Самае галоўнае, што мы натхнялі адно аднаго. Найджэл, халодная брытанская рыба, і я, гарачая рыбка з Польшчы.
Пачатак быў класічны.
Абмен зацікаўленымі позіркамі і серыя выпадковасцяў, якія кідалі нас у той самы час у тыя самыя месцы. Вуліца, бар, гатэль.
Урэшце яно здарылася .
Чакаючы ў той самай чарзе да адзінай дзейнай прыбіральні, ён падышоў да мяне і працягнуў руку.
— Я Найджэл, — урачыста паведаміў мой новы знаёмы і крокам фламінга рушыў у бок вольнай прыбіральні.
Хоць нас не прадставілі адно аднаму афіцыйна, я вырашыла, што ад гэтага часу мы можам лічыцца знаёмымі.
— Hi Nigel, — раніцай я памахала яму ручніком.
— Hi Наташ’я, — узрадавана памахаў у адказ ён і хуценька схаваўся ў пакоі. У яго была барада, шорты і неверагодна доўгія ногі. Ён пах фарбамі, але пра гэта я даведалася пазней.
Гэта была першая фаза.
З гэтага моманту мы віталіся паўсюдна. На вуліцы, у бары, у гатэлі. Увесь тыдзень.
Потым надышла другая фаза.
Зноў у чарзе, гэтым разам у кітайскай амбасадзе.
— Hi, — сказала я.
— Hi, — сказаў ён, прытупваючы ад нецярплівасці, гэтаксама, як я.
Чарга спачатку кіпела, а потым пачала пакрысе засынаць.
— Chinese people not good people, — пераконваў кругленькі тыбецец сабраных пад зачыненым акенцам вестменаў.
— Not good people, — пагаджаліся вестмены, паглядаючы на гадзіннікі.
— Гэй, адчыняйце, — стукалі яны ў акно, круцілі галовамі і ад абурэння браліся падпісваць паштоўкі.
Найджэл без гадзінніка, але таксама раз’ятраны.
— Shit, — гучна вымавіў ён, — гэта гвалт над нашым правам, правам на візы.
— Shit, — пагадзілася вырваная з дрымоты аўстралійка, — кітайцы гвалцяць нашыя правы.
— І нашых жанчын, — уставіў тыбецец.
— Oh yes, — падтрымаў іх малады чалавек з татуіроўкай у выглядзе кактуса на грудзях, — калі я вярнуся ў Новую Зеландыю, то адразу паведамлю ў Amnesty International.
— Камуністычныя звычаі, — сказалі ўсе ў адзін голас, а немец на момант перастаў чысціць акуляры і гаркнуў з перкананнем:
— Jawohl, richtig.
Габрэй глядзеў на свае сандалі і не казаў нічога.
Я збянтэжана засунула ў кішэню свой тады яшчэ чырвоны пашпарт.
— Прыгожы кактус, — прымірэнча прамовіла я да новазеландца.
— Гэта не кактус, shit, гэта ківі, — абразіўся той.
— Але выглядае як кактус, — нечакана падтрымаў мяне Найджэл.
І так пачалася фаза нумар тры.
— Я люблю Азію, — распавядаў Найджэл, выграбаючы з рысу фасолю, — і Непал люблю, бо люблю горы. Цішыня, наверсе няма гэтых сраных турыстаў. А ты, чым займаешся?
— О, складанае пытанне, — шчыра прызналася я, — наогул я таксама люблю горы. Ну, а часамі пішу.
— Я таксама пішу, — прызнаўся Найджэл, — а часамі малюю. Акварэлі малюю, — дадаў ён і замоўк, напалоханы ўласнай адкрытасцю.
— А навошта едзеш у Тыбет? — спыталася я, адрываючы яго ад фасолі.
— Бо я там яшчэ не быў, — паглядзеў на мяне здзіўлены Найджэл, і мне стала сорамна.
— Польшча — дзіўная краіна, — задумаўся ён. — Я дзесяць гадоў жыву ў Ванкуверы, там шмат рускіх. Славяне — дзіўныя людзі.
— Yes, дзіўныя, — пагадзілася я і пачала выграбаць рыс з фасолі.
— Ведаеш, мне вельмі падабаецца твой акцэнт, — парушыў цішыню Найджэл, — такі мяккі, славянскі.
— Ну, не ведаю, — засумнявалася я. — Гэтае тваё th увесь час засядае ў мяне ў горле.
— Вось-вось, гэта вельмі прыгожа. Як ты вымаўляеш слова горла, — сказаў Найджэл з захапленнем і ўзрушана паглядзеў на мяне. — Я б хацеў цябе намаляваць, — выпаліў ён і, прысаромлены, пачаў корпацца лыжкай у пустой талерцы.
І пачалася фаза нумар чатыры.
Да мяжы лепш за ўсё дабірацца на джыпе. Нас набралася абавязковых восем чалавек, і мы рушылі ў дарогу. Мусон ужо скончыўся, але лужыны засталіся, таму, праехаўшы пару кіламетраў, джып заграз.
— Далей не праедзем, — спакойна паведаміў кіроўца і закурыў цыгарэту.
— Гэта нахабства, — абурыўся немец і зухавата скочыў у гразь. — На раз-два штурхаем, — зароў ён на Найджэла.
Гладзячы маю далонь, Найджэл расказваў пра сваю былую турэцкую жонку.
— Oh god, што за блакіт, — ускрыкнула аўстралійка, пазіраючы на неба.
— German people nervous people, — сцвердзіў тыбецец і дастаў ружанец.
— А можа, усё ж дапаможам, — прапанавала я па старой звычцы.
І так прыблізна мінула дарога да мяжы.
На мяжы быў сцяг, пераважна чырвоны, і маленькія людзі ў вайсковых мундзірах.
— Пашпарт, — запатрабаваў маленькі чалавечак у вайсковым мундзіры. — Здымкі Далай-Ламы ёсць? — спытаў ён і прафесійна абмацаў мае кішэні.
— Якія здымкі, — сказала я здзіўлена і малілася, каб ён не зазірнуў мне ў шкарпэткі. Не зазірнуў.
— Фатаграфаваць нельга, — сказаў чалавечак і спустошыў мой “пентакс”. — Стужку аддаць, — звярнуўся ён да Найджэла.
— What, I’m British, — абурыўся Найджэл, пасля чаго атрымаў уласнай камерай па пысе і ўпаў. — I’m British, — паўтараў ён, намагаючыся падняцца з зямлі. Ягоныя штонікі былі ў гразі, са скроні лілася кроў, але выгляд у яго быў задаволены.
— Цяпер я магу лепш цябе зразумець, — прызнаўся ён пасля, уладкаваўшыся ў аўтобусе, які ішоў у Лхасу. — I’m British, у нас камунізм выглядае інакш, — уздыхнуў ён.
— And I’m Israeli, — усміхнуўся хлопец у сандалях і папляскаў па схаванай у заплечніку камеры.
Гэта была чацвертая фаза.
Пятая фаза — гэта ўжо асобная гісторыя. І шостая таксама. А фазу нумар сем пад назвай “Чырвоная гара” Найджэл прадаў канадскай газеце. Разам з ілюстрацыямі.
© Наташа Герке
