Пачатковую адукацыю Льюіс атрымаў у мерылеборнскай школе, дзе сярод іншага вывучаў лацінскую, грэцкую і французскую мовы. Пасля, ва ўзросце 8 гадоў, ён перайшоў у Вестмінстэрскую школу, а з красавіка 1790 года – у Крайст-Чэрч, Оксфард, дзе атрымаў у 1794 годзе ступень бакалаўра, а ў 1797 годзе – ступень магістра.
Рыхтуючыся стаць, як і бацька, дыпламатам, большую частку школьных канікулаў Льюіс праводзіў за мяжой, вывучаючы замежныя мовы. У 1791 годзе ён пабываў у Парыжы, у 1792–1793 – у Германіі. Менавіта ў гэты час ён пачаў займацца перакладам мастацкай літаратуры і пісаць уласныя п’есы.
У 1791 годзе Льюіс даслаў маці спіс фарса пад назвай “Эпісталярная інтрыга” (The Epistolary Intrigue). Пісьменнік хацеў паставіць гэты твор на сцэне Лонданскага тэатра Друры Лэйн, але там п’есу не ўзялі; пазней яна была пастаўленая ў суседнім Ковент Гардэн. Мяркуецца, што ў гэты самы час ён напісаў раман у двух тамах. Да сённяшняга дня дайшлі толькі фрагменты гэтага рамана, што былі выдадзеныя ў надрукаванай пасмяротна працы “Жыццё і ліставанне М. Г. Льюіса”. У сакавіку 1792 году Льюіс пераклаў французскую оперу “Фелікс” (Felix) і даслаў яе ў Друры Лэйн, спадзеючыся зарабіць грошай для сваёй маці. Пачаўшы пісаць раман у духу “Замка Атранта” Хораса Ўолпала, ён не пакідаў ствараць для сцэны – аднак напісаная ў гэты час п’еса “Індыец” (The East Indian) была пастаўленая ў Друры Лэйн толькі праз сем гадоў пасля напісання. Падчас паездкі ў Германію Льюіс пераклаў “Аберона” Віланда, дзякуючы чаму пазнаёміўся з Гётэ.
З дапамогай бацькі Льюіс атрымаў пасаду брытанскага аташэ ў Гаазе, куды ён і прыехаў 15 траўня 1794 году і дзе заставаўся да снежня таго ж году. Менавіта там за дзесяць месяцаў быў напісаны раман жахаў “Манах” (Ambrosio, or The Monk), які быў ананімна выдадзены летам 1794 году. Льюіс адразу зрабіўся знакамітым, аднак праз год прадаваць раман было забаронена. У другім выданні Льюіс выкінуў асобныя, найбольш “абуральныя” моманты, але ў цэлым захаваў вусцішную атмасферу твора. Раманам захапляліся ўсе – ад лорда Байрана (які назваў аўтара “чарадзеем Льюісам, манахам ці бардам”) да маркіза дэ Сада, што ўсхваліў пісьменніка ў нарысе “Разважанні пра раман”.
З 1796 да 1800 г. Льюіс займаў пасаду ў Брытанскім парламенце, аднак ужо ў 1802 годзе ўвогуле кінуў палітычную кар’еру – асноўнай яго цікавасцю была літаратура. Яго п’еса “Прывід замка” (The Castle Spectre, 1796) паспяхова ішла на сцэне Друры Лэйн (у 1798 годзе яе паставіў сам Р. Б. Шэрыдан), яго творы, а таксама пераклады рабіліся ўсё больш папулярнымі. У гэты ж час Льюіс пазнаёміўся з Байранам, Вальтэрам Скотам, Шэлі, у 1801 годзе выдаў зборнік “Чароўныя гісторыі” (Tales of Wonder). Пасля смерці бацькі ў 1812 годзе Льюіс атрымаў у спадчыну вялікую маёмасць і ў 1815 годзе выправіўся ў Вест-Індыю, на Ямайку, каб агледзець замежную частку свае спадчыны. Самым яго значным дасягненнем гэтага перыяду было скасаванне рабства на плантацыях, а таксама ўдасканаленне працоўных прыладаў. Летам 1816 году Льюіс наведаў Персі Бішы Шэлі і Мэры Шэлі ў Жэневе. Пяць гісторыяў пра прывідаў, якія ён расказаў падчас гасцявання, былі пасля запісаныя Шэлі. У 1817 годзе Льюіс зноў выправіўся ў падарожжа на Ямайку, аднак захварэў на жоўтую ліхаманку і памёр па дарозе дадому, у Англію. Дакладная дата яго смерці не вызначаная – гэта альбо 14, альбо 16 траўня 1818 году.
