Пад адным са сваіх надзейных імёнаў выдаў зборнік гумарэсак “Нетыповыя гісторыі” (1963), пад іншым — малую манаграфію пра Душана Палакавіча (1987), а пад сваім дэбютаваў у 1999 годзе кнігай “Пра лаканічнасць”. У 2003 годзе нарэшце выдаў доўгачаканую кнігу гумарэсак “Гісторыі з нафталіну” (падзагаловак “Гумарэскі 1963—1977”), дзе апублікаваў празаічныя творы са старых, часам пажоўклых, рукапісаў і некалькі гумарэсак з “Нетыповых гісторый”.
Да яго ўлюбёных заняткаў належыць напісанне паслямоваў да кніг самых розных аўтараў, пачынаючы з Брэта Гарта ці Карла Мая і заканчваючы Агатай Крысці ці Рэймандам Чэндлерам. Таксама перакладае, найбольш з нямецкай (Цвайг, Верфель, Энцэнсбергер), супрацоўнічае са шматлікімі часопісамі. За зборнік эсэ “Пра карыкатуру” ў 2006 годзе атрымаў прэстыжную славацкую прэмію Дамініка Татаркі.
