З прадмовы Юрася Барысевіча да “Стапеліяў: “Віктар Жыбуль, прыхільнік “забароны ўсіх правілаў”, паводле якіх “мурашы маршыруюць марш мурашыны”, уяўляе сабой поўную супрацьлегласць таму тыпу аўтараў, якія бачаць сябе будучымі літаратурнымі “волатамі”. Інакш не пісаў бы ён вершаў кшталту: “паэты чытайце болей // каб ведаць як не трэба пісаць…” альбо “Незнарок наступіў я на папараць-кветку…” Творы Жыбуля належаць да той элітнай жывой літаратуры, якую падлеткі будуць чытаць (і нават перапісваць) без ніякага прымусу: на карысць гэтага сведчыць шчырае захапленне, з якім нават двоечнікі слухаюць дэкламацыі Віктара ў дзіцячых бібліятэках і школах.
<…>
В. Жыбуль — адно з найлепшых пёраў другога крыла нашай новай літаратуры. Разам з іншымі спадкаемцамі сюррэалізму ён схіляецца да высновы, што ніякія пакуты ніколі не маюць сэнсу і, адпаведна, не могуць быць апраўданыя. У рэчышчы будысцкай традыцыі неамадэрністы шукаюць выйсце з зачараванага кола рэінкарнацыі, у якім нас трымае чаплянне за жыццё і найперш за ўласнае “я”: “...Мы толькі “тамагочы” ў руках Вялізнага Дзіцяці”, — піша В. Жыбуль у вершы “Тамагочы”. У вечнасці, у якой мы нараджаемся і паміраем бясконцую колькасць разоў, няма мяне, няма нават нас, а ёсць толькі ўсе разам. Ніхто не вечны, апрача нашага агульнага жыцця”.
Фота і відэа — АУ.