сёння туману няма
сёння туману няма на маяк
я гляджу мы паперы рабы ўмеем так
караблю ці істоце падаць дапамогу
у гавань знайсці альбо ў творчасць дарогу
увайсці у жыццё у свабоду а можа і ў смерць
альбо рукі крыж-накрыж з балкона глядзець.
* * *
яду на паперы лінію,
_____________________
Цягну на паперы лінію.
_____________________
Лінія гэта простая: __________
Лінія гэта прыгожая: _________
Цягну на паперы лінію,
лінія вядзе да цябе.
Я шапчу і шапчу малітву,
малітву за цябе.
Нічога другога не ўмею,
вяду на паперы лінію.
Я чакаю і чакаю,
_______________
каля палаты чакаю
_______________
Можа, сонечнага часу?
Чакаю і чакаю.
Хай будзе добра каханай маёй.
Так многім на свеце хай будзе добра.
* * *
я ў дубулцкім цёмным бары
з яго лёгкім няўпэўненым рухам
вячэраю спехам
утаропіўшы вочы
праз вялікую шыбіну
у завіруху
“ува мне скача сонечны зайка
а на дварэ сцюдзянее зюзя”
вось так сабе маракуючы валакуся
у пакоік
пасвіць сваіх французаў
і сярод душаў нябожчыкаў-галаў
мне зрабілася так самотна
як той зорцы
што выліла сэрца
прамянямі ў сусвет незваротна.
* * *
я хваляю зноў да цябе падымуся
ды мора што за цвёрдасць зараз цвярдзей
глядзі даспадобы мядзведзікамі куляцца
глядзі колькі радасці ў нашых дзяцей
няхай і па мне пакуляюцца трошкі
няхай стануць коўзанкаю мае вочы
калі ж і табе здамся я ледзяным
калі ўвесь застыну – коўзайся й ты дасхочу...
* * *
як чорная здань падпаўзае нудота
і непрыкметна падступна употай
чакаю ратунку ад вас ад дваіх
у цішыні ў абдымках
альбо ў тваіх.
* * *
калі колкая зорка адна за адной патухае
і бачыш як свет спакваля аціхае
я іду тады зноў лугавінамі сноў
(ды толькі ў абдымках у цішыні
ці ў тваіх, у тваіх – каб адны...)
* * *
гладкае голае мора
гладкая голая ты
лётаў бы птахам над вамі
цвіркаў бы да хрыпаты
толькі ж хадзіцьму я зводдаль
спрыкралы ад нематы
гладкае голае мора
гладкая голая ты.
* * *
адзінока па вуліцы я ішоў
радаваўся як дзіця ігліцы
рады быў яснаму светламу дню
полудзень звон пазваніў са званіцы
маці ішла адзіночка насустрач
з дзіцем сваім ішла адзінока
маці не глянула нават дзіця
кінула на мяне як на пудзіла вокам
мора было ўсё ў крошыве лёду
блізка здаліся не блізі а далі
лёд іскрыўся ў промнях сонца
снежныя іскры маўкліва ззялі.
* * *
бачыш
як адпаўзаецца Час
быццам вялізазны ўдаў
уночы
ён сціскае колцамі нас
доўга душыць умее
мы старэем
і робіцца гэта з намі
заўсёды ўночы
каму яно трэба
бачыць на дзённым святле
як яно там усё дзеецца
нават нам
гэта выела б вочы.
* * *
па-вядзьмачы
зайграе аркестрык
прусачы
крылата-ракетныя журавы
заскачуць
як пусты кашалёк сціснецца
Рыга
не ведаў яшчэ час такіх
здрыгаў
стварэнні храпастыя – святыя яны
над крылатасцю чалавечай – паны
а мне гонар – жыць пад адным дахам
з будучай цывілізацыяй гэтых птахаў.
* * *
умеем ведаем як трэба вершы складаць
умеем ведаем як тыя вершы чытаць
няшчасны хто з гэтакім шчасцейкам знаецца
ах ты літаратурухна як табе маецца.
* * *
бо мой свет у сумётах тоне
бо ў свеце маім ёсць вартоўня
бо ў свеце маім у вартоўні грубка
і полымя ў грубцы бухае пругка
калі нехта ў мой свет завітае
няхай пасядзіць няхай выпаліць грубку
хай кіпеню нагатуе ў кубку
хай пакурыць і вып’е чаю.
* * *
не толькі аналгін горкі
але і жыццё каб вы ведалі
не трэба Вушасты не трэба спяшацца
не будзем развітвацца
слязіна ў павучынай сетцы
вось мая доля каб вы ведалі
але не трэба блытаць мяне ўсё-такі
не будзем развітвацца.
* * *
мне пасылку прыслалі з рознымі сэрцамі
чырвонымі як абкіпелыя ракі
сутоньвалася а я стаяў ля акна
і дзівіўся як кланяецца ветру вецце
як хвалямі зыбіцца трава
хрыпеў гадзіннік і печ быццам таксама хрыпела
і пыл набіваўся ў нос
гэта ж трэба якія вар’яты
ну каму ж бо шчасце давалі
такія пасылкі.
пераклад з латышскай – Васіль Сёмуха
Перакладзена з выданняў:
Klāvs Elsbergs. Pagaidīsim Ausaino. Rīga, 1981; Bēdas uz nebēdu. Rīga, 1986.
