1. Уступ
Рыхтуючы агляд беларускіх перакладаў Катула, я перадусім меў на мэце спрасціць перакладчыкам сённяшнім (і сабе ў тым ліку) далейшую працу з гэтым аўтарам. Адначасова хацелася б стварыць і прыклад метадалогіі для такіх даследаванняў па іншых антычных паэтах, бо нязробленай працы такога кшталту пакуль што вельмі шмат.
Для пачатку вызначым кола тэкстаў, якія збіраемся абмяркоўваць. У акрэслены перыяд Катула на беларускую мову перакладалі Уладзімір Клішэвіч, Уладзімір Караткевіч, Лявон Баршчэўскі, Жанна Некрашэвіч-Кароткая і перакладчыцкі дуэт Андрэя Хадановіча з Сяргеем Карчыцкім. З удзячнасцю пазначаем, што ў складанні гэтага спіса нам нямала дапамог агульны агляд беларускіх перакладаў антычнай класікі, зроблены некалькі гадоў таму Н. Несцер[1]. Ніжэй спіс перакладаў раскрыты падрабязна. Заўважым, што захаваныя да нашых дзён вершы і фрагменты вершаў Катула — як і любога іншага антычнага аўтара — надзвычай добра каталагізаваныя і вядомыя напералік, так што вызначэнне ці ўдакладненне арыгінала верша — справа амаль механічная.
У бібліяграфіі У. Клішэвіча[2] знаходзім чатыры тэксты, пазначаныя словамі “З Катула”. Для трох з іх нават па першых радках лёгка вызначыць катулаўскія арыгіналы. Гэта Carm.49 (“Марк Тулій, ты зацямніў прамоўцаў найлепшых...”), Carm.57 (“Бессаромнікаў дзіўных сабралася пара...”) і Carm. 93 (“Аніяк не імкнуся табе спадабацца я, Цэзар...”). Чацверты аказваецца цікавым кур'ёзам, на якім варта спыніцца. Гэты тэкст, азагалоўлены “Старажытнай грэцкай бабе, калі б яна дамагалася майго кахання”[3], — не вельмі ўдалы, але лёгка пазнавальны пераклад парадыйнага верша Казьмы Пруткова “Древней греческой старухе, если б она домогалась моей любви. Подражание Катуллу”. Калі пераклад зроблены ўжо ў эміграцыі, то з арыгіналам Клішэвіч мог пазнаёміцца праз анталогію “Русский Парнас”[4]. Не бярэмся адгадваць, на якім этапе здарылася блытаніна з аўтарствам верша, але гэты прыклад з асабліваю яснасцю тлумачыць, чаму пры публікацыі ці даследаванні перакладаў вызначаць арыгіналы цалкам неабходна.
У. Караткевіч пакінуў досыць шматлікія пераклады з Катула. У зборніку “Галасы маіх сяброў” прадстаўленая найбольш поўная вядомая нам падборка: пераклады Carm. 2, 3, 5, 7, 8, 9, 10, 11, 13, 16, 37, 46, 52, 55+58b, 57, 58, 76, 77+78b, 79, 85, 87+75, 101, 107[5]. Пераклад Carm.107 памылкова пазначаны нумарам 82, пераклад Carm. 9 — нумарам 49, пераклад Carm. 57 — нумарам 58 (які такім чынам ужыты двойчы). Пераклад аб'яднаных у адзін верш Carm. 87 і 75 (нярэдкая ў старых выданнях кан'ектура) пазначаны проста нумарам 75. Тэксты суправаджаюцца каментарамі самога Караткевіча.
Нарэшце, пераклады яшчэ трох вершаў адносяцца да зусім нядаўняга часу. Адзін з буйных твораў Катула, Carm.68, быў перакладзены Ж. Некрашэвіч-Кароткай[6], Carm. 5 — Л. Баршчэўскім[7], Carm.3 — у суаўтарстве А. Хадановічам і С. Карчыцкім[8].
У нашым артыкуле мы аналізуем наступныя бакі пералічаных перакладаў:
1. Мова, з якой рабіўся пераклад.
2. Перадача вершаваных памераў арыгіналу.
3. Вобраз аўтара, які малююць, яўна ці няяўна, перакладчыкі.
