Пакуль не пала вежа

(The Recruit)

 

Пакінь свой родны Ладлаў,

Сяброў, палі і дом.

Пакуль стаіць тут вежа,

Удача — за плячом.

 

Вяртайся ў дзень нядзельны,

Прыходзь у Ладлаў зноў,

Калі імшу адзвоняць

Для сцежак, рэк, млыноў.

 

Вяртайся ў панядзелак,

Калі гудзе кірмаш,

Калі званы спяваюць:

"Герой вярнуўся наш!".

 

Вяртайся з перамогай

Ці свой знайдзі спакой.

Пакуль стаіць тут вежа,

Ты ў памяці людской.

 

І гук ражка на золку

Пачуеш ты між дрэў,

І вораг пашкадуе,

Што ён цябе сустрэў.

 

І да апошняй бітвы

Заснеш у той зямлі,

Каб слёзы над магілай

Твае сябры лілі.

 

Пакінь жа, хлопча, Ладлаў,

Хай сэрца не дрыжыць:

Пакуль не пала вежа —

І памяць будзе жыць.

 

пераклад з ангельскай — Ганна Янкута

 

 

 

Мне ў вочы не глядзі ніколі,

Не месца ў люстры іх мане —

Свой твар палюбіш мімаволі,

Сябе загубіш, як мяне.

Самотнымі начамі мара

Мне засцілае небакрай.

Але табе навошта кара?

У вочы мне не зазірай.

 

Я чуў, што з Грэцыі юнак,

Каханы ад усіх гарчэй,

У стаў лясны зірнуў няўзнак —

І ўжо не змог падняць вачэй.

Між кветак, што цвітуць наўкола,

Над плынямі зіхоткіх рэк

Стаіць у скрусе, позірк долу,

Нарцыс — але не юны грэк.

 

пераклад з ангельскай — Кацярына Маціеўская

 

 

 

(The Land of Biscay)

 

І марак, і сухапутны,

слухай пра маю бяду,

Гледзячы з зямлі Біскайскай

у бяскрайнюю ваду.

 

Гледзячы з зямлі Біскайскай

на ваду і край нябёс,

Каля мыса я туляўся

з той бядой, што даў мне лёс.

Ззяў тады пажарам захад,

ледзянеў усход пусты,

Па слядах заходу сонца

плыў караблік залаты.

Залатыя меў ён мачты,

залатую меў хаду,

Залаты сцяжок глядзеўся

у бяскрайнюю ваду.

 

І сказаў я: “Любы сябра,

мару я аб караблях —

Дык давай на борт узыдзем

і да сонца возьмем шлях.

Ноч за спінаю пакінем,

хмуры горад і народ,

Адшукаем ратаванне,

там, дзе захад і заход”.

 

Ён у гавань уваходзіць,

я ж, падняўшыся на вал,

Разглядаю рулявога:

залаты ў яго штурвал.

Карабель, нябёсы, мора

у адным гараць агні,

І марак, што за штурвалам,

мне крычыць з далечыні,

І ляціць, нібы ад сонца,

крык над залатой вадой:

“Гэй, на беразе Біскайскім,

памажыце мне з бядой!”.

 

Я змаўчаў, яго пачуўшы,

ды глядзеў на далягляд.

Я з зямлі, ён — з акіяна,

мы маўчым, хоць думак шмат.

Я з бядой застаўся ў ночы,

ён жа ўзяў сваю бяду

І адплыў з зямлі Біскайскай

у бяскрайнюю ваду.

 

пераклад з ангельскай — Ганна Янкута

 

 

 

Мой лёс не найгоршы, што ёсць на зямлі,

Мне зоры шчаслівую долю далі,

Ды ператвараюць жыццё маё ў жах

Мазгі ў галаве і пачуцці ў грудзях.

 

Дарэмна малю я пра лёгкасць, бядак,

Хоць большасць яе атрымала за так

І з тым падарункам шчасліва жыве —

Каменні ў грудзях, трыбуха ў галаве.

 

пераклад з ангельскай — Ганна Янкута

 

 

 

(Fragment of a Greek Tragedy)

 

О, найдарэчнаскуранаабутая

Вандроўцы голаў! Скуль каго шукаючы

Нашто якой дарогай да чаго прыйшла

Ты ў кут наш, салаўінейшы за іншыя?

