Крысціян Маргенштэрн
(Christian Morgenstern)
Плот
(Der Lattenzaun)
Стаяў калісь на плошчы плот.
Глядзеў у шчыліны народ.
Ды раптам архітэктар-зух
З'явіўся й не лічыў да двух:
Ён спрытна шчыліны дастаў,
З іх дом вялікі збудаваў.
Стаў недарэчны плот зусім
І толькі муляў вочы ўсім.
Штыкецін змрочны шэры рад
Прыбраў урэшце магістрат.
А архітэктар збег-такі
Да Афры- ці Амерыкі.
пераклад з нямецкай — Аляксей Жбанаў
Плот
(Der Lattenzaun)
Стаяў тут плот — штыкецін пяць
І шчыліна, каб цікаваць.
Там чмут адзін не проста так
Хадзіў вакол і наўскасяк.
Ён выдраў дзірку, ўзяўшы лом,
І збудаваў вялізны дом.
Як дурань, плот стаіць дасюль:
Штыкецін пяць, а дзірак — нуль.
Вульгарны выгляд, жалю варты!
Дзе будаўнік? Узяць пад варту!
Ды будаўнік з такой аказіі
Схаваўся дзесьці ў Афрыказіі.
пераклад з нямецкай — Сымон Цынамон
Алфрэд Эдвард Хаўсмэн
(Alfred Edward Housman)
Слон, або Сіла звычкі
(The Elephant or The Force of Habit)
На пысе хобат, ззаду хвост:
Сапраўдны слон, скажу наўпрост.
На пысе хвост і хобат ззаду
Звычайнаму пярэчаць ладу.
Ні седзячы, ні ў поўны рост
Не ўбачыш ты на пысе хвост,
Няма такіх сланоў, хоць рэж,
Бо супраць звычкі не папрэш.
пераклад з ангельскай — Сымон Цынамон
Мікалай Гумілёў
(Николай Гумилёв)
Возера Чад
(Озеро Чад)
На загадкавым возеры Чад,
Дзе старыя растуць баабабы,
За світальны імчаць далягляд
На разьблёных фелуках арабы.
У лясах ля яго берагоў,
І ў гарах, і ў даліне панурай
Ушаноўваюць дзіўных багоў
Дзевы-жрыцы з эбенавай скурай.
Маім мужам быў магутны правадыр,
Бацькам — Чад найвелічны і ўладны.
Ад мяне адной у час дажджоў кумір
Дар з прыхільнасцю прымаў абрадны.
І казалі, што за ўсіх жанчын
Я святлейшая ў мясцінах гэтых,
І заўжды на шыі быў бурштын,
І заўжды блішчалі бранзалеты.
Моцны целам, духам смелы
Быў чужынец — воін белы, —
Як сапраўдны правадыр.
Сэрца адамкнула дзверы,
І не знала болей меры,
І забыла сэрца мір.
Белы мовіў, што наўрад ці
Ёсць у Францыі багацці,
Роўныя маёй красе,
І як толькі дзень растане,
Больш не ўбачаць нас у стане —
Конь-бербер нас панясе.
Муж мой даганяў нас з лукам,
Прамінаў лясныя нетры,
Пераскокваў праз карчагі,
Плыў праз вусцішныя рэкі —
І смяротным здаўся мукам,
І застаўся злому ветру
Труп шалёнага бадзягі,
Зганьбаванага навекі.
А на хуткім і моцным вярблюдзе,
Патанаючы ў марах аб цудзе,
На ядвабе і шкурах звярыных
Я на поўнач, як птушка, імчала
І дзівосны свой веер ламала
У лятунках аб шчасных хвілінах.
Расхінала я полаг употай
Залатога, як сонца, намёта,
Пазірала ў акно з захапленнем
І глядзела, як танчыць праменне
У блакітных вачах еўрапейца.
А цяпер, як мёртвая смакоўніца,
У якой лісты ўсе абляцелі,
Непатрэбна-нуднай палюбоўніцай
Я, як рэч, пакінута ў Марсэлі.
Ходзячы ў партах нагамі босымі,
Самым гнюсным я слугую ўцехам,
Танчу я між п’янымі матросамі,
І яны бяруць мяне са смехам.
Кволы розум мой бядой зняможаны,
Перад зрокам згаслым свет віруе...
Клікаць смерць? Але ў палях няходжаных —
Муж мой. Ён чакае й не даруе.
пераклад з рускай — Сымон Цынамон
Ян Бжэхва
(Jan Brzechwa)
Кракадзіл
(Krokodyl)
Забаю вам казку я пра кракадзіла,
Казку, што ў Афрыцы колісь хадзіла:
Жыў адзін кракадзіл ля Ніла.
Калісьці ён ля мястэчка
Забіў хвастом чалавечка,
Ды абгрыз толькі палову —
Рукі ды ногі часткова.
Тулава ціха схаваў у нару,
Мовіўшы: “Гэта я заўтра зжару”.
Такі вось прыклад для вас, дзеці,
Не ешце адразу ўсё на свеце,
Кавалак смачны ўзяўшы, варта
Падумаць: а што застанецца на заўтра?
пераклад з польскай — Руслан Равяка
