Паўлін, сава і іншыя

Паўлін і сава

(Paw i sowa)

Нярэдка штось, чаго не маем самі,
Праз тое, што кіруе зайздрасць намі,
Мы ў іншых хочам палічыць за ганы —
Тут прыклад не адзін у свеце знаны.
"Што за пачвара!" — на Паўліна так
        &nbspВажная Сава крычала,
"Ну навошта ён, бядак,
        &nbspГэтак хвост узняў няўдала
Дый хадой такі нязграбны,
Што ні ўзяць — усім нявабны".
"Tак, — той адказваў, — і прычына ясная.
Праз тое брыдкі я, што ты — прыўкрасная".

Матыль і пчала

(Motyl i pszczeła)

Між кветак пышнае паляны
Адзін Матыль, багата ўбраны
Парчою й сінім аксамітам,
Пералятаў туды й сюды са спрытам.
І вось нарэшце шлях
Ён скіраваў на вабны пах
Фіялкі, а ў фіялцы ўжо Пчала
З духмянай чары
Піла салодкія нектары.
Пчалу штурхнуўшы крайчыкам крыла,
Матыль крычыць: "А ну, кузурка, прэч!
Мне трэба сесці тут! І не пярэч!
Ты ж, пэўна, знаеш, хто я!" — А яна
"О так, — гаворыць, — знаю, і здаўна.
Мяне ты ўборам не падманеш кідкім:
Нядаўна шчэ быў вусенем ты гідкім".

Рапуха і святляк

(Ropucha i robaczek świecący)

У глухой начной цямрэчы
Ззяў Святляк на сцежцы роснай,
Ды на вочы недарэчы
Трапіўся Рапусе злоснай,
І Рапуха без адкладу
На яго струменем яду
Плюе. "Чым заслужыў такой я долі?" —
Спытаў ён, як замгліліся ўжо вочы.
Быў яму адказ: "Даволі,
Што святло ліеш ты ўночы".

пераклад з польскай — Антон Францішак Брыль