Хвароба

У распранальні нікога не было, але праз расчыненыя дзверы чуліся галасы: нехта смяяўся, гуляўся, выклікаў імёны, і выхавацелька рабіла заўвагі тым, хто пачаў бегаць паміж сталоў. Мама націснула на гузік, ён праслізнуў у дзірку і расшпіліўся. Брудна-ружовае футэрка знялося разам з рукавіцамі (яны трымаліся на гумцы, што працягвалася праз рукавы). Шапка, якая ўвесь час лезла на вочы, калючы шалік, мокры ад майго подыху, дутыя непрамакальныя нагавіцы і чорныя боты маці зняла таксама. На чырвоныя калготы абула карычневыя сандалі (амаль усе дзяўчынкі з групы мелі каляровыя, зыркія, а на святы прыходзілі ў белых. Мая святочная пара была цёмна-вішнёвая. Гэта было адзіным выключэннем на кожным ранішніку, і я адчувала, як усе бацькі, дзеці, звяры і Дзед Мароз глядзяць на мае ногі, глядзяць і не ведаюць, што я тут ні пры чым, я не хацела). Я павінная была ісці туды, у групу. Дадому — толькі вечарам. Толькі б не апошняй. Мама падштурхнула мяне да адчыненых дзвярэй. Я пераступіла праз лінію сутыкнення двух розных адценняў лінолеуму. Святло, мітусня. Спінаю адчула скразняк, пасля пачулася рыпенне — мама сышла. Стрымала жаданне бегчы за ёю, крыкнуць уніз лесвіцы што заўгодна, загарлаць без словаў, без сувязі, каб гэта быў проста гук загнанай у пастку жывёліны, унутры якой трушчацца косткі. Нават не заплакала — не трэба, не мае сэнсу, нельга, каб яны бачылі.

Марта і Марыя раскладалі лялькі і іх сукенкі, Вова і Саша сутыкалі жоўтыя грузавікі, Каця раскладала фарбаваную драўляную гародніну, усе пачыналі гульні, і тыя раз-пораз зліваліся: лялькі ішлі ў краму, грузавікі збівалі іх, наязджалі на ногі Марыі і Марты, і цяжкія штучныя яблыкі каціліся па чырвоным дыване. Я прайшла да свайго стала і лёгка пацягнула шуфлядку. Старое дрэва не паддалося. Я ведала, што трэба рэзка ірвануць і вытрываць енк і віск, якімі абавязкова суправаджалася адкрыццё. У шуфлядзе ляжалі мае фламастары, алоўкі, размалёўкі, папера. Але пакуль нельга. Толькі пасля сняданку. Я пачакаю, я пасяджу тут.

Неяк рана мы сёння. Я сяджу, а ежу ўсё не нясуць, і іншыя дзеці ўсё гуляюць. Звычайна я сядзела, занурыўшыся ваўчанём пасярод паляўнічага гону, трывала павольны рух часу, не глядзела на іншых. Адлічвала гадзіны як умела — сняданак, шпацыр, абед, сон, падвячорак. Чакала, калі можна будзе сысці, калі ніхто не будзе пільна назіраць, прымушаць, трымаць, заглядаць у талерку, ложак, вочы, сціснутыя далоні, кішэні, калі ўсе гэтыя чужынцы разыдуцца, знікнуць, сцішацца і пакінуць мае вушы ў спакоі. Але сёння сняданак не нясуць так доўга. Я падняла вочы. Я паглядзела на ўсіх, абвяла позіркам памяшканне, яго каляровыя плямы, ружовыя рукі нянечкі, потны твар выхавацелькі, хвасты, косы, абветраныя падбароддзі, саплівыя насы. І ўбачыла яе.

Незнаёмая, іншая, не падобная да дзіцяці сваім бэзавым вытанчаным строем і выразам твару. У яе былі два хвасты, смуглявая скура, карычневыя спрытныя вочы, тонкія вусны з прыгожай прыпухласцю ўнізе.

Яе звалі Маргарыта. Я даведалася яе імя, бо ўстала з-за стала і падышла да яе, ціха села побач, пасунула ў яе бок далонь. Яна глядзела на падлогу, туды, дзе расцякаліся непрыгожыя карычневыя ўзоры дывана. Яна паглядзела на маю далонь. На руку. У твар.

