Уладзімера Шатона “найпершым нэалаціністам Беларусі”, “паліглётам і аптымістам”. Вось як узгадвае сваё знаёмства і далейшае сяброўства выкладчык-лацініст Алесь Жлутка:

“Ён мяне зьдзівіў тым, што зьвярнуўся да мяне на лаціне, калі даведаўся, што я выкладаю лацінскую мову. І з гэтага моманту мы пачалі зь ім на лаціне размаўляць. Ён таксама цудоўна размаўляў па-ангельску, па-нямецку, па-француску. Ведаю, што вывучаў японскую мову і апошнімі гадамі займаўся кітайскай. Мяне ў ім заўсёды захапляла вельмі вялікая мэтанакіраванасьць. Проста як можна было знаходзіць час, каб падтрымліваць у працоўным стане такую вялікую колькасьць моў! Студэнты ад яго былі ў вялікім захапленьні. І, акрамя таго, сам па сабе быў вельмі сяброўскі, адкрыты, шчыры чалавек. Гэта цэлы сусьвет”.

Уладзімер Шатон паходзіць з Рэчыцы, тагачасны менскі Інстытут замежных моваў скончыў пасьля вайны і працаваў там выкладчыкам нямецкай мовы. Лацінскую і некаторыя іншыя замежныя мовы вывучыў самастойна. Прычым гэтак дасканала, што доўгі час выкладаў лаціну ў Лінгвістычным унівэрсытэце, а таксама ў Беларускім гуманітарным ліцэі імя Якуба Коласа. Вось як узгадвае пра калегу Лявон Баршчэўскі:

“Ён быў у вельмі паважным узросьце, але чалавек, які заўсёды вельмі бадзёра сябе трымаў. Да апошняга гуляў у тэніс, меў выдатнае пачуцьцё гумару, быў душой кампаніі, вельмі прыемны чалавек і выдатнейшы знаўца клясычнай філялёгіі. Я сам у яго вучыўся лацінскай мове, ён быў маім настаўнікам. Акрамя таго, ён ня толькі перакладаў з лацінскай мовы на беларускую, што шырока вядома, але і зь беларускай на лацінскую. Вялікія фрагмэнты “Новай зямлі” пераклаў на лаціну і апублікаваў у замежных лацінамоўных часопісах. Канечне, вельмі шкада, што ён пайшоў з жыцьця”.