Кожнаму з названых аспектаў прысвечаны асобны раздзел. Заўважым мімаходзь, што яшчэ адну цікавую тэму патэнцыйна складаюць лексічныя пласты катулаўскай паэзіі, аднак і выбар тэкстаў, і падыход да іх у перакладах узятага ў разгляд перыяду не пакідаюць асаблівай прасторы для абмеркавання гэтага аспекту.
2. Мовы-крыніцы
Тры пераклады Клішэвіча з Катула рабіліся, наколькі мы можам меркаваць, з арыгіналаў ці падрадкоўнікаў. Яго пераклад Флора змушае падазраваць (асабліва ў апошнім радку) выкарыстанне рускага тэксту Брусава, і мы чакалі нечага такога і ў выпадку Катула; аднак ніякія пераклады з тых, якія, на нашую думку, маглі быць у распараджэнні Клішэвіча — ні рускія Фета[9] і Піятроўскага[10], ні польскія Чубка[11] і Рэйса[12], — не выглядаюць праўдападобнымі крыніцамі. На карысць версіі аб працы з арыгіналам сведчаць, думаецца, і цёмныя радкі ў перакладзе Carm.57.3-5 аб Цэзару і Мамуру. У Катула чытаем:
nec mirum: maculae pares utrisque,
urbana altera et illa Formiana,
impressae resident nec eluentur.
[Няма дзіва; аднолькавыя плямы, тая з горада (г.зн. Рыма), а гэтая з Форміяў, надзейна адбіліся на абодвух ды не змыюцца.]
У Клішэвіча ў адпаведным месцы бачым досыць няяснае:
Дзіва няма — роўныя плямы распусты
Кажны з іх мае у Форміях, многа і ў Рыме іх ёсць,
Так яны ўеліся — змыць немагчыма[13].
Тэкст Катула, сапраўды няпросты, робіцца нашмат больш зразумелым, калі дадаць ясную з іншых вершаў дэталь: Мамура быў родам з Форміяў. Такім чынам, у Катула ёсць выкачаны ў фармійскім брудзе Мамура і выкачаны ў рымскім брудзе Цэзар, а ў перакладзе ўсё зліваецца ў адну малазразумелую канструкцыю. Гэта наўрад ці магло быць пазычана з якога-кольвек тэксту-пасярэдніка.
У выпадку перакладаў Караткевіча адказ на пытанне не патрабуе доўгіх пошукаў. Крыніцаю, па-за ўсякімі сумненнямі, паслужылі знакамітыя рускія пераклады Адрыяна Піятроўскага — дакладныя па вершаванай форме, але па стылі наўмысна смелыя, са значнаю доляю мадэрнізацыі. Цікаўны чытач можа сам параўнаць пераклады і пераканацца, што яркіх супадзенняў там надзвычайная колькасць, мы ж у рамках артыкула абмяжуемся адным выразным прыкладам з Carm.7.3-6:
quam magnus numerus Libyssae harenae
lasarpiciferis iacet Cyrenis
oraclum Iouis inter aestuosi
et Batti ueteris sacrum sepulcrum;
[Так шмат, як лівійскіх пяскоў, што ляжаць у сільфіяноснай Кірэне паміж аракулам спякотнага Юпітэра і святарнаю магілаю даўняга Бата.]
У Піятроўскага:
Ты зыбучий сочти песок ливийский
В напоенной отравами Кирене,
Где оракул полуденный Аммона
И где Батта старинного могила.
У Караткевіча:
Падлічы пясок пустынь Лівійскіх
У зыбучай, атручанай Кірэне,
Дзе аракул паўдзённага Амона
І дзе Бата дрэўняга магіла.
Калі не лічыць рытму, то Караткевіч, відавочна, паўтарае Піятроўскага да дробязяў, нават у недакладнасцях: каштоўны сільфій-laserpicium, прыправа і лек, замяняецца абстрактнаю атрутаю; Юпітэр-Амон, у Катула выкшталцона азначаны як “спякотны Юпітэр”, называецца наўпрост. Ад Піятроўскага Караткевіч пераймае, між іншым, і ўмоўныя назвы вершаў, і тэксталагічныя рашэнні. Пры далейшым разглядзе перакладаў Караткевіча нам непазбежна давядзецца ва ўсім мець на ўвазе гэтую другаснасць.
