Ля сабора Святога Віта
(Bei St. Veit)
Люблю я на сабор глядзець,
дзе тлення пах і цені скону,
дзе ўласнай моваю калоны
перамаўляюцца ледзь-ледзь.
А побач домік у разьбе
прысеў, ракайна-эратычны,
і ля яго сабор гатычны
да неба цягнецца ў мальбе.
Я разумею casus rei
і што было тут параўнана:
вось пан абат — і блізу пана
стаіць la dame du roi soleil.
пераклад з нямецкай — Ганна Янкута
***
(Ein weißes Schloß in weißer Einsamkeit...)
Над белым замкам — смутку белы газ.
Плыве па залах страх, скрадае ўзоры,
па сценах плюшч паўзе, смяротна хворы,
і сцежкі ў свет схаваў снягоў атлас.
І цяжка небасхіл навіс, і згас
апошні сполах, і заціхлі гукі...
Скрозь белы мур туга прасцерла рукі,
гадзіннікі пакінуў мёртвы час.
пераклад з нямецкай — Кацярына Маціеўская
Вечар
(Abend)
Марудна вечар памяняў адзежы,
і на галінах строй яго павіс.
Глядзі: размыліся сусветаў межы,
адзін увыш плыве, другі — уніз.
І застаешся ты ад іх свабодным,
не бачачы падобнага наўкол
ні ў змрочным доме, ціхім і халодным,
ні ў зорах, што ўначы асвецяць дол.
І ў гэтым страшным, велічным жыцці
адзіны шлях перад табой паўстане:
асэнсаваўшы межы існавання,
то каменем, то зоркаю ісці.
пераклад з нямецкай — Ганна Янкута
Прагулка
(Spaziergang)
Ужо ўзляцеў мой погляд па адхоне,
хаця зрабіў я толькі першы крок.
І веда, не вядомая да сёння,
заспее нас, дасланая здалёк.
Адкрыецца ў яе няўлоўнай хвалі
нябачнае, што ў нас жыве даўно.
На нашы знакі знак мы атрымалі,
але адчулі лёгкі брыз адно.
пераклад з нямецкай — Ганна Янкута
Эрас
(Eros)
Маскі! Маскі! Бо аслепіць ззянне —
Эрасаў непераносны цуд.
Ён, як летняе сонцастаянне,
перапыніць веснавы прэлюд.
Як раптоўна гутарка разбіта,
ўсё знікае... Толькі крык апёк...
Нас трымценне ахіне, нібыта
храмавая цемра, — і маўчок.
Ах, усё забылі нечакана!
Бог п’янее ад удач.
Здзейснілася што наканавана,
і ўнутры — крыніцы плач.
пераклад з нямецкай — Ганна Янкута
Плач па Антыною
(Klage um Antinous)
Юны бітынец застаўся для вас таямніцай
(хвалі ўтаілі яго толькі на час).
Я яго мілавáў. І ўсё ж мне трэба вініцца:
скруху і вечны цяжар атрымаў ён ад нас.
Хто ж умее любіць? І хто можа? Нібыта
і ніхто... Я і сам — прычына гора свайго.
Ён цяпер нільскі бог, а які менавіта —
я не ведаю нават, я марна клічу яго.
Вы ж узнялі яго, страціўшы розум, на неба,
каб я крычаў і шукаў там яго святло.
Быць проста мёртвым — вось што было яму трэба.
Можа, тады б з ім ніякай бяды не было.
пераклад з нямецкай — Кацярына Маціеўская
Лебедзь
(Der Schwan)
Гэта шлях праўдзівае пакуты —
Шлях да мэты, што яшчэ не змог
Дасягнуць, і крочыш, нібы скуты.
Так па сушы чыкільгае лебедзь,
Покуль смерць яго не абязглебіць,
Звыклы бераг выбіўшы з-пад ног.
Ён жа занураецца нясмела,
Аддае вялікаснае цела
Хваляў паслухмянай чарадзе
І павольна пачынае плысці —
Ўсё сталей, узнёслей, урачысцей,
Велічней царуе на вадзе.
пераклад з нямецкай — Андрэй Хадановіч
Пераклады К. Маціеўскай і Г. Янкута друкаваліся ў часопісе “ARCHE” “Аўстрыя: Ад імперыі да нацыі”, №9 (108), 2011.
Пераклад А. Хадановіча змешчаны ў кнізе “Разам з пылам: Калекцыя перакладаў”, Мінск: “Кнігазбор”, 2013.
© Кацярына Маціеўская, пераклад, 2011
© Андрэй Хадановіч, пераклад, 2013
© Ганна Янкута, пераклад, 2011
