Ва ўзросце 15 гадоў кідае навучанне і займаецца журналістыкай. Жыве то дома, то на Манпарнасе ў мастакоў, пісьменнікаў ці музыкаў. Сябруе з паэтамі Максам Жакобам, Андрэ Сальмонам, П’ерам Рэвэрдзі, мастакамі Пабла Пікаса, Хуанам Грысам, Амедэа Мадыльяні, музыкамі “Шасцёркі” Жоржам Арыкам, Дарыюсам Міё, Арцюрам Анэгерам і Франсісам Пуленкам. У 1918 годзе знаёміцца з Жанам Както. Нягледзячы на розніцу ва ўзросце менавіта Радыге стаў своесаблівым літаратурным настаўнікам для Както і ягонага атачэння. “Ён <…> прыдумаў і прывіў нам дзівосна новую пазіцыю ў мастацтве, якая палягала на тым, каб не быць арыгінальным (ён называў гэта “ўменнем насіць новы касцюм”), <…> раіў нам “пісаць як усе”, бо ў такой манеры абсалютна немагчыма праявіць арыгінальнасць”, – зазначаў Както ў кнізе “Цяжар быцця”. Паводле Радыге, быць паперадзе авангарду – значыць пісаць у традыцыйнай манеры. Увасабленнем гэтых прынцыпаў з’яўляецца найперш галоўны твор Радыге – раман “Чорт у галаву” (Le diable au corps), напісаны ў 1921, выдадзены ў 1923 годзе Бернарам Грасэ з анатацыяй: “Першая кніга семнаццацігадовага пісьменніка”. Раман займеў неймаверны поспех, а яго аўтар атрымліваў віншаванні ад Макса Жакоба, Рэнэ Бэнжамэна, Поля Валеры і іншых вядомых пісьменнікаў.
Другі і апошні раман Радыге “Баль у графа д’Аржэля” (Le Bal du comte d’Orgel) з прадмовай Жана Както выйшаў пасмяротна ў наступным, 1924, годзе. Рэймон Радыге памёр ад тыфу 12 снежня 1923 году. Жан Както ўспамінаў: “Слухай, – сказаў ён мне 9 снежня, – праз тры дні мяне расстраляюць салдаты Бога”.
Рэймону Радыге таксама належаць чатыры паэтычныя зборнікі: “Палаючы твар” (Les joues en feu, 1920), “Заданні на вакацыі” (Devoirs de vacances, 1921), “Верлібры” (Vers libres, 1926) і “Нявінныя забавы” (Jeux innocents) – два апошнія выдадзеныя пасмяротна – і п’еса “Пеліканы” (Les Pélican), напісаная ў 1920 годзе.
