Антонія Поцы скончыла жыццё самагубствам у 26 гадоў, аднак тое, што яна паспела стварыць, ставіць яе ў шэраг самых значных паэтаў ХХ стагоддзя. Яе вершы блізкія да герметызму — з’явы ў італьянскай паэзіі 1930-х гг., своеасаблівага бунту супраць прапагандысцкай рыторыкі аўтарытарнага рэжыму. Асаблівасцямі герметычнай паэзіі сталі засяроджанасць на ўласным унутраным свеце, адсутнасць красамоўных рытарычных прыёмаў, імкненне перадаць яснымі словамі глыбіню пачуццяў, а таксама ўвага да сутнасных праяваў быцця. Некаторыя крытыкі адзначаюць і пэўны ўплыў на вершы Поцы паэтыкі нямецкага экспрэсіянізму.
Антонія Поцы нарадзілася ў Мілане ў забяспечанай сям’і, першыя вершы напісала ў падлеткавым узросце. Вучылася ў класічным ліцэі імя Мандзоні ў Мілане, дзе перажыла няпростую любоўную гісторыю з выкладчыкам лацінскай і грэцкай моваў Антоніё Марыя Чэрві, старэйшым за яе на васямнаццаць гадоў. Дзякуючы намаганням бацькі, які быў катэгарычна супраць, у 1933 г. Чэрві перавялі ў Рым, а дзяўчына атрымала глыбокую дэпрэсію.
У 1930 г. паступіла на філалагічны факультэт Міланскага дзяржаўнага ўніверсітэта, у 1935 г. пад кіраўніцтвам выкладчыка эстэтыкі, філосафа Антоніё Банфі абараніла дыпломную працу па творчасці Флабэра. Ва ўніверсітэце сябравала з паэтам Віторыё Серэні, даследчыцай італьянскай філалогіі Марыяй Корці, філосафам Рэма Кантоні і іншымі маладымі інтэлектуаламі. Вяла дзённік і пісала шматлікія лісты, у якіх апавядала пра свае захапленні, цікавілася фатаграфіяй, любіла падарожнічаць, асабліва па гарах каля сямейнай вілы Пастура, неаднаразова згаданай у яе вершах і супрацьпастаўленай элегантным міланскім салонам.
Несумненна, Антонія адчувала цяжар палітычнай атмасферы ў Італіі і Еўропе. Прыняцце ў Італіі расавых законаў стала трагедыяй і змусіла да выгнання многіх яе блізкіх сяброў. 3 снежня 1938 г. Антонія атруцілася барбітуратамі. Сям’я схавала “скандальны” факт самазабойства, і афіцыйна прычынай смерці назвалі запаленне лёгкіх.
Першая кніга вершаў Антоніі Поцы “Словы” выйшла пасля яе смерці, у 1939 годзе. На думку крытыка Тыцыяна Салары, “усе вершы кнігі, не зважаючы на падзел і датаванне, складаюць адну суцэльную паэму. Лірычная сіла гэтай паэмы ўражвае кожны раз як з’ява, што, з аднаго боку, адлюстроўвае свой час (перыяд трывогі і філасофскага экзістэнцыялізму паміж дзвюма сусветнымі войнамі), а з другога, адсылае да нечага больш істотнага — пытання, звернутага ў самае сэрца быцця”. Апошнім часам з’явілася некалькі біяграфій Антоніі Поцы, быў выдадзены збор яе твораў, у які ўвайшлі дзённікі і лісты, а таксама выйшла некалькі дакументальных і мастацкіх фільмаў, ёй прысвечаных.
