leaned and put its heavy horny hands at the Oldman’s shoulders. I’m going outside. There’s an axe...
The Oldman swallowed.
But I’ll be behind the shed… — The Chicken scratched its grey feathered bottom with its thick hairy fingers…— producing another egg.
It drew up its wide and naked muscular back and dragged away with its solid shoulders down. The muscles flexed when the creature moved.
The Oldman is slowly tumbling down.
Як завецца курукіца, я памятаю. Курыкраціца, ага. Зараз апавяданне вам раскажу. Пра гэтую жывёлу.
Каламутная птушка ўзвяла на Дзеда цяжкі позірк.
— Дзед?
Дзедавы плечы ўздрыгануліся ад гукаў яе змрочнага голасу.
— Што? — незаўважна для іх уладальніка дзедавы пальцы імкнуліся парваць вышываную насоўку — падарунак Бабы.
— Яйка, — курыныя вочы, круглыя, бязлітасныя, жоўтыя, свідравалі дзедаву падсвядомасць. — (з польскім акцэнтам) Дзе тое яйка, што знесла я сёння?
— Яйка?
На апошнім складзе голас у Дзеда сеў. З цьмянай надзеяй ён паглядзеў у куток хаты, дзе са столі маркотна звісала вязка бройлерных мухаў на карычневым павуцінні.
— Яйка! — цвёрда вымавіла кура. Металёвыя гукі білі Дзеда па галаве.
— Яно э-э-э-э...
— Разбілася?! — страшна крыкнула Раба. На барвовым чубе ўспухлі вены. — Яно разбілася, ты хочаш сказаць?! Ты яго біў?!
Дзед ускінуў рукі і закрыў імі вушы, шчэ больш уціскаючыся ў спінку крэсла.
— Біў.
Патухлыя вочы Дзеда былі ціха заплюшчаны.
— І Баба біла?!!
— І Баба... Яна таксама...
— А Мышка?!!
— Мышка… хвосцікам збольшага...
На Дзеда жудасна было глядзець. Рукі яго бязвольна звісалі. Бялкі вачэй (страшнае слова “бялкі”... і “жаўткі”) падаваліся шэрымі. Мокрая насоўка, Бабін падарунак, валялася на падлозе.
— Хвосцікам, значыцца, — задумліва вымавіла кура, раптам перастаўшы раўці і прыкрыўшы вочы павекамі. — Вось што, Дзед. — Дамашняя ўлюбёнка нахілілася, і яе цяжкія мазолістыя рукі леглі Дзеду на плечы. — Я зараз выйду — у двары сякера...
Дзед зглынуў.
— ...А я за пуню, — тоўстымі валасатымі пальцамі кура паскрэбла азадак у шэрых пёрках. — Знясу яшчэ адно яйка.
Разагнуўшы шырокую голую спіну і апусьціўшы крутыя плечы, што ў руху ўзгорваліся магутнымі мышцамі, Раба пацягнулася прэч.
Канец казкі.
Дзед павольна завальваецца ўбок.
аўтапераклад з беларускай ― Анка Упала
© Анка Упала, 2011; пераклад на ангельскую, 2011
