Умбэрта Саба сапр. Умбэрта Полі) нарадзіўся 9 сакавіка 1883 г. у Трыесце, які ўваходзіў тады ў склад Аўстра-Венгрыі, у сям’і гандлёвага агента — венецыянца са шляхетнай сям’і Уга Эдуарда Полі і трыесцінскай габрэйкі Феліцыты Рахілі Коэн. Каб ажаніцца, бацька будучага пісьменніка прыняў юдаізм, аднак яшчэ да нараджэння сына сужэнцы разышліся, паэт упершыню ўбачыў бацьку толькі ў дваццацігадовым узросце. Выхоўваўся маці і цёткамі, якія гандлявалі мэбляй і антыкварыятам ва ўласнай краме, але вялікую ролю ў жыцці паэта адыграла яго карміцелька — славенка Джазэфа Габровіч Шкобар, або, як яе называлі, Пэпа Сабац, якая гадавала яго да трохгадовага ўзросту.
Адукацыя Сабы не была сістэматычнай. Вучыўся ў гімназіі, пасля некаторы час у Каралеўскай акадэміі гандлю і навігацыі. Служыў юнгам на гандлёвым судне, у 1903 г. паступіў у Пізанскі ўніверсітэт, дзе вывучаў спачатку італьянскую літаратуру, пасля археалогію, нямецкую мову і лаціну, спрабаваў граць на скрыпцы. У 1904 г. выявіліся першыя прыкметы дэпрэсіі, якая пазней зрабілася сур’ёзным захворваннем. Вяртаецца ў Трыест, дзе піша вершы і нататкі; першыя вершы падпісваў псеўданімам Умбэрта Шапэн Полі.
Два гады правёў у Фларэнцыі, але перыядычна вяртаўся ў родны горад, дзе пазнаёміўся з Каралінай Вельфлер (у вершах — Ліна), з якой пабраўся шлюбам у 1909 г. У 1910 г. у іх нарадзілася дачка Лінуча.
У 1911 г. на ўласныя сродкі выдае першую кнігу “Вершы”, упершыню выкарыстоўвае псеўданім Саба (паходжанне невядомае — магчыма, ад імя карміцелькі, магчыма, ад габрэйскага “саба” — “хлеб, дзядуля”). У 1910 — 1913 гг. акрамя вершаў піша апавяданні з габрэйскага жыцця, ставіць драму ў мясцовым тэатры (адзіную ў творчасці Сабы). Для пераадолення крызісу ў сямейным жыцці разам з сям’ёй пераязджае спачатку ў Балонню, пасля — у Мілан.
У гады Першай сусветнай вайны Саба, які не цікавіцца палітыкай, схіляецца да падтрымкі ўступлення ў вайну Італіі. Прызваны на ваенную службу, падчас якой чытае Ніцшэ і ў выніку пагаршэння псіхічнага стану трапляе ў ваенны шпіталь у Мілане (1918). Пасля вайны вяртаецца ў Трыест, некалькі месяцаў мяняе месцы працы, пакуль не робіцца ўладальнікам крамы антыкварнай кнігі, якая да 1938 г. робіцца яго асноўнай крыніцай прыбытку.
У 1921 г. выдаў першы варыянт сваёй “Кнігі песняў” (Il canzoniere), якая ў далейшым двойчы перавыдавалася, дапоўненая новымі вершамі. Канчатковы выгляд кніга набывае ў 1961 г., ужо пасля смерці аўтара. Натхняўся прыкладам Петраркі, але аддаваў перавагу Дантэ, бо лічыў, што веліч і дасканаласць не заўсёды супадаюць. Паэтыка Сабы ў пэўным сэнсе супрастаіць асноўным тагачасным плыням італьянскай паэзіі, бо імкнецца да празрыстасці мовы і адлюстравання ўнутранага свету паэта ў тым ліку і праз апісанне штодзённасці. Акрамя таго, на творчасць паўплываў уласны вопыт лячэння псіхааналізам: у 1929 — 1931 гг. абвастрэнне нервовай хваробы прымусіла звярнуцца да доктара Вайса, вучня Фройда.
У 1938 г. праз расавыя законы Саба фармальна перадаў краму свайму прадаўцу, а сам з’ехаў у Парыж. У 1939 годзе вярнуўся ў Італію, спачатку ў Рым, потым у Трыест, але пасля перамір’я 8 верасня 1943 г. бяжыць з жонкай і дачкой у Фларэнцыю, дзе хаваецца, часта мяняючы кватэры. Дапамогу, рызыкуючы сабой, яму аказваюць Эўджэніё Мантале і Карла Леві.
Пасля вайны дзевяць месяцаў жыў у Рыме, потым дзесяць гадоў правёў у Мілане. Супрацоўнічаў з перыядычнымі выданнямі. У 1946 годзе стаў першым пасляваенным лаўрэатам Прэміі Віарэджа.
У апошнія гады жыцця працаваў над аўтабіяграфічным раманам “Эрнэста” (Ernesto), які застаўся няскончаным і быў апублікаваны пасля смерці аўтара. Прыняў каталіцтва.
Апошнія гады паэта былі азмрочаныя шматлікімі хваробамі. У 1955 г. ён трапляе ў клініку Гарыцыі, адкуль выходзіць апошні раз на пахаванне жонкі (памерла 25 лістапада 1956 г.). Умбэрта Саба памірае праз дзевяць месяцаў, 25 жніўня 1957 г.
