У друку Бротыган дэбютаваў з вершам “Святло” ў канцы 1954-га — праз год пасля сканчэння школы.
Упершыню малады паэт сутыкнуўся з крытыкай у 1955 годзе — сяброўцы не спадабаліся ягоныя вершы. Раз’юшаны Бротыган пайшоў у паліцыю і запатрабаваў, каб яго адправілі за краты. Паліцыянты растлумачылі, што яго няма за што затрымліваць, і тады паэт паразбіваў каменнем шыбы ў пастарунку. Бротыгана аправілі ў псіхіятрычную лякарню Портлэнда на курс шокавай тэрапіі.
Выйшаўшы з лякарні, Бротыган пераязджае ў Паўночную Каліфорнію — Мекку Біт-пакалення. У канцы 1950-х Бротыган жыў на выпадковыя заробкі, ягоныя вершы друкаваліся мізэрнымі накладамі ў маленькіх выдавецтвах. Упачатку 1960-х ён пачынае пісаць прозу, потым з’яўляюцца ягоныя раманы “Генерал канфедэрацыі з Біг-Сура” і “Стронгавая рыбалка ў Амерыцы”. Менавіта “Стронгавая рыбалка” зрабіла Бротыгана знакамітым: у 1967 годзе кніга разышлася мільённымі накладамі. Наступная кніга — “У кавуновым цукры” — таксама займела папулярнасць.
У 1970-х Бротыган пачаў эксперыментаваць з жанрамі і формамі. За гэты час ён напісаў пяць раманаў, тры кнігі вершаў, зборнік апавяданняў. Але папулярнасць ягоных твораў хутка згасала. Раман “Ўілард і яго боўлінгавыя трафеі. Вычварная містэрыя” крытыкі назвалі найгоршай кнігай 1976 году. Але ў Еўропе і Японіі пісьменніка любілі. У 1976 годзе Бротыган паехаў у Токіё і прывёз з Японіі не толькі новыя ўражанні, але і жонку. Што праўда, у 1979-м яны разышліся (у канцы 1970-х Рычард ужо меў дарослую дачку, з першай жонкай ён таксама хутка развёўся).
У 1980 годзе выйшаў раман Бротыгана “Экспрэс Токіё — Мантана”: пісьменнік паехаў у рэкламны тур па Злучаных Штатах. Пасля ён вёў курс пісьменніцкага майстэрства ва ўніверсітэце Мантаны. Але наступны раман Бротыгана крытыкі разграмілі.
Увосень 1984 году Бротыган застрэліўся ў сваім каліфарнійскім доме. Дакладная дата ягонай смерці дасюль невядомая (магчыма, гэта адбылося 14 верасня). Цела знайшлі толькі 25 кастрычніка.