Пераклады Баршчэўскага, Некрашэвіч-Кароткай і Хадановіча ды Карчыцкага не патрабуюць у гэтым раздзеле артыкула шмат месца — мы не знаходзім падставаў сумнявацца, што яны рабіліся з лацінскіх арыгіналаў.
3. Катулаўскія памеры і іх перадача ў перакладах
У вершах Катула скарыстанае досыць шырокае кола метраў: дактылічны гекзаметр, элегічны двуверш, фалекаў гендэкасілаб, халіямб, галіямб, малая сапфічная страфа і інш. Антычныя метрычныя памеры немагчыма (з прычынаў лінгвістычных) дакладна перадаць у многіх мовах, уключаючы і славянскія, таму па форме пераклады аказваюцца непазбежна ўмоўнымі, хаця, калі браць пад увагу ўвесь корпус разнамоўных перакладаў антычнай класікі, на розны лад і ў рознай ступені.
Большасць перакладаў, якія разглядаюцца у гэтым артыкуле, схіляецца так ці інакш да аднаго падыходу — паслядоўнай імітацыі метрычнага верша рытмічным, калі чаргаванне доўгіх і кароткіх складоў арыгіналу перадаецца такім жа ці падобным чаргаваннем націскных і ненаціскных складоў у перакладзе.
Нават у межах гэтага падыходу дактылічны гекзаметр патрабуе ад перакладчыка прыняць некалькі дадатковых рашэнняў. Па-першае, у адрозненне ад халіямба і да т.п. памераў з іх ясна вызначанай колькасцю складоў, гекзаметрычны радок дапускае замену некаторых дактыляў спандэямі. Гэтая асаблівасць можа альбо перадавацца заменаю асобных дактыляў харэямі, альбо не перадавацца зусім — у такім выпадку ўсе стопы рытмічнага гекзаметра, апроч апошняй, будуць дактылямі. Па-другое, у лацінскім гекзаметры надзвычай пашыраная так званая пяціпалоўная цэзура (caesura semiquinaria), гэта значыць цэзура пасля моцнага месца трэцяй стапы (у рытмічным варыянце — пасля трэцяга націску). Катул не быў выключэннем — у ягоных элегічных двувершах пяціпалоўная цэзура сустракаецца ў 84% гекзаметраў, а больш чым у палове астатніх выпадкаў ужытая аналагічная цэзура ў чацвертай стапе, сяміпалоўная[14]. Перакладчык аказваецца перад выбарам — ігнараваць пяціпалоўную цэзуру, ужываць яе, як у арыгінале, часта, але не цалкам сістэматычна, ці ўжываць яе ва ўсіх выпадках, г.зн. яшчэ паўсюдней, чым у арыгінале. Нагадаем, што перадача метрычнага верша рытмічным — у кожным разе імітацыя, таму ігнараванне цэзуры тут нельга лічыць памылкаю, гэта толькі выбар адной з умоўнасцяў. Аднак у выпадку гекзаметра і асабліва гекзаметра ў складзе элегічнага двуверша на карысць выкарыстання пяціпалоўнай цэзуры ў рытмічных перакладах можна прывесці некалькі аргументаў. Перадусім цэзураю кампенсуецца вялікая даўжыня радка, і такім чынам спрашчаецца чытанне — гэтак жа, як і пры дэкламацыі арыгінальнага верша. Апроч таго, адсечаны цэзураю пачатак радка метрычна аналагічны палове пентаметра — праўдападобна, менавіта з падваення перадцэзурнага кавалка гекзаметра пентаметр і ўзнік[15]; з гэтай прычыны элегічны двуверш з вытрыманай пяціпалоўнай цэзурай гучыць больш стройна і структуравана.
Пераклады Клішэвіча, як чытач ужо меў магчымасць заўважыць па прыведзеных радках, у рытмічным плане цалкам сумбурныя — настолькі, што гаварыць пра тую ці іншую перадачу, напрыклад, фалекава гендэкасілаба (а менавіта гэтым памерам напісаны ў арыгінале працытаваны вышэй урывак з Carm.57) у яго выпадку не даводзіцца. На пытанне аб прычыне нам, магчыма, найлепей адкажа апублікаваны ў “Архіўнай кнізе” верш самога Клішэвіча, які мае назву “Пентаметры” і памер якога можна назваць пентаметрамі хіба што з вялікаю нацяжкаю[16]. Іншымі словамі, цікавасць Клішэвіча да антычнай метрыкі не падмацоўвалася, наколькі можна меркаваць, яе фармальным веданнем.
