У 1897 годзе выйшаў зборнік вершаў Лугонэса "Залатыя горы" (Las Montañas de oro), які прынёс яму нацыянальную вядомасць. У вершах адлюстравалася сувязь аўтара з эстэтыкай мадэрнізму. У пачатку ХХ стагоддзя Лугонэс стаў важнай фігурай у Аргентыне. Ён быў прызначаны галоўным інспектарам Нацыянальнай рады па адукацыі, накіраваны ў Парыж для даследчай працы. У гэты перыяд Лугонэс меў магчымасць сустракацца з еўрапейскімі аўтарамі і падтрымліваць сувязі з паўднёваамерыканскімі пісьменнікамі, што жывуць за мяжой.
Папулярнасць Лугонэса павялічылася ў 1909 годзе разам са з’яўленнем зборніка вершаў "Месяцовыя песні" (Lunario sentimental), які вельмі паўплываў на малодшае пакаленне аргентынскіх аўтараў. Важнай падзеяй у літаратурным жыцці стаў выхад зборніка лекцый пра эпічную паэму "Марцін Ф’ера" (Martín Fierro) пад назвай "Паядор" (El payador). Найлепшыя творы Лугонэса створаныя ў перыяд 1905–1910 гг. Гэта раман “Вайна гаўча” і паэтычны зборнік “Оды стагоддзю”: яны прысвечаныя сотай гадавіне незалежнасці Аргентыны.
Падарожжа Лугонэса па Еўропе працягвалася да Першай сусветнай вайны. Ён меў магчымасць назіраць за пасляваенным аднаўленнем. Лугонэс расчараваўся ў дэмакратычных формах праўлення і ў 1920-я гады прыняў ідэі фашызму. Выражаючы свой скрайні патрыятызм у літаратурных працах, Лугонэс стаў удзельнікам дзяржаўнага перавароту ў 1930 годзе, у выніку якога да ўлады прыйшоў генерал Хасэ Урыбуру. У канцы жыцця творы Лугонэса носяць характэрныя назвы “Моцная краіна” (La patria fuerte) і “Вялікая Аргентына” (La grande Argentina).
13 лютага 1938 году Леапольда Лугонэс скончыў жыццё самагубствам.
