№21: Знак прысутнасці

№21: Знак прысутнасці

Мы прысвячаем новы нумар “ПрайдзіСвета” феномену сувязі літаратуры і гомасэксуальнасці, альбо, кажучы мовай ХХІ стагоддзя, сувязі літаратуры і ЛГБТК. Ці застаецца літаратура літаратурай, калі адкрывае нам сусвет цялеснасці, сэксуальнасці, інтымнасці? Чаму беларуская літаратура моцная ў апісанні вайны і такая бездапаможная, стэрыльная ў апісанні цялеснасці і сэксуальнасці? Ці існуе беларуская ЛГБТК-літаратура? На гэтыя і іншыя пытанні можна будзе знайсці адказы ў нумары

Чытаць далей

Год 2011: Хто, што, з якой мовы

2 студзеня 2012

Год 2011: Хто, што, з якой мовы
У 2011 годзе выданне перакладных кніг у параўнанні з папярэднімі трошкі ажывілася. Кнігі, так ці іначай звязаныя з перакладам (як на беларускую, так і з беларускай), выйшлі ў многіх выдавецтвах: у “Логвінаве”, у выдавецтве Змітра Коласа, у “Кнігазборы”, “Мастацкай літаратуры”, “Беларускай навуцы” і іншых, а таксама за мяжой. Прапануем вашай увазе агляд самых цікавых, на думку рэдакцыі, перакладных выданняў 2011 году.

Кнігі

Амб’ёрнсэн, Інгвар. 23-я палата. Раман / пер. Лідыі Ёхансэн. — Мінск: Зміцер Колас, 2011.

Выхад біяграфічнага рамана нарвежскага пісьменніка Інгвара Амб’ёрнсэна (нар. 1956) зрабіўся, мабыць, самай вялікай нечаканасцю гэтага году. Ні аўтар (узнагароджаны, дарэчы, у 1995 годзе значнай нарвежскай прэміяй “Брагі”), ні перакладчыца не былі дагэтуль знаёмыя беларускаму чытачу. І калі пра выхад чатырохтомніка Чэслава Мілаша ці чарговых выданняў пра мумітроляў многія чытачы ведалі і даўно іх чакалі, то гэты раман, перакладзены да таго ж з рэдкай для нашых шыротаў мовы, аднойчы проста нечакана з’явіўся на паліцах кнігарняў.

У творы расказваецца пра сістэму псіхіятрычных лякарняў Нарвегіі 70-х гадоў, аднак, у адрозненне ад рамана “Над зязюльчыным гняздом” Кена Кізі, ён не падымае тэмаў бунту і нонканфармізму, а хутчэй заклікае задумацца над ганебнай спадчынай — мінулым і, магчыма, сучаснасцю. Герой рамана едзе працаваць у лякарню і спачатку спрабуе змагацца з ветракамі, аднак хутка прызвычайваецца нават да самых жахлівых у сваёй працы рэчаў. Такое чытанне нельга назваць лёгкім, але тое, што кніга такога кшталту будзе ў нас не лішняй, не выклікае ніякага сумневу.

Гесэ, Герман. Стэпавы воўк / пер. Васіля Сёмухі. — Мінск: Зміцер Колас, 2011.

Раман Германа Гесэ выйшаў у той жа серыі “Littera scripta”, што і “23-я палата” Інгвара Амб’ёрнсэна, аднак, у адрозненне ад апошняга, дадатковых рэкамендацыяў не патрабуе. Цікава, што на сённяшні дзень Герман Гесэ можа лічыцца надзвычай перакладаным аўтарам: асобнымі выданнямі выйшлі “Гульня шкляных перлаў” (пер. В. Сёмухі) і “Сідхартха” (пер. А. Арашонка), пераклады асобных вершаў зрабілі В. Сёмуха і Ул. Папковіч. Раман належыць да “залатога фонду” сусветнай літаратуры, а таму застаецца радавацца, што цяпер яго можна прачытаць не толькі ў інтэрнэце, але і на паперы.

