Якаб Грым (1785—1863) і Вільгельм Грым (1786—1859) — нямецкія лінгвісты, даследчыкі нямецкай народнай культуры, збіральнікі фальклору. Атрымалі юрыдычную адукацыю ў Марбургу. Прафесары Гётынгенскага ўніверсітэта, адкуль былі звольненыя ў 1837 годзе за адмову даваць прысягу гановерскаму каралю, які парушыў канстытуцыю. Працавалі таксама ў Касэлі і Берліне. З 1841 году — прафесары і акадэмікі Прускай акадэміі навук.
Выдалі некалькі зборнікаў пад назвай “Казкі братоў Грымаў” (першы выйшаў у 1812 пад назвай Kinder- und Hausmärchen), якія пазней зрабіліся знакамітымі ва ўсім свеце. Імі апублікаваныя таксама менш вядомыя, але не менш важныя для вывучэння сярэднявечнай культуры “Нямецкія паданні” (Deutsche Sagen). Браты Грымы былі перакананымі прыхільнікамі дакладнага запісу казак і паданняў, бо лічылі, што толькі так можна захаваць іх своеасаблівасць і адметнасць вуснага аповеду. Заснавальнікі міфалагічнай школы ў фалькларыстыцы, даследчыкі сярэднявечных нямецкіх тэкстаў. Пачалі ствараць першы слоўнік нямецкай мовы. Разам з Карлам Лахманам і Георгам Фрыдрыхам Бенеке лічацца заснавальнікамі германскай філалогіі і германістыкі.
