Сярод яго найлепшых твораў — паэтычны цыкл “Vade mecum” (1865–1866), філасофская паэма “A Dorio ad Phrygium” (1871), трагедыі “За кулісамі” (1865–1866), “Клеапатра і Цэзар” (Kleopatra i Cezar, 1870–1872), “Пярсцёнак велікасвецкай дамы” (Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko, 1872) і іншыя.
Пры жыцці была апублікаваная нязначная частка яго паэзіі і прозы. Прызнанне Норвід атрымаў пасмяротна, галоўным чынам пасля таго, як польскі крытык Зянон Пшасмыцкі “адкрыў” яго ў 1904 годзе, друкуючы творы і артыкулы пра творчасць Норвіда.
Норвід лічыцца адным з найбуйнейшых польскіх паэтаў ХІХ ст. разам з Міцкевічам і Славацкім.
