№21: Знак прысутнасці

№21: Знак прысутнасці

Мы прысвячаем новы нумар “ПрайдзіСвета” феномену сувязі літаратуры і гомасэксуальнасці, альбо, кажучы мовай ХХІ стагоддзя, сувязі літаратуры і ЛГБТК. Ці застаецца літаратура літаратурай, калі адкрывае нам сусвет цялеснасці, сэксуальнасці, інтымнасці? Чаму беларуская літаратура моцная ў апісанні вайны і такая бездапаможная, стэрыльная ў апісанні цялеснасці і сэксуальнасці? Ці існуе беларуская ЛГБТК-літаратура? На гэтыя і іншыя пытанні можна будзе знайсці адказы ў нумары

Чытаць далей

Змест


Алок Вайд-Мэнан Вулічны гвалт Вершы Фрэнк О’Хара Трымаю воблака ў абдымках Вершы Пэт Паркер Так прагну з табой кахацца і словы замест гэтага пішу Вершы Ўолт Ўітмэн Як Адам на золку ўранні Вершы Эмі Лоўэл Калі б я здолела злавіць зялёны ліхтар светляка Вершы Сара ТысдэйлЭрына Верш Алфрэд Эдвард Хаўсмэн Больш не пытай: баюся, не змаўчу Вершы Гедрэ Казлаўскайтэ Размаўляць на забытых мовах Вершы Івар Сільдпачуццё што нешта не так Вершы Сімона дэ БавуарДругі пол Фрагмент кнігі Жан Както Белая кніга
Іда Ліндэ Мама забойцы Урывак з рамана Жорж Экгаўт Татуіроўка Апавяданне Уладзіслаў Гарбацкі Апошні ўраніст Эсэ
Крысціна Бандурына Something Special Вершы Карэкцыя перспектывы Апавяданне Надзя Гусакоўская не вставать рано утром, чтоб не упасть Вершы Уладзіслаў Гарбацкі Прыдарожныя макі Апавяданне Каровы ды мужыкі Апавяданне Дар’я Трайдэн Нямая Апавяданне Вампірызм Апавяданне Хвароба Апавяданне Дзмітрый Ермаловіч-Дашчынскі Небесный сеанс прерывается Вершы
“Вось так я пішу” Рэпрэзентацыя негетэранарматыўнай сэксуальнасці ў літаратуры Матэрыялы круглага стала
Вольга Гапеева Гульня ў гендар, або Чаму качкі размаўляюць на лавандавай мове Эсэ Альгерд Бахарэвіч “Зразумейце маю адзіноту”: “Дзёньнік” Вітальда Гамбровіча як досьлед уласнае сэксуальнасьці Эсэ Дар’я Трайдэн Бог і мілыя хлопчыкі: рэлігія і гомаэротыка ў творах Герарда Рэвэ Эсэ Кацярына Маціеўская Эфект Пігмаліёна Эсэ Ганна Янкута Гісторыя аднаго сына Эсэ Справа Роджэра Кейсмента Эсэ Літаратурнае жыццё бостанскага шлюбу Эсэ Уладзіслаў Гарбацкі Як беларусы ў 1928 годзе гей-шлюбам палохалі Эсэ Апошні enfant terrible ХХ стагодзьдзя Эсэ Жанчына, што кахала мужчынаў, якія кахалі мужчынаў Эсэ Уладзімір Валодзін Уголовное преследование гомосексуалов в СССР (1946-1991): цифры и дискурсы

У гэты дзень, 8 ліпеня

  • 1621

    Нарадзіўся Жан дэ Лафантэн (фр. Jean de La Fontaine, памёр 13 красавіка 1695), французскі паэт-байкапісец. Досыць рана ажаніўшыся (з чатырнаццацігадовай Мары Эрыкар), Лафантэн хутка пакінуў сям’ю і пераехаў у Парыж, адкуль вельмі рэдка (далёка не кожны год) ездзіў да родных. Захавалася ліставанне Лафантэна з жонкай, у якім ён падрабязна апавядае ёй пра свае рамантычныя прыгоды. Сваіх дзяцей байкапісец ведаў настолькі кепска, што, сустрэўшыся аднойчы з дарослым сынам, не пазнаў яго. Лафантэн стварыў новы жанр байкі, пазычыўшы вонкавую фабулу ў антычных аўтараў (у першую чаргу ў Эзопа і Федра). Большасць баек Лафантэна напісаная свабодным вершам. Апроч баек Лафантэн напісаў “Казкі” (сюжэты ён часткова браў з Бакача), аповесць “Каханне Псіхеі і Купідона” (Les amours de Psyché et de Cupidon, 1662), прыродазнаўчую “Паэму пра хіннае дрэва” (Poème du Quinquina, 1682) і інш.