Пераклады Караткевіча ахопліваюць цэлы шэраг катулаўскіх памераў: фалекаў гендэкасілаб, элегічны двуверш, халіямб, малую сапфічную страфу. Усе яны перададзеныя рытмічнай імітацыяй, і ніводны з іх не вытрыманы паслядоўна. Элегічны двуверш, у большасці выпадкаў правільны, усё ж не ўнікае асобных збояў, такіх як дадатковы склад перад цэзураю ў пентаметры:
Ўзяў. О бязмежнае гора! О з'едлівец кляты і подлы!
Злодзей і здраднік падлючы! Дружбы забойца і біч!
Пяціпалоўная цэзура ў гекзаметры сустракаецца толькі выпадкова, а замены дактыляў харэямі перакладчык унікае; абедзве гэтыя рысы прынятыя ў спадчыну ад Піятроўскага. Больш складаныя памеры перадаюцца, як здаецца, “інтуітыўна”, “на слых” (пры тым, што ў Піятроўскага яны вытрыманыя строга). У гэтым сэнсе вартыя ўвагі замены некаторых сапфічных адзінаццаціскладовікаў (гендэкасілабаў) у Carm.11 больш частымі ў Катула фалекавымі — праўдападобна, свайго кшталту версіфікацыйная інерцыя перакладчыка. Напрыклад у Піятроўскага (малая сапфічная страфа — тры сапфічныя адзінаццаціскладовікі і адоній):
Со своими пусть кобелями дружит!
По три сотни их обнимает сразу,
Никого душой не любя, но печень
Каждому руша.
У Караткевіча (усе адзінаццаціскладовікі ператварыліся ў фалекавы):
Са сваімі няхай кнырамі дружыць!
Абдымае адразу па тры сотні,
Не кахаючы й воднага, а печань
Кожнаму рвучы.
Прыклады збояў у халіямбах і фалекавых гендэкасілабах чытач пры жаданні без цяжкасці знойдзе і сам.
У Баршчэўскага бачым паслядоўную рытмічную імітацыю фалекава гендэкасілаба. У асобных радках ёсць збоі рытму, аднак мы не ўпэўненыя, што гэта не просты вынік памылак пры падрыхтоўцы друкаванай версіі — бо прынамсі ў пятым радку ад збою лёгка пазбавіцца, памяняўшы месцамі два словы.
У выпадку Некрашэвіч-Кароткай маем справу з элегічным двувершам. Гекзамеры ізноў чыста дактылічныя, пяціпалоўная цэзура сустракаецца нячаста. Заўважым, што там, дзе яна ўсё ж прысутная, верш пачынае, на наш густ, гучаць лягчэй і званчэй:
Я ж разгараўся тады, || як скала трынакрыйская — гэтак,
Ці як Малійскі струмень || з Эты ў зямлі Тэрмапіл...
У Хадановіча і Карчыцкага бачым паслядоўную імітацыю фалекава гендэкасілаба рытмічным вершам без збояў. Адзначым хіба, што выкарыстанне двухскладовых займеннікаў як цалкам ненаціскных, хоць і дапушчальнае, вымагае ад чытача некаторай звыкласці да гэтага вершаванага памеру (напр. “Бо сканаў верабейка маёй любай”, дзе другі склад слова “маёй” прыпадае на слабае месца ў радку). Аднак гэта, ізноў жа, прэтэнзія суб'ектыўная.
4. Пераклады як партрэты аўтара
У гэтым раздзеле мы паспрабуем каротка разглядзець успрыняцце Катула перакладчыкамі ў той ступені, у якой яно адбіваецца ў тэкстах перакладаў і, пры наяўнасці, у каментарах.
Пераклады Клішэвіча нешматлікія, суседнічаюць з настолькі ж паасобнымі перакладамі з іншых антычных паэтаў і, здаецца, выяўляюць цікавасць не так да менавіта Катула, як да антычнасці агулам. Гэтае ўражанне ўзмацняецца і тым, што тры перакладзеныя вершы згадваюць самых знакамітых сучаснікаў Катула (два вершы — Цэзара, адзін — Цыцэрона), пры тым, што ў агульнай масе катулаўскага корпуса такія вершы займаюць не вельмі значнае месца. Такім чынам, перад намі, імаверна, прыклад найпрасцейшага погляду: Катул як “рымскі паэт наогул”.
