Сціхні, цудоўная музыка ночы...

(Navnløs)

 

Змрокам імгла апускаецца
                 на дрэвы й газоны,
лісце без колеру, травы
                 без аніякай зелені.
Лямпаў агні — зрэнкі жоўтыя змроку,
жоўтыя зрэнкі, ненатуральна шырокія.
Ціха, ніводнай душы,
                   што б смяялася, уздыхала
тут, на сцяжынках парку. Я кашлянуў, і мой кашаль —
быццам відзежы кашаль, а крокі мае —
быццам відзежы крокі.

Парк мае кут найцямнейшы, дзе не гараць і лямпы:
там і сядзіць на лаўцы, проста ў змроку, блудніца,
вэлюмам цёмным прыкрытыя бледныя шчокі яе,
вусцішна за тым вэлюмам бліскаюць яе вочы.

Я ўвесь апанаваны змрочнай начной уцехай —
што напаткаў у парку ўночы жывую істоту.
Моўчкі сядаю поруч, рассоўваю моўчкі вэлюм,
з ёю вачыма збліжаюся, збліжаюся з ёю ў душы.

Лісце бясшумна падае.
Я прыкладаю вуха проста да сэрца ёй…
Раптам зрываюся ў плач,
                  плачу ў пальчаткі халодныя,
плачу і плачу — не ведаю нават, чаму.

Ёй я не адштурхнуты. Лагодна
                  яна выцірае мне слёзы,
я ж абхапіў яе рукі ў скрусе пакутліва-золкай,
стаў і прасіць, і маліць: Схавай жа мяне, прытулі!

Змрокам імгла апускаецца
                 на дрэвы й газоны,
лісце без колеру, травы
                 без аніякай зелені.
Ціха ў імгле, аднак, падае чорнае лісце —
ў парку на лаўцы сядзіць нехта зусім без імя
і да грудзей гарачых туліць мужчыну хворага,
мякка далоньмі затульвае
                 вочы мужчыны самотнага —
Бог адзін толькі й чуе роспачны плач ягоны,
Бог адзін толькі й чуе яе суцяшальны шэпт.

 

 

 

(Barcarole)

 

Цень, што хаваешся, ўпарты, —
утапіся!
Покуль плыве
човен.

Свет — гэта воды:
ціха.
Толькі яе
подых.

Ціха вы, хвалі!
Ціха!
Толькі яе
подых.

Ты толькі тут,
Эльві,
мора і зор
ласка,

мы тут адны,
Эльві,
ў скляпенні тым
сінім!

Тут я ляжацьму —
доўга.
Покуль плыве
човен.

Зблізім з табою
шчокі —
ў валасы схавай
твар мой.

Спаць я тут буду —
доўга.
покуль плыве
месяц.

Ты толькі тут,
Эльві,
мора і зор
ласка.

То не спіце ж вы
хоць бы!
Мне не раньце
сэрца.

 

 

 

(Der blinker ei stjerner)

 

Вачэй зоркі ў лесе не мружаць,
і эльфы на ложку з ружаў
ані не спяць.

Не падае золата ў хвалі,
жанчын, што бялявасць схавалі —
не ўбачыш іх.

На ложку, у росах бу́йных
зіхоткасці феяў чуйных
больш не відаць.

Змоўк мрояў шэпт наўкола,
мілосны спеў анёлаў
у небе сціх…

 

(Sommer)

 

Сатчы мне плашч, што чырванецьме,
спрадзі са смугі, звяжы з прамення,
абмый у крыві гваздзіка!

Сатчы мне сурдут, што трапятацьме
лістком асінавым — гузікі з расінак,
ніткай павуты прымацаваны.

Сшый мне паяс, што ззяцьме —
зваблівымі вогнікамі балота,
што заскачуць на блакітным дне нябёс!

Сшый мне штось, што шаптацьме!
Спражак усмешкі, мятлікаў крылцы —
забаўку з чаравічак калібры.

(Stans dit spil)

 

Сцішцеся,
вы, гукі!
Сціхні, цудоўная музыка ночы,
так могуць звінець словы
і капаць атрутаю
з маёй душы.
Бо я зусім пакутаў не прагну.

Сціхні й ты,
прырода, што хвалюешся моўчкі
па лёсах смяротных істотаў.

Я слухацьму словы ў сабе
і знайду праўду.

Хутка ранак надыдзе
з яго сонцам дзівосным
і стукатлівым жыццём —
і словы памруць на маіх вуснах.

Таму, ноч,
зваблівай іх,
гэтыя словы ў танцы,
          гэтыя словы пры смерці,
Над тваім чарназёмам
          хай словы мае запалаюць.

 

 

 

(Salme)

 

Як першая сляза растане,
выбухне скруха.
Дай мне першую слязу, Божа!

У мяне сляза — лёд,
а скруха — ледзяная ружа.
У мяне сляза — лёд,
а сэрца замярзае.

(Dag)

 

Я прачнуўся.
новы дзень вы́сыпаў
           квецень сваю на мяне
з водарам сонечных думак.

Вочы мае адкрыліся —
спевам вятроў і хваляў
рэхам птушыных уцех.

Вочы мае адкрыліся.
Неба — скляпеннем над светам,
сонца ў скляпення на дне!

Я спаў.
Душа блукала, не ведаю, дзе.
Сонца там не было.

Дрыжаў я, як змрок апаў.
Смерць была ў ім,
смерць, языкоў шыпенне.

Цяпер жа — дзень зямны.
Жукі абляпілі яго крысо,
у радасным паветры іх мітусня.

Што засталося ад дзіўнага змроку?
Куды ён адступіў?
Паўсюды промні цяпер!
Ці свет збудаваны з промняў?

Вы́купаць валасы ў гэтым моры святла!

Якое сплывае ў травы
і пыл цалуе,
ствараючы фарбаў багацце.

Жыватворнасць паветра адчуць!
Што маё чало абвявае,
мякка заходзіць у ноздры мне.

Зіхоткі дзень!
Ты ўсмешка Божага вока,
                люстэрка яго душы.

Яго думкі
ўзлятаюць з глыбіняў,
з хваляў і зораў,
у полымя шчодрасці духу.