  • 1822

    Памёр Персі Біш Шэлі (анг. Percy Bysshe Shelley, нар. 4 жніўня 1792), ангельскі паэт, празаік, драматург і эсэіст. Лічыцца адным з найвялікшых ангельскіх паэтаў-рамантыкаў ХІХ ст., муж Мэры Шэлі. На беларускую мову вершы Шэлі перакладалі Р. Барадулін, Ю. Гаўрук, Г. Янкута і інш.

  • 1861

    Нарадзілася Магдалена Радзівіл (у дзявоцтве Завіша, у першым шлюбе Красінская; памерла 6 студзеня 1945), дзяячка беларускага культурнага руху, мецэнатка. Фінансавала выдавецтва “Загляне сонца і ў наша аконца”, Беларускае выдавецкае таварыства, газету “Беларус” і інш. Матэрыяльна падтрымлівала выданне першых кніг М. Багдановіча, К. Буйло і інш. На знак удзячнасці ёй В. Іваноўскі і І. Луцкевіч змясцілі герб Завішаў “Лебедзь” на тытульным аркушы зборніка вершаў М. Багдановіча “Вянок”.

  • 1890

    Нарадзіўся Ганс Ёст (ням. Hanns Johst, памёр 23 лістапада 1978), нямецкі празаік, драматург, паэт, прэзідэнт Палаты пісьменнікаў Рэйха (Reichsschrifttumskammer, 1935—1945), групэнфюрэр СС (1942), аўтар афарызму “Калі я чую пра культуру, я здымаю з засцерагальніка свой браўнінг” (Wenn ich Kultur höre entsichere ich meinen Browning). Яго раннія сачыненні былі напісаныя пад уплывам экспрэсіянізму (“Пачатак”, Der Anfang, 1917; “Кароль”, Der König, 1920). Потым звярнуўся да натуралістычнай філасофіі (п'есы “Мяняла і гандляр”, Wechsler und Händler, 1923; “Томас Пэйн”, Thomas Paine, 1927). Першая п'еса Б. Брэхта “Ваал” была напісаная ў адказ на п'есу Ёста “Самотнік” (Der Einsame), драматызацыю біяграфіі антысеміцкага драматурга Грабэ.

  • 1892

    Нарадзіўся Рычард Олдынгтан (анг. Richard Aldington, памёр 27 ліпеня 1962), ангельскі паэт, празаік, крытык. Адзін з галоўных прадстаўнікоў імажызму, уваходзіў ва ўсе імажысцкія анталогіі, рэдагаваў часопіс The Egoist (1914—1917). У гэты час перакладаў старажытнарымскіх і старажытнагрэцкіх паэтаў. У 1920-я гг. Олдынгтан, дагэтуль больш вядомы як паэт, пачаў усё больш увагі аддаваць прозе. Ягоны раман “Смерць героя” (Death of a Hero, 1929) лічыцца адным з найлепшых антываенных раманаў побач з творамі Рэмарка і Хэмінгуэя.

  • 1922

    Памёр Моры Агаі (яп. Mori Ōgai (森 鷗外 / 森 鴎外, сапр. Моры Рынтара, нар. 17 лютага 1862), японскі пісьменнік, перакладчык, медык па прафесіі. Лічыцца адным са стваральнікаў сучаснай японскай літаратуры. Некалькі гадоў стажыраваўся ў Германіі, дзе захапіўся ідэямі нямецкага рамантызму, перакладаў Гётэ, Байрана, Шэкспіра. Аўтар рамантычных твораў, найбольш папулярным з якіх з’яўляецца раман “Дзікая гусь” (Gan, 1911—1913). У 1912 годзе пісьменнік быў настолькі ўражаны самагубствам аднаго з генералаў, які пайшоў на той свет услед за імператарам Мэйдзі, што пачаў пісаць гістарычную прозу, асноўнай тэмай якой быў кодэкс самурайскага гонару.

  • 1932

    Памёр Аляксандр Грын (руск. Александр Грин, сапр. Грынеўскі; нар. 23 жніўня 1880), рускі празаік (“Пунсовыя ветразі”, “Алые паруса”, 1923), прадстаўнік рамантычнага рэалізму. Сам адносіў сябе да сімвалістаў. Бацька А. Грына Стэфан Грынеўскі быў сасланы ўглыб Расіі пасля ўдзелу ў паўстанні 1863 году. З 1941 кнігі Грына не выдаваліся, а сам Грын быў пасмяротна абвінавачаны ў “буржуазным касмапалітызме”.