Мілаш, Чэслаў. Выратаванне: выбраныя вершы і паэмы / уклад. А. Хадановіч. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2011.

Зборнік вершаў Чэслава Мілаша “Выратаванне” — вынік працы беларускіх перакладчыкаў з паэзіяй польскага нобелеўскага лаўрэата і падсумаванне ўсіх іх дасягненняў. Бо пераклады вершаў Мілаша выходзілі і раней: як у літаратурных часопісах (такіх як “Крыніца” і “Дзеяслоў”) і анталогіях (“Галасы з-за небакраю” Міхася Скоблы), так і асобным выданнем — кнігай “Іншага канца свету не будзе”, якая выйшла ў 2007 годзе і зусім нядаўна была перавыдадзеная. У новым зборніку можна знайсці не толькі перадрукі старых перакладаў, сабраных з самых розных крыніц, але і цалкам новыя працы, якія былі падрыхтаваныя спецыяльна для гэтага выдання і нідзе раней не друкаваліся.

Кніга “Выратаванне” раскажа беларускаму чытачу пра Мілаша шмат новага. Бо і тры трактаты — “Маральны”, “Паэтычны” і “Тэалагічны”, — і паэма “Свет”, якая змушае згадаць “Песні цнатлівасці і досведу” Ўільяма Блэйка (і што згадкі гэтыя невыпадковыя, пацвердзіць “Зямля Ульра”), і многія іншыя творы — гэта не зусім той Мілаш, якога мы ведалі з папярэдніх беларускіх публікацыяў. Ён трошкі больш разнастайны і нечаканы, чым здавалася (і выдавалася) дагэтуль, і гэта значыць, што 100-годдзе пісьменніка святкавалася ў нас зусім не дарэмна.

паводле svaboda.org

Мілаш, Чэслаў. Даліна Ісы / пер. Марыі Пушкінай; Нобелеўская лекцыя / пер. Яўгена Бурага. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2011.

Калі зборнік вершаў Чэслава Мілаша змяшчае пэўную колькасць перакладаў, якія беларускі чытач мог бачыць раней, то тры празаічныя кнігі чатырохтомніка — абсалютныя і стоадсоткавыя навінкі. Кніга “Даліна Ісы”, апроч гэтага, — яшчэ і адзін з найлепшых сёлетніх дэбютаў, першая праца перакладчыцы-паланісткі Марыі Пушкінай.

Апроч аднайменнага рамана том змяшчае Нобелеўскую лекцыю Чэслава Мілаша ад 8 снежня 1980 у перакладзе Яўгена Бурага.

У творчасці Чэслава Мілаша “Даліна Ісы” (1955) займае адмысловае месца. Гэта не толькі спроба асэнсаваць — дый проста згадаць — сваё дзяцінства ў Шатэйнях (якія ў кнізе ператвараюцца ў міфічную даліну вельмі падобнай да Нявяжы ракі Ісы ў Азёрным краі), але і спроба перажыць душэўны крызіс, звязаны з неабходнасцю жыць у эміграцыі і складанымі стасункамі з суайчыннікамі, і, як казаў сам аўтар, багаслоўскі трактат.

Але міфалогія даліны Ісы вельмі своеасаблівая. Гэта не дакладна выбудаваны і прадуманы свет Правека, створанага Вольгай Такарчук (чамусьці падчас чытання рамана Мілаша адразу прыгадваецца перакладзены нядаўна Марынай Шодай “Правек і іншыя часы”), а спантанна выдуманая рэальнасць, кожны факт якой імкнецца зрабіцца міфам. А праз гэта твор нібыта перашкаджае аналізаваць сябе і не дае адказу на самыя простыя пытанні: гэта казка ці ўспамін? Назіранне за хісткім светам, што існуе па законах магічнага рэалізму, ці спроба псіхалагічнага аналізу дзіцячай свядомасці? Але няма сумневу, што “Даліна Ісы” пісалася для сябе і толькі для сябе, а таму чытач можа спакойна разгортваць кнігу, ведаючы, што знойдзе там сапраўднага Мілаша — і не толькі і не столькі ў вобразе Тамаша Сурконта. Ну і, безумоўна, большую, чым дзе-колечы, колькасць д’яблаў.

