* * *
(This is my letter to the world...)
Мой ліст – да Свету, хоць пісьма
Свет не напіша мне.
Яго Прырода шле сама,
І ў кожнай навіне
Спагада й моц адпраўніка.
Дзеля яго рукі
І вы спагадліва мяне
Судзіце, землякі.
* * *
(The grass so little has to do...)
Турботаў у травы няшмат:
Прыбраць у зелень дол
Дзеля забавы мятлікаў
І пачастунку пчол.
Ёй навакольным кланяцца
Загадвае павеў,
На ўлонні сонейка трымаць,
На вуснах – ціхі спеў.
Ноч аздабляе перламі
Чысцюткае расы,
Каб і князёўна не магла
Зацьміць яе красы.
Памрэ – і будзе водарам,
Што нараджае сны, –
Як боскі незабыўны пах
Духмянай хваіны.
І ўрэшце знойдзе сабе схоў –
Высока, на адрыне.
Турботаў у травы няшмат.
Хто ж лёс такі адрыне?
* * *
(I died for beauty, but was scarce...)
Жыццё аддаўшы за красу,
Спачыла я ў труне.
Пакутнік ісціны ляжаў
Наўпоблізь ад мяне.
І ён пытаецца ў мяне:
“За што памерла ты?”
“За прыгажосць”. – “А я памёр
За праўду. Мы браты”.
Нібы суседзі праз сцяну,
Гаворым цераз скон,
Пакуль, звязаўшы вусны, мох
Не пахаваў імён.
* * *
(Is Heaven a physician?)
Ці ж неба – гэта лекар,
Што болесць адхіне?
Хіба магчыма вылечыць
Нябожчыка ў труне?
Ці ж Бог – ліхвяр? Маўляў, душой
Мы вінныя яму.
Ды ў гандлі гэтым скарбам
Я ўдзелу не вазьму.
* * *
(Faith is a fine invention...)
Рэлігія – рэч карысная
Для ўсіх разважных асоб,
Ды ўсё ж у крытычных выпадках
Патрэбнейшы мікраскоп.
* * *
(It ’s all I have to bring to-day...)
Вось гэта ўсё, што даць магу,
Вось гэта сэрца ў дар,
Вось гэта сэрца, і палі,
І лугавы абшар.
Каб мне чагосьці не забыць,
Пералічыце зноў:
Вось гэта сэрца, і лугі,
І ў дзятліне чмялёў.
* * *
(Tell all the Truth but tell it slant...)
Прамовіць ісціну лягчэй,
Калі ідзеш вакол:
Замоцны для людскіх вачэй
Раптоўнай праўды ўкол.
Маланку растлумач – і сын
Палохацца не будзе.
Хай праўда ўспыхне – спакваля,
Інакш аслепнуць людзі.
* * *
(To make a prairie it takes a clover and one bee...)
Каб луг я стварыць магла,
Патрэбныя толькі трое:
Пчала,
Канюшына і мроя.
Калі ж пчалы не стае –
Хопіць і мроі мае.
* * *
(They say that ‘time assuages’...)
Гаворыце: “Час лечыць”, –
Ды не даведзяце:
Праўдзівая пакута
Цягліцамі расце.
Час – катаванне болем,
Сякера ў скуры дрэў.
Хто перамог хваробу,
Той проста не хварэў.
* * *
(The dying need but little, dear...)
Смяротна хвораму няшмат
І трэ: вады ў збане,
Убачыць кветачкі абрыс –
Прынамсі, на сцяне;
Глядзець на шчыры жаль сяброў
І ведаць: на дварэ
Не пацямнеюць фарбы дня –
Нат калі ён памрэ.
пераклад з ангельскай – Андрэй Хадановіч
