Мікола Зэраў
(Микола Зеров)
Пад Новы год
(Під Новий рік)
Ішоў дадому, цукар нёс пайковы,
Аб працы думаў – горкі мой прысуд...
Свяціў агнёвай стужкай Галівуд
У чарах навагодняе абновы.
Скрозь шамацела. Рады святам новым,
Насустрач невядомаму йшоў люд;
Мароз прыбраў учорашні ўвесь бруд,
Што сэрца ціснуў, накладаўшы ковы.
Мінала зайздрасць, суцішаўся шал...
Што ж! Хай вяршыцца бедны рытуал
Звычайнае сустрэчы пілігрыма.
Няхай юнак у мроях давідна
Схіляецца бяздумнымі вачыма
Над шклянкаю ружовага віна.
пераклад з украінскай – Аляксей Арцёмаў
Баляслаў Лесьмян
(Bolesław Leśmian)
Піла
(Piła)
Шкандыбае лесам змара, як піла худая
А зубамі хлопцаў вабіць – чары пекла знае.
Прыглядзела хлопца-зуха пасярод даліны:
“Пра цябе начамі мару – вой-люлі каліна!
Навастру свае цалункі для цябе, мой любы,
Промні сонца ў цёмным лесе – вось жа мае зубы!
Зачаруйся той красою, што не меў даволі,
Ахініся тымі снамі, што не сніў ніколі!
Пакладзіся галавою на дзірван духмяны,
Пакахай мяне ты ў жыце ды ў глушы лісцвянай!“
“Мілаваць цябе я стану колькі маю сілы,
Зацалую – аж ад шчасця паляціш на крылах!
Буду брыдзіцца дзяўчатак, з кім даўней сваволіў,
Бо рыдаюць ад любошчаў, быццам ад нядолі.
Прагну выспрабаваць целам новую пяшчоту,
Прагну вусны пачырвоніць для шальной ахвоты!
Для тваёй уцехі, краля, дай перавярнуцца,
Толькі б на тваіх зубочках юрам скалануцца!”
Застагнала ад раскошы, іклы завастрыла:
“Да мілосці, як на ляды, палячу, мой мілы!”
Загула вярба над імі веццем бурштыновым,
Зведаў хлопец тую міласць з прысмакам сталёвым!
Учапілася зубамі, як сабака ў косці:
“Гэй, душу тваю адпраўлю да чарцей ў госці!”
Падзяліла любатою парубка на скібы:
“Хай вам смерць, мае шматочкі, выпрастае хібы”.
Зашпурнула цела ў сквару дый у снег зіхоткі
“Хай Пан Бог вас пазбірае, людскія ашмёткі!”
Захацелі, як калісьці, у адно сабрацца,
Ды не здолелі на свеце самі адшукацца.
Пачалі павекі лыпаць, пыл ляціць з ухабаў –
Невядома, хто міргае, – чалавек ці жаба.
Галава за каркам скача, цераз гаць пагоня,
Як гарбуз, што на базары выслізнуў з далоняў.
Яр прыдбанымі грудзямі дыхае драпежна,
А вярба з макушкі вухам чуе свет належна!
Параскіданыя вочы цьмеюць за гарою,
Тое б’ецца ў павуціне – у вуллі спіць другое.
Вось адна нага на ўзлеску кінулася ў скокі,
А другая ў жыце кленчыць, мерае валокі.
І рука, што прыўзнялася над бязлюдным гаем,
Пажагнала наўздагонку цень ля небакраю!
пераклад з польскай – Ігар Жалткоў
Марыя Канапніцкая
(Maria Konopnicka)
Злая зіма
(Zła zima)
Гу! Гу! Га! Злая нашая зіма!
Шчыпле ў нос, за вушы шчыпле,
Снег пякучы ў вочы сыпле,
Ветрам поле замятае –
Злая, ой якая злая!
Гу! Гу! Га! Злая нашая зіма!
Ў апранасе доўгай, белай
Шэрым пэндзлем водзіць смела,
Дрэвам рукі аплятае –
Злая, ой якая злая!
Гу! Гу! Га! Злая нашая зіма!
Не баімся зімняй злечы –
Снежкай ёй дамо ў плечы!
Хай нас доўга памятае,
Злая, ой якая злая!
пераклад з польскай – Андрэй Саротнік
Іван Франко
(Іван Франко)
***
(Сипле, сипле, сипле сніг...)
Сыпле, сыпле, сыпле снег
З шэрага нябёс бяздоння.
Мірыядамі ляцяць
Колкія сняжынкі сёння.
Аднастайнасцю журбы,
Холадам ліхое долі
Засыпаюць цэлы свет,
Прыгажосць лугоў і поля.
Забыцця кілім цяжкі,
Адубення, атупення
Ахінуў усё і сцяў
Аж да самага карэння.
Сыпле, сыпле, сыпле снег
І кілімам прыціскае,
Полымя жыцця ў душы
Слабне, чэзне і згасае.
пераклад з украінскай – Андрэй Саротнік
Юльян Тувім
(Julian Tuwim)
***
(Rusałeczko moja wiślana...)
Ці дазволіш, рачная дзяўчынка,
Да цябе падысці на хвілінку
У бяссонні?
Пасівелі зусім ад кахання
Мае скроні.
Хай мінулае сыдзе туманам.
Будзь маім узгалоўем ціхмяным,
Сном спакусным.
Анямелі зусім ад кахання
Мае вусны.
Хай я восень спазнаў даастатку –
Заіскрыся вясноваю згадкай
Блізу ночы.
Затужылі зусім ад кахання
Мае вочы.
Хай засну я, нібыта вясною,
З той дзяўчынкай маёю рачною,
Незнаёмкай.
Супакой мяне сумнай усмешкай
Вуснаў тонкіх.
Адкахаў я тры чвэрці кахання,
Ды хачу яго выпіць дазвання
І да згубы.
Мо цябе назаву я, сірэнка,
Самай любай...
Мо цябе, мо – хто ўведаць здалее? –
Тую зорку, што ў прыцемку тлее,
Дагарае...
Вось і ўсё, рачная дзяўчынка,
Дарагая...
пераклад з польскай – Андрэй Стэфановіч