Бачанне Катула Караткевічам, наўпрост прагаворанае ў каментарах перакладчыка, — больш цікавае, цікавае, як гэта часам бывае, сваёю тыповасцю. Караткевіч — следам за Піятроўскім і ледзь не ўзмацняючы яго ў гэтым сэнсе — прадстаўляе рамантызаванае ўспрыняцце Катула, у свой час вельмі распаўсюджанае, якое пазнаецца па шэрагу рысаў. Па-першае, паэтычныя тэксты прымаюцца за літаральна аўтабіяграфічныя нават там, дзе для гэтага няма яўных падставаў, а безыменныя каханкі атаясняюцца з Лесбіяй часцей, чым гэта можна абгрунтаваць (прыкладам таго і другога разам служыць Carm.37 — гл. у Дэвіда Рэя бліскучае альтэрнатыўнае прачытанне гэтага верша як інвектыўнай гульні, у якой Катул жартам прымае ролю камедыйнага ваяра-выхвалякі[17]). Па-другое, вершы, у арыгінальным зборніку размешчаныя без якога-кольвек сюжэтнага парадку, упарадкоўваюцца — не без цыклічнай логікі — у паслядоўны “раман”, які ў значнай ступені ўзыходзіць да карысных, але часам засмелых пабудоваў Людвіка Швабэ[18]. Па-трэцяе, з безумоўнасцю прымаецца за дакладны той вобраз Лесбіі, які Катул малюе ў вершах пра найгоршыя моманты іх адносінаў, — дапушчэнне, якое небеспадстаўна называлі мізагіністычным[19]; сам Катул разглядаецца пры тым, яўна ці няяўна, як ідэальны закаханы.
З такога рамантызаванага погляду натуральным чынам узнікае пэўная стылістычная мадэрнізацыя тэксту: Катул здаецца блізкім, універсальным, а нязвыклае ў ім — чымсьці выпадковым і няважным, чым можна ці нават трэба ахвяраваць. У Караткевіча ў гэтым сэнсе цікавы каментар да Carm.37, дзе робіцца спроба патлумачыць старажытныя рэаліі сучаснымі аналогіямі. Зразумела, да каментароў з'ява не зводзіцца: успрыняцце аўтара перакладчыкам адбіваецца, напрыклад, на адборы тэкстаў. Так, сярод знаёмых нам перакладаў Караткевіча з Катула няма ніводнага тэксту аб каханні ці эратычным жаданні, яўна звернутага не да Лесбіі: на гэтых старонках не сустрэнеш не толькі Ювенцыя, але і Аўфілены ці Іпсіфілы. Сканструяваны рамантычны Катул аказваецца сапраўдным “аўтарам па Фуко” — штучным прынцыпам, “пры дапамозе якога <...> абмяжоўваюць, выключаць і выбіраюць”[20].
Адначасова і мова ды інтанацыя вершаў моцна змяняюцца ў бок звыклай нам рамантычнай паэзіі. Выразны прыклад такой змены акцэнтаў бачым у Carm.76.13-16:
difficile est longum subito deponere amorem,
difficile est, uerum hoc qua lubet efficias:
una salus haec est. hoc est tibi peruincendum,
hoc facias, siue id non pote siue pote.
[Цяжка ўраз пазбавіцца доўгага кахання, цяжка, але так ці інакш зрабі гэта: у гэтым адзіны ратунак (ці: адзіная бяспека); гэта тое, што ты мусіш здолець, зрабі так — магчыма гэта альбо немагчыма.]
У Караткевіча (як і ў іншых выпадках, блізка да рускага тэксту):
Цяжка каханне пакінуць і страсць, што гадамі палала,
Цяжка, і ўсё ж адарві, трэба пакінуць, пакінь.
Ў гэтым адным паратунак. Сэрца здушы! Перамучай!
Трэба! Рабі ж так хутчэй. Льга альбо нельга — жыві!