Упершыню, здаецца, у мяне была сяброўка. Мы размаўлялі, я расказвала ёй пра тое, што робіцца ў нашым садку, хто з нянечак глядзіць, ці спяць падчас ціхай гадзіны, а каму ўсё роўна. Паказвала, як можна пранесці ў спальню забароненыя там цацкі. Прайшоў сняданак, мы хадзілі на шпацыр, абедалі, зноў гулялі. Мая шуфлядка з фламастарамі і алоўкамі ніводнага разу не адчынілася. Я люблю маляваць, але як прыемна займацца іншым.

Сёння я сыходзіла з дзіцячага садка з нецярплівым жаданнем вярнуцца — там з'явілася нешта такое, чаго больш нідзе няма, і я не магу хацець застацца дома, не жадаю больш прыкідвацца хворай, абы толькі мяне пакінулі ў ложку (пасля таго як маці зачыніць дзверы, адлічваеш да дваццаці, пасля блытаешся і пачынаеш з адзінкі, і хутка ўжо можна спусціць на падлогу босыя ногі, і маляваць, і гуляцца, размаўляючы на розныя галасы).

Ісці было цяжка. Цела налівалася  свінцом, гарачым, вадкім, і я адчувала, як той плёскаецца знутры галавы, шуміць. Зімовае неба навальвалася на маё ружовае футэрка, залазіла ў рот і нос і там станавілася металам. Усё было цяжарам і гарачынёй.

Увесь вечар я марыла пра Маргарыту і пра нашыя гульні. Заўтра будзе яшчэ адзін дзень побач з яе прыгажосцю, будзе яе голас у адказ на мой, будзе сумесны шпацыр, магчыма, мы нават пачнём маляваць разам… О, як было б цудоўна паказаць ёй мае сшыткі і альбомы, растлумачыць, якія гісторыі апавядаюць малюнкі, пабачыць, як сама Маргарыта дамалёўвае нешта да іх...

Ноччу я прачнулася ад жару ва ўсім целе і галаве. Мама прынесла градуснік, і чырвоны слупок у ім узняўся высока.

— Ляжы, ляжы, ты нікуды не пойдзеш.

Трэба хутчэй прачынацца, трэба ўстаць, надзець нелюбімыя дутыя нагавіцы, абуць боты (я проста заткну шнуркі ўнутр, калі мама не дапаможа), калючы шалік (але я нават не войкну ад яго дотыку), штучнае бруднае футэрка...

Я думала ліхаманкава, хутка, я не зважала на дэталі, я ведала толькі адно: трэба ісці, трэба быць там, як заўгодна, але цяпер. Трызненне перапынялася снамі, і ў іх крыштальных пухірах я бачыла Маргарыту пасярод пекла дзіцячага садка, у коле нованароджаных цёмных сяброўстваў, у зграі крыку і тлуму, у здаровай жахлівай радасці ад уласнага поспеху.

— Супакойся, ляжы, заўтра ты нікуды не пойдзеш, будзем чакаць доктара і лячыць горлачка, — паўтарала мама.

— Твая новая сяброўка нікуды не знікне, — дадавала яна.

— Вельмі гарачы, — казала пра мой лоб.

І я не магла патлумачыць пра мой стол, пра рыпенне шуфлядкі з алоўкамі, пра тое, як доўга мне даводзіцца маляваць (сняданак, шпацыр, абед, сон, падвячорак), пра тое, як хораша і балюча амаль не адкрываць рот.

Некалькі дзён я ляжала ў гарачым ложку, мокрым ад майго поту, і цяжкія сны перапынялі цяжкія трызненні наяве, немагчымыя свінцовыя думкі. На чацвёрты дзень мама пагадзілася павесці мяне ў садок. Снег трошкі падтаў, і дарога падалася доўгай: ногі, саслабелыя пасля хваробы, вязлі, саслізгвалі, і я гучна сапла, чырванела, злавалася кожнай хвіліне, што аддаляю нашую з Маргарытай сустрэчу.

У распранальні маці зняла з мяне брудна-ружовае футэрка, сцягнула шапку, зачапіўшы вушы, абула ў карычневыя сандалі — а я нічога не чула, нічога не думала, не ведала, як я выглядаю і што ёй скажу. Трэба толькі хутчэй увайсці, трэба яе ўбачыць.

Яна сядзела паміж Аняй і Соняй, Мікіта каціў да іх вялікі жоўты аўтобус, а Каця цягнула яе за руку, казала: “Я прынесла, як абяцала, хадзем пакажу”.