Нарадзіўся 26 лістапада 1891 у вёсцы Арляняты Ашмянскага павета. Скончыў Віленскую беларускую гімназію (1921), Карлаў універсітэт у Празе (1926). Доктар славянскай філалогіі і гісторыі (1926). Працаваў выкладчыкам беларускай мовы ў Варшаўскім універсітэце (1928—1932) і Універсітэце Стэфана Баторыя ў Вільні (1927—1940). Друкаваўся ў часопісе “Крывіч”, заходнебеларускіх выданнях. Ян Станкевіч быў паслом сейма Польшчы (1928—1930). Як палітык быў прыхільнікам польска-беларускага збліжэння, за што яго не раз крытыкавалі беларускія групоўкі.
У 1940 Станкевіч выехаў у Варшаву, дзе далучыўся да дзейнасці Беларускага камітэта. Супрацоўнічаў з В. Іваноўскім, наладзіў кантакты з польскім антыфашысцкім падполлем, стварыў канспірацыйную групу пад назвай Партыя беларускіх нацыяналістаў (ПБН). Стратэгічнай мэтай гэтай дзейнасці была адбудова беларускай дзяржаўнасці з апорай на Польшчу. З восені 1941 жыў у Мінску, куды перамясціўся і ЦК ПБН, нядоўга працаваў у школьным аддзеле Мінскай управы. Станкевіч быў сябрам Беларускай народнай самапомачы, Беларускай незалежніцкай партыі, навуковага аддзела Беларускай цэнтральнай рады, адным з заснавальнікаў Беларускага навуковага таварыства. Выкладаў гісторыю Беларусі у падафіцэрскай школе паліцыі ў Мінску.
У 1944 Ян Станкевіч апынуўся на эміграцыі. У Германіі ён аднавіў дзейнасць Беларускага навуковага таварыства. З 1949 жыў у ЗША, удзельнічаў у працы Беларуска-амерыканскага задзіночання, Беларуска-амерыканскага звязу, выдаваў часопісы “Веда”, “Незалежнік”, супрацоўнічаў з Беларускім інстытутам навукі і мастацтва і яго выданнем “Запісы”, часопісам “Сяўбіт”, газетамі “Бацькаўшчына” (Мюнхен), “Беларус” (Нью-Ёрк) і інш. Заснавальнік (разам з С. Станкевічам) Вялікалітоўскага фонду імя Л. Сапегі. У ЗША займаўся навуковай і грамадскай дзейнасцю ў беларускай дыяспары. Быў папулярызатарам т.зв. “крывіччыны”.
З дапамогай Майсея Гітліна зрабіў поўны пераклад Бібліі з моваў арыгіналу і выдаў у 1973 годзе ў Нью-Ёрку.
Пахаваны на могілках у Саўт-Рыверы, штат Нью-Джэрсі, ЗША.
Ян Станкевіч — аўтар працаў па беларускай гісторыі, гістарыяграфіі, мовазнаўстве (“Месца беларускага языка сярод іншых славянскіх языкоў і час яго ўзнікнення” (1930); “Крыўя-Беларусь у мінуласці”, (1942) і інш.). Транслітараваў кітаб 1-й паловы XVIII ст. (т.зв. Кітаб Івана Луцкевіча). Падрыхтаваў “Беларуска-расійскі (Вялікалітоўска-расійскі) слоўнік” (выд. у 1990).