паводле svaboda.org

Мілаш, Чэслаў. Зямля Ульра / пер. Марыны Казлоўскай; Руіны і паэзія / пер. Марыі Мартысевіч. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2011.

“Зямля Ульра” Чэслава Мілаша — гэта эсэ пра духоўныя пошукі, спроба асэнсаваць свае літаратурныя карані і зыходныя пункты сістэмы каардынатаў. І перш за ўсё гэта кніга пра самога Чэслава Мілаша — такога, якім ён бачыў сябе ў 1970-х гадах (першае выданне “Зямлі Ульра” пабачыла свет у 1977 годзе). Творчасць пісьменнікаў ХХ і ранейшых стагоддзяў ён разглядае, абапіраючыся на свой жыццёвы досвед (а часам і на досвед асабістага знаёмства, як у выпадку з Гамбровічам), і дзякуючы гэтаму дае чытачу магчымасць паглядзець на творчасць гэтых пісьменнікаў зусім па-новаму — вачыма Чэслава Мілаша. І чытач можа ў сваю ахвоту спрачацца з аўтарам, калі толькі не паверыць яму раптам на слова і не захопіцца яго дзіўным, часам досыць бессістэмным і заўсёды вельмі суб’ектыўным аповедам так, што пачне чытаць “Зямлю Ульра” як раман пра лёсы сусветнай літаратуры.

Адмысловае месца ў мілашаўскам літаратурным пантэоне, а можа, бестыярыі займаюць Оскар Мілаш, Адам Міцкевіч, Эмануэль Сведэнборг і Ўільям Блэйк. Менавіта з апошняга ўзятая назва твора. Зямля Ульра — чужая краіна, пустэча, у якой бадзяецца дух аўтара і не можа знайсці свайго месца, бо адзіная праўда, якая там прымаецца, — праўда навуковая, і паэту і філосафу месца ў той краіне няма. Усвядоміўшы сябе жыхаром зямлі Ульра, Мілаш не можа з гэтым змірыцца — і ў выніку выносіць культуры ХХ ст. далёка не станоўчы вырак.

Апроч усяго іншага ў кнізе можна проста прачытаць безліч цікавага пра творцаў розных эпохаў. Але як бы там ні было, нідзе і ніколі нельга рэкамендаваць яе як падручнік па сусветнай літаратуры.

паводле svaboda.org

Мілаш, Чэслаў. Родная Еўропа / пер. Марыны Шоды. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2011.

У кнізе “Родная Еўропа” Чэслаў Мілаш сумясціў прыемнае з карысным: расказаў пра гісторыю роднай яму Еўропы, упісаўшы ў гэтую гісторыю ўспаміны пра сваё мінулае.

Цяжка сказаць, што ў гэтым творы першаснае: ці то войны і рэвалюцыі адбываюцца на фоне сталення будучага нобелеўскага лаўрэата, ці то Чэслаў Мілаш мужнее на фоне сусветных катаклізмаў. Але пра што б ні расказваў аўтар — пра свае пастаянныя пераезды і звязаныя з імі адчуванні, пра габрэяў Вільні і палітычнае жыццё горада, пра сваё наступнае парыжскае існаванне, усе яго аповеды пакідаюць адчуванне няўлоўнай загадкі, якую загадала ХХ стагоддзе і якую Мілаш спрабуе разгадаць. І колькі б ні спрачаліся сёння гісторыкі і мілашазнаўцы адносна яго інтэрпрэтацыі падзеяў, нельга не пагадзіцца з тым