Ніна Мацяш
(20 верасня 1943 – 19 снежня 2008)
19 снежня 2008 г. у Белаазёрску памерла Ніна Мацяш, беларуская паэтка і перакладніца. Найлепшая памяць пра творцу – гэта яго творы, а таму змяшчаем тут падборку перакладаў Ніны Мацяш, якія былі надрукаваныя пры яе жыцці.
Карл Арлеанскі
Рандо
З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю,
Бездапаможны, часта ж выяўляю,
Што перасох струмень гаючы мой.
Крынічная, крыштальная парой,
Парою каламутная, цвілая.
З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю.
Атрамант расціраю дбайна ў ёй,
Паперы ліст бяру, ды падступае
Падступны лёс, паперу шкуматае
І ўсё шпурляе ў жорсткасці сваёй
У бездань студні ўдумнасці маёй.Луі дэ Мазюр
Зняможаны
Калі б і смерць такую мела сілу,
З якой маркота сэрца мне ссушыла,
Альбо каб ёй загад аддаць я мог,
Мне расчыніць збавенную магілу –
Даўно б ужо я ў дамавіну лёг.
Ды смерць, хоць клічу ўдзень яе і ўночы,
Мне памагчы не можа ці не хоча,
І мушу я, жыццю жывы дакор,
Пад непасільным крыжам далей крочыць,
Хоць лепей бы, чым гэтак жыць, памёр.Панцюс дэ Тыяр
Загадка
Няўлоўны цуд я, а красы такой,
Што немагчыма штось назваць красою,
Калі яна не ўгожана і мной.
Няволі не цярплю: ледзь што якое –
Той, хто насільна хоча мець мяне,
Навекі развітаецца са мною.
Калі ж хто легкадумна пасягне
На патаемныя мае асновы,
Таго мая адпомста не міне!
І згідзіцца той сам сябе мусова:
Адзіна прад паглядам незямным
Скарб існасці маёй заззяць гатовы.
Жыць без мяне – пакута, а пры тым
Адно тады мной чалавек пануе,
Калі я цалкам запаную ім.
Заўжды нашу ахінку залатую.
Але пасілься толькі затрымаць –
Імклівей бліскавіцы прападу я.
Крый бог яшчэ ўздагон мяне ўмаўляць:
Спазнае кожны меру кары грознай,
Бо я нат скалы ўмею нізрынаць.
Мой рух няўрымсны, мой настрой найрозны,
Ні колеру не маю, ні выяў,
Але ўладаю сілаю дзівоснай.
Усё жыццё маё – вайна мая,
Каб процілегства ўсё маё згібела,
Але ўміраю ўслед за ім і я.
Дык адгадайце ж: цень я альбо цела?
Рандо
З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю,
Бездапаможны, часта ж выяўляю,
Што перасох струмень гаючы мой.
Крынічная, крыштальная парой,
Парою каламутная, цвілая.
З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю.
Атрамант расціраю дбайна ў ёй,
Паперы ліст бяру, ды падступае
Падступны лёс, паперу шкуматае
І ўсё шпурляе ў жорсткасці сваёй
У бездань студні ўдумнасці маёй.Луі дэ Мазюр
Зняможаны
Калі б і смерць такую мела сілу,
З якой маркота сэрца мне ссушыла,
Альбо каб ёй загад аддаць я мог,
Мне расчыніць збавенную магілу –
Даўно б ужо я ў дамавіну лёг.
Ды смерць, хоць клічу ўдзень яе і ўночы,
Мне памагчы не можа ці не хоча,
І мушу я, жыццю жывы дакор,
Пад непасільным крыжам далей крочыць,
Хоць лепей бы, чым гэтак жыць, памёр.Панцюс дэ Тыяр
Загадка
Няўлоўны цуд я, а красы такой,
Што немагчыма штось назваць красою,
Калі яна не ўгожана і мной.
Няволі не цярплю: ледзь што якое –
Той, хто насільна хоча мець мяне,
Навекі развітаецца са мною.
Калі ж хто легкадумна пасягне
На патаемныя мае асновы,
Таго мая адпомста не міне!
І згідзіцца той сам сябе мусова:
Адзіна прад паглядам незямным
Скарб існасці маёй заззяць гатовы.
Жыць без мяне – пакута, а пры тым
Адно тады мной чалавек пануе,
Калі я цалкам запаную ім.
Заўжды нашу ахінку залатую.
Але пасілься толькі затрымаць –
Імклівей бліскавіцы прападу я.
Крый бог яшчэ ўздагон мяне ўмаўляць:
Спазнае кожны меру кары грознай,
Бо я нат скалы ўмею нізрынаць.
Мой рух няўрымсны, мой настрой найрозны,
Ні колеру не маю, ні выяў,
Але ўладаю сілаю дзівоснай.
Усё жыццё маё – вайна мая,
Каб процілегства ўсё маё згібела,
Але ўміраю ўслед за ім і я.
Дык адгадайце ж: цень я альбо цела?
