Грымеў гром, бліскалі маланкі, дзьмуў гарачы вільготны вецер, але дождж ніяк не пачынаўся.
Адам бег праз лесапарк. Ён цяжка, глыбока дыхаў. У правым баку калола. У лёгкіх пякло: цыгарэты.
Грымеў гром, бліскалі маланкі, паветра было цяжкое: гарачае і вільготнае, але дождж ніяк не пачынаўся. Адам запаволіў бег, пасля спыніўся, каб крыху аддыхацца. Ён стаяў пад магутным каштанам, калі з неба пачалі падаць вусені. Адам хацеў зрабіць яшчэ адно кола, але навальніца проста вісела з неба, а таму ён палічыў за лепшае збегчы з гары ўніз да мікрараёна. Ён ужо не бег, толькі хутка ішоў. Ступакі ў спатнелых кедах пякло, нібыта агнём.
Бліскалі маланкі, грымеў гром, наўкол пацямнела, як ноччу, а з неба ўвесь час падалі вусені. Людзі спяшаліся дадому, а вусені падалі ім на галовы і за каўняры, і людзі вытрасалі іх з-пад кашуляў, і маек, і блузак, іншыя хаваліся пад парасоны, нібыта ад дажджу, а ў аўтамабілях былі ўключаныя дворнікі, і на пярэдніх шыбах віднеліся размазаныя маленькія слізкія цельцы. Імі быў засланы ўвесь ходнік, і калі Адам ступаў на яго, то адчуваў, як раструшчвае іх нагамі.
Ён амаль дайшоў дадому, калі навальніца скончылася.
Тады засвяціла сонца і на ўсходзе з’явілася вясёлка. Зусім іншая, чым тыя вясёлкі, якія звычайна бываюць пасля дажджу. Яна была вусеневая: зялёна-блакітная — ад самага светлага зялёнага колеру да самага цёмнага сіняга.
А калі крыху прыпякло сонца, вусені закруціліся ў капшучкі, і з капшучкоў пачалі вылуплівацца матылі. Белыя, жоўтыя, ружовыя, аранжавыя, чырвоныя, зялёныя, сінія, карычневыя, бэжавыя і бэзавыя, блакітныя і бірузовыя, барвовыя, шэрыя і чорныя, і мноства ўсялякіх іншых, магчыма, было і шмат такіх колераў, якіх няма ў колеравым спектры.
І калі яны разляцеліся па мікрараёне і паселі на сцены, і на балконы, і на бялізну, што сушылася на вяроўках, і на кусты, і на кветкі, і на лавачкі пад дрэвамі, мікрараён быў ужо не мікрараёнам, а матыльковай імперыяй.
“Цуда-юда”, — сказаў Адам, расправіў крылы і паляцеў.
© Вацлаў Панкаўчын