Больш лаканічны, але, можа быць, больш выразны прыклад знойдзем у Carm.75, дзе месца арыгінальнага “mens” (слова, якое можа перакладацца ў тым ліку як “розум”) займае ў перакладзе “сэрца”. Гэты Катул у параўнанні з арыгінальным менш асэнсоўвае і больш палае.
Як успрымаць сёння гэтыя пераклады? Нам цікавымі здаюцца дзве рэчы. Па-першае, Караткевіч тут, як было ўжо сказана, прадстаўляе пэўную пашыраную плынь у колішнім падыходзе да Катула. Па-другое, не будзе залішне смелым сказаць, што некаторыя з беларускіх чытачоў упершыню ўбачылі Катула менавіта вачамі Караткевіча — не толькі праз пераклады, але і праз згадкі ва ўласных творах апошняга — напрыклад у вершы “Фантазія”, дзе Катул поруч з Петраркам уваходзіць у дзверы “клуба адрынутых”. Адным словам, мы маем тут той нячасты выпадак, калі пэўны значны і агульны этап рэцэпцыі антычнага аўтара магчыма разглядаць на ўласна беларускамоўным матэрыяле. У такой якасці пераклады Караткевіча яшчэ доўга застануцца карыснымі для выкладчыкаў.
У выпадку Баршчэўскага, дзе мы маем справу з адным невялікім вершам, цяжка зрабіць шмат высноваў. Можна адзначыць, у кожным разе, што перад намі ізноў выпадак досыць рашучага набліжэння тэксту да меркаванага чытача, але ўжо на ўзроўні дэталяў. Знікае згадка пра сувязь паміж падлікам і сурочаннем, якая патрабавала б каментароў; знікае і прысутны ў арыгінале ў радках 5-6 матыў непазбежнай смерці — верш канцэнтруецца толькі на шчаслівым каханні. Такая вольнасць прыводзіць на памяць нядаўнія пераклады выбраных эпіграм Марцыяла на ангельскую мову, зробленыя Брэнданам Мурсам[21]. Але калі Мурс у роўнай ступені (і дэкларатыўна) смелы і з дэталямі зместу, і з абмежаваннямі формы, не ўнікаючы ні дадатковых рыфм, ні верлібру, то пераклад Баршчэўскага па форме, як ужо заўважана, кансерватыўны. Яго можна назваць, з доляю жарту, эквіметрычным і эквілінеарным вольным пераказам — не пазбаўленае цікавасці спалучэнне.
Carm.68, перакладзеная Некрашэвіч-Кароткай, — адзін з найбуйнейшых твораў Катула, а роўна і адзін з найскладанейшых для даследчыкаў і перакладчыкаў; згадаем, што ў нядаўнім агульным дапаможніку па Катулу праблемам гэтага верша прысвяцілі асобны раздзел[22]. Дастаткова яркі прыклад: дагэтуль не існуе кансэнсусу наконт таго, адзін гэта верш ці два асобныя. Заўважым таму, што калі гэты пераклад будзе перавыдавацца, яго варта было б суправадзіць тэксталагічнымі каментарамі — у шэрагу месцаў перакладчык непазбежна прымае неадназначныя сэнсавыя рашэнні, бо адназначных проста не існуе. У межах гэтага раздзела адзначым, што перад намі ці не першы ў беларускамоўных перакладах прыклад цікавасці да Катула-эрудыта — поруч з Катулам-каханкам ці нават насуперак гэтаму апошняму. Вартае ўвагі, між іншым, тое, што ў пазнейшым інтэрв'ю перакладчыца апісала гэты верш як “прыгожую паэтычную апрацоўку міфа пра Лаадамію і Пратэсілая”[23], вылучыўшы такім чынам са складана пераплеценых тэмаў твора, у тым ліку прыватных, менавіта пераказ даўняга падання — якое, хоць і змешчанае ў цэнтры кампазіцыі, аднак займае меней за палову агульнага аб'ёму і служыць як бы разгорнутым параўнаннем у апісанні сучаснай Катулу рымскай жанчыны.
З кароткага верша, перакладзенага Хадановічам і Карчыцкім, колькі-небудзь сур'ёзных высноваў для гэтага раздзела зрабіць, здаецца, немагчыма.
