№21: Знак прысутнасці

№21: Знак прысутнасці

Мы прысвячаем новы нумар “ПрайдзіСвета” феномену сувязі літаратуры і гомасэксуальнасці, альбо, кажучы мовай ХХІ стагоддзя, сувязі літаратуры і ЛГБТК. Ці застаецца літаратура літаратурай, калі адкрывае нам сусвет цялеснасці, сэксуальнасці, інтымнасці? Чаму беларуская літаратура моцная ў апісанні вайны і такая бездапаможная, стэрыльная ў апісанні цялеснасці і сэксуальнасці? Ці існуе беларуская ЛГБТК-літаратура? На гэтыя і іншыя пытанні можна будзе знайсці адказы ў нумары

Чытаць далей

Ізі Харык

Вітанні праз моры

Вершы

Пераклад з ідыша Ганна Янкута

У шэрым змроку...

(אָוונט פאביקע)


У шэрым змроку дзень растаў,
у шэрым змроку гаснуць вочы.
Маё юнацтва — звон актаў,
маё юнацтва чэзне ў ночы,
бы колас, што з зямлі паўстаў,
каб у зямлі заснуць аднойчы.

Мой курс пракладзены здаўна,
я з карабля сачу прасторы:
няма ні берагу, ні дна,
і я вітанні шлю праз моры
у далеч, дзе смугі сцяна,
на сум па чалавеку хворы.



Ноч у Бірабіджане

(א נאכט אין ביראָבידזשאן)


1

У імгле жамчужнай мой Далёкі Ўсход
працінае сэрца сумам навылёт.

Бляск амаль балючы, ясна ў галаве,
і ў вачах туманам белы снег плыве.

Я заплюшчу вочы, каб не абамлець,
мой Усход паўстане, белы, як мядзведзь.

Будзе нюхаць неба і кранаць зямлю,
я расплюшчу вочы і яго злаўлю.

Ды няма мядзведзя ў воблаку густым,
над маім Усходам — толькі снежны дым.

Над маім Усходам толькі снег плыве.
Бляск амаль балючы, ясна ў галаве.



У нашым садзе...

(צו אונדז אין סאָד)


У нашым садзе не сустрэць нікога,
каго завабяць прывіды нуды,
каго заманіць ціша і знямога —
у нашым садзе зелені аблога,
а ў зелені хаваюцца плады.

Шуміць тут вецер, і жывыя сокі,
і дрэвы, што на радасць прараслі.
Што ні камель — то вымахаў высокі,
і што ні крона — то ўрасла ў аблокі,
і погляды губляюцца ў галлі.

І дзікі сад дзівосна прамяніцца,
яго не падразалі ўжо гады.
Тут водары смалы і навальніцы,
і трэск кары, і кропелькі жывіцы,
і важкія саспелыя плады.



Спявала ноч...

(עס איז די נאכט הייַנט צארט)


Спявала ноч пяшчотнаю гітарай,
мая самота — ночы пераліў,
ні клопат не цвяліў,
ні смутак не паліў —
сінела ноч, зрабіўшыся гітарай,
гучаў яе пяшчотны пераліў.

І ад зямных палёў да ціхіх зораў
дрыготка ўзносіўся за зыкам зык,
і прамяністы ліўся красавік,
і прагавіта вёў я гукам лік.
Вясна квітнела ў трапятанні зораў,
душа мая лілася ў красавік.

Паветра саладзела, і вясной
цяплом густым сагрэлася зямля.
Зрабіўся я шчаслівым спакваля,
прыняўшы цішыню майго жылля,
імкнуў у даль, захоплены вясной,
і любай мне была мая зямля.

 

пераклад з ідышаГанна Янкута

 

Каментар

Да верша “Ноч у Бірабіджане”

Бірабіджан — адміністрацыйны цэнтр Габрэйскай аўтаномнай вобласці, што ўваходзіць у склад Далёкаўсходняй федэральнай акругі Расійскай Федэрацыі. Вобласць ляжыць на мяжы з Кітаем.


Пераклад з ідыша – Ганна Янкута © 2011

Чытайце таксама

Пэтра Дваржакава

Пэтра Дваржакава

Чэшская пісьменніца, публіцыст, медык

Рэй Бэроа

Рэй Бэроа

Дамінікана-амерыканскі паэт і крытык, лаўрэат прэміі Парыжскай акадэміі мастацтваў і навук

Уладзімір Валодзін

Уладзімір Валодзін

Стыян Холе

Стыян Холе

6318