У тым, каб даў адказ ты, — мэта роспытаў.

Але калі глухі й нямы выпадкам ты,

І з гэтых слоў не зразумеў ніводнага —

Махні рукою, каб аб тым паведаміць.

 

Я Беатыйскім шляхам прывандроўнічаў.

 

Вярхамі плыў ці неслі вёслы стоп цябе?

 

Судружнасць ног маіх імкліва рухаў я.

 

Пад Зеўсам зіхатлівым ці нахмураным?

 

Не бруд сандалі здобіць, а сястра яго.

 

Не будзе крыўдна мне пачуць імя тваё.

 

Жаданае здабыць не ўсім прызначана.

 

Тады скажы: у што пацэліў прыйсцем тым?

 

Спытаны пастухоў язык прамовіў, што…

 

Кажы! Пакуль не скажаш, не дазнаюся!

 

Ды не скажу, пакуль перабіваеш ты.

 

Працягвай, вусны я замкну маўклівыя.

 

…што гэта — Эрыфілы дом, ніяк інакш.

 

Не ганьбіў горла ён хлуснёй ганебнаю.

 

А ці магу праз дзверы я ўвайсці туды?

 

Ідзі, спяшайся ў дом нагою шчаснаю,

І, сыне мой, з аднога боку, добрым будзь,

І, з іншага пры гэтым боку, злым не будзь,

Бо так нашмат разважней, чым па-іншаму.

 

Памкнуся ў гэты дом стапамі й хуткасцю.

 

 

 

<Страфа>

 

    Шукаць імёны

Для дрэнна ператраўленых разваг

    Нялёгка мне было,

    Але праз доўгі час

Выснову я зрабіў такую вось:

   НАШ ЛЁС — НЯПЭЎНЫ.

   Я гэты мудры закон

   У свой разважны жывот,

   Без воску запісаў,

І не стылом выводзіў словы там

З прычынаў многіх: НАШ, кажу я, ЛЁС

   НЕ ЎВЕСЬ УНІК НЯПЭЎНАСЦІ

І не з палёту птахаў-вешчуноў

   Я вывеў тую мудрасць,

І не трыножнік Дэльфаў так сказаў,

   І не Дадона,

А чэравам праніклівым сваім

   Я здолеў гэта сам.

 

 

<Антыстрафа>

 

   Нашто мне згадваць,

Як Зеўс кахаў Інахаву дачку?

   Багі, у кім шчодрасць ёсць,

   А літасці няма,

Далі ёй рогі, капыты і хвост,

   Дарунак прыкры,

   І ў дальні паслалі край,

   Прымусіўшы спасцігаць

   Жаванне дзікіх траў,

І доўга праз Аргіўскія палі

Яна блукала й ела крапіву

   З ахвотаю вялікаю.

І ўсё ж, хаця наедны гэты корм,

   А я яго не прагну.

Кіпрыда тронам хай не абярэ

   Маю пячонку.

Пры чым Іо наогул тут? Нашто?

   А каб жа ж сам я знаў.

 

 

<Эпод>

 

   Вось песню ўжо завяло

   Прарочае сэрца маё —

   Не ў танец песня заве.

   А вось паказаўся палац

   І праваму воку майму,

   І леваму воку не менш,

   Як бойня, можна сказаць,

   Дзе смерцяў калматых шмат

   І караблекрушэнняў кароў.

І вось кісійскі лямант я вяду,

   І з гучным стукам,

Які тканіну рве мне на грудзях,

   Гучыць у згодзе

Біццё маёй нядольнай галавы.

 

 

Эрыфіла (у доме):

Ах, сківіца сякеры крышыць голаў мне,

Прытым не словам крышыць, але справаю.

 

Я з дому голас чую. Не падобны ён

Да крыку тых, якія скачуць радасна.

 

Ён чэрап мой прабіў не на сяброўскі лад.

І зноў: да смерці хоча ён забіць мяне.

 

Паспешліва судзіць я не люблю, але ж

Не ўсе, скажу я, ў гэтым доме шчасныя.

 

Ах! Ах! Вось новы ўдар! Ужо іх тры цяпер!

У сэрца ўдарыў ён, хоць не прасіла я.

 

Здароўем, калі так, цяпер слабая ты,

Затое арыфметыкай бясхібная.

 

пераклад з ангельскай — Антон Францішак Брыль