5. Заключэнне
Падводзячы рысу пад напісаным, пераклады, якія тут разглядаліся, можна раздзяліць на тры групы:
1. Пераклады У. Клішэвіча цікавыя самім фактам свайго існавання, але наўрад ці яшчэ ў нейкім плане. Недакладнасць зместу і формы яны не кампенсуюць колькі-небудзь значнымі мастацкімі вартасцямі, і ў агульным іх цяжка не прызнаць поўнаю няўдачаю.
2. Пераклады У. Караткевіча зробленыя з рускіх тэкстаў Піятроўскага з дадатковымі вольнасцямі, асабліва што датычыць формы, і вельмі спрэчныя як менавіта пераклады Катула. Яны, аднак, зусім не пазбаўленыя цікавасці як ілюстрацыі да гісторыі рэцэпцыі Катула і могуць быць рэкамендаваныя студэнтам-філолагам для разгляду ў гэтай якасці.
3. Пераклады апошняга часу (Л. Баршчэўскага, Ж. Некрашэвіч-Кароткай, А. Хадановіча і С. Карчыцкага) складаюць адносна аднародную “новую беларускую катуліяну”: усе яны зробленыя, наколькі можна меркаваць, з арыгіналаў і з ясным ды аднастайным падыходам да формы. Менавіта гэтае невялікае кола тэкстаў, на нашую думку, новым перакладчыкам мае сэнс разглядаць як наяўны стан пытання.
Падзякі
Аўтар дзякуе Ганне Янкуце і Кацярыне Маціеўскай, а таксама Агнешцы Фебіг (Biblioteka Główna Uniwersytetu Gdańskiego) за дапамогу ў пошуку патрэбных тэкстаў.
Упершыню надрукавана ў зборніку “Рэспубліканскія купалаўскія чытанні” (Гродна, 2013, с. 299—308).
[1] Н. Несцер. Антычная літаратура ў беларускіх перакладах, выданнях, даследаваннях. // Вестник Полоцкого государственного университета. А. Гуманитарные науки. — 2009. — № 7. — С. 131—136.
[2] Архіўная кніга. Укл. Л. Юрэвіч, Беларускі Інстытут Навукі й Мастацтва, Нью-Ёрк 1996, c. 210—236.
[3] Тамсама, с. 197.
[4] Русский Парнас. Сост. А. и Д. Элиасберг. Лейпциг, 1920, с. 156.
[5] У. Караткевіч. Галасы маіх сяброў. Мн., 1993, с. 7—25.
[6] Антычная літаратура ў беларускіх перакладах. Старажытны Рым: Хрэстаматыя. Гродна, 2003. — С. 7—11.
[7] Тамсама, с. 5.
[8] Катул. III. Пераклад А. Хадановіча і С. Карчыцкага // Annus Albaruthenicus-2001. — Крынкі, 2001.
[9] А. А. Фет. Стихотворения Катулла. Исследование, перевод и комментарии. Москва, 2012.
[10] Катулл. Книга лирики. Перевод и предисловие А. Пиотровского. — Л: 1929.
[11] Poezye Katulla; prekł. Jan Czubek. Kraków, 1898.
[12] Katullus. Poezje; ze wstępem Stanisława Witkowskiego; przeł. Zygmunt Reis. Lwów, 1927.
[13] Бацькаўшчына, №5-6 (136-137), c. 5.
[14] K. P. Harrington, Roman Elegiac Poets, Bolchazy-Carducci Publishers, 2002, p. 64.
[15] М. Л. Гаспаров, Очерк истории европейского стиха, изд. 2-е, Москва, 2003, с. 70.
[16] Архіўная кніга, с. 202.
[17] D. Wray, Catullus and the Poetics of Roman Manhood, Cambridge University Press, 2001, p. 80—87.
[18] M. B. Skinner. Introduction // M. B. Skinner, ed., ACompanion To Catullus, Wiley-Blackwell, 2011, p.314—332.
[19] D. Wray, op. cit., p. 80.
[20] M. Foucault. What is an Author? // Aesthetics, Method, And Epistemology: Essential Works of Foucault, 1954—1984.The New Press, 1999, p. 221.
[21] B. Moores. Eighty-Eight Epigrams. MA Thesis, The University of New Brunswick, 2007.
[22] E. Theodorakopoulos. Poem 68: Love and Death, and the Gifts of Venus and the Muses // M. B. Skinner, ed., A Companion To Catullus, Wiley-Blackwell, 2011, p.2
© Антон Францішак Брыль, 2013