Плынь
(Die Strömung)
Далёка ад жыцця, да смерці блізка,
там, дзе няма ні спрэчак, ні людзей,
з зямлі я вырываю ўласны лёс.
Я забіваю Ціхі акіян
у сэрца клінам і сябе ствараю.
Узмах крыла і водар цынамону!
Сам-насам з часам. Гэта мой забойца.
Мы з ім патонем у п’янкім блакіце.
Гаварыць цёмнае
(Dunkles zu sagen)
Нібыта Арфей, я граю
смерць на струнах жыцця.
А прыгажосці зямлі
і тваіх вачэй – уладароў неба –
я магу гаварыць толькі цёмнае.
Ты не забыўся? Калісьці,
раніцай, ціхай і роснай,
гваздзік драмаў на тваім сэрцы.
Але ты ўбачыў толькі цёмную раку,
што плыла міма цябе.
Я граю на струнах маўчання,
нацягнутых на хвалях крыві.
Я трымаю тваё сэрца на далоні.
А пасма тваіх валасоў
стала часткай ценю начнога,
і чорны снег гэтай цемры
халодзіць табе твар.
І я табе не належу.
І мы абодва плачам.
Але, нібыта Арфей, я ведаю:
побач са смерцю – жыццё,
і я бачу сінь тваіх вачэй
скрозь назаўжды заплюшчаныя павекі.
Адтэрмінаваны час
(Die entstundete Zeit)
Прыйдуць цяжэйшыя дні.
Да пары адтэрмінаваны час
бачны за небасхілам.
Хутка табе шнураваць чаравікі
і адганяць сабак да марскога ўзбярэжжа.
Бо растрыбушаная рыба
застыла ад ветру.
Блякла свецяць люпіны.
Твой позірк рэжа туман:
да пары адтэрмінаваны час
бачны за небасхілам.
А па той бок у пясчаным віры –
твая каханая.
Пясок зацерушыў яе валасы,
замінае ёй гаварыць,
загадвае маўчаць,
пакідае яе паміраючай
і падрыхтаванай да развітання
пасля кожных абдымкаў.
Не абарочвайся.
Зашнуруй чаравікі.
Пакліч сабак назад.
Выкінь рыбу ў мора.
Затушы люпіны.
Прыйдуць цяжэйшыя дні.
Адчужэнне
(Die Entfremdung)
Сярод дрэў я не бачу больш дрэў.
Галіны без лісця і без шапацення ад ветру.
Садавіна – салодкая, але без асалоды.
Не наесціся ўволю.
Што ж гэта будзе?
Калі ўглядаюся, лес уцякае,
калі прыслухоўваюся, змаўкаюць птушкі,
і на лузе мне не прылегчы.
Я здаволілася часам
і прагну яго.
Што ж гэта будзе?
А ў гарах начамі ярка палаюць агні.
Трэба прачнуцца і наблізіцца зноў?
Я не бачу больш дарогі ні ў воднай з дарог.
Ападай, сэрца
(Fall ab, Herz)
Ападай, сэрца, з дрэва часу,
падай, лісце, са змерзлых галін,
якія абдымала толькі сонца,
падай, як сыплюцца слёзы з сумных вачэй.
Вецер яшчэ гуляе з пасмай валасоў
загарэлага мясцовага бога,
а пад кашуляй кулак заціскае
раскрытую рану.
Дык не скарайся, будзь моцным,
перад табой яшчэ схіляцца спіны аблокаў.
І не зважай, калі раптам напоўніць Гіметас
соты твае.
Гэта ж так мала – адно толькі каліва ў посуш,
адно толькі лета ў параўнанні з усім пакаленнем.
Што яно кажа цяпер, тваё сэрца?
Хістаецца паміж учора і заўтра,
ціха і адчужана,
а калі яно гучна заб’ецца,
гэта будзе яго выпадзенне з часу.
Пераклад з нямецкай – Вольга Гронская
Ingeborg Bachmann: Werke 1. Gedichte – Hörspiele – Libretti – Übersetzungen.
© Piper Verlag GmbH, Munchen 1978
