Oiconologia
(Oiconologia)
Нашмат лягчэй адмовіцца ад хлеба, чым ад словаў.
Э.М. Чаран
Імкнуцца казаць усё меней,
Старацца сказаць усё больш.
У полымя вогнішча кідаць трафеі,
Каб вярнуць іх не здолеў ніхто
і зноў не схаваў за бляскам вітрынаў,
за глупствам і фанабэрыяй шкла.
Захоўваць менш рэчаў і меней ценяў,
Ды зрок штодня яснейшым рабіць
І слых з кожным разам вастрыць.
Сцішыць гучныя воклічы
ў імя Найсвятога,
алоўкі, паперы ды мроі звіць у гняздо,
каб форма іх выяўляла ўнутраны дысбаланс
з тут і цяпер, з нашым нязбыўным заўтра.
Асвойваць штораз усё меней,
Засвойваць увесь час усё больш.
Не думаць шмат пра будучае і былое,
Зважаць на тое, што па сілах рашыць
Цудам гэтай самай хвіліны
Ў вечным змаганні “забіць ці памерці”,
З якім шторазу накідваемся на час.
Спаць кожны раз усё меней,
Сніць увесь час усё больш.
Калі толькі можна шукаць самоты,
І з надыходам ночы, тушыць
Святло на гаўбцы, каб вокам
заўважыць зорку ў далёкіх нябёсах.
Сталее ў скляпенні віно,
каб стаць крыязнай або рэзервай.
Бо тое, што блага настоіцца, воцатам стане,
Кіслым віном, горкім на смак, і агідным.
І ні ўзняўшыся, ні ўпаўшы,
не пакланіцца ніводнаму анёлу, проста быць
неаддзельнаю часткаю гэтага
загадкавага і журботнага чалавецтва.
Не зважаць на прычыны няшчасцяў
І ніколі ў жыцці не марыць
Аб суцяшэнні смерцю.
Імкнуцца прамовіць штораз усё меней,
Цярпліва чакаючы маёй чаргі,
Каб стала магчымым сказаць з кожным днём усё больш.
пераклад з гішпанскай – Юля Цімафеева
Убранні
(Los Atuendos)
Не кленчы, каб жыць.
Распраніся:
У вандроўках табе спатрэбіцца розная адзежа,
Што дапаможа табе перажыць чатыры ўзросты.
Пазбаў сваё сэрца марных забаваў.
Зразумей:
Ніхто не зможа парэзаць сваімі правіламі і мантыльямі
Непашыты хітон твайго непаўторнага цела.
Вызваліся ад званоў і крыжоў.
Разуйся:
Не варта шукаць у шафах зямлі сандалі,
Што парушаць сувязь з вуліцаю і жыццём.
Запусці ў паветра свае гучныя абліччы і ідзі.
Не пакідай месца нянавісці, хлусні і зайздрасці.
Будзь з людзьмі дома, на працы, на вучобе
Ветлівым, дасведчаным, гатовым да ўзаемадзеяння.
Але ніколі не кленчы, каб жыць.
Нашыя першамаці ўжо выразалі дэталі,
Якія ты дзень пры дні будзеш прынагодна выкарыстоўваць:
Яны – твае рукі, твой рот, твае ўспаміны.
З крыкам ты ўварваўся ў жыццё, не ведаючы, што адбываецца,
Ты так і пойдзеш па жыцці, не зведаўшы, навошта ты жывеш.
Шыеш убранне, абнадзеены ведай,
Што праз гады знойдзеш
Касцюм, што лепей ляжыць на плячах і не цісне ў таліі,
Не скоўвае сцёгны, не муляе ў падпахах. Вось убачыш:
У аскепках значнага і нязначнага, злучаных у адно,
Ты палюбіш жыццё,
Якое будзеш сплятаць i расплятаць з дня ў дзень.
Але ніколі не кленчы, каб жыць.
пераклад з гішпанскай – Ганна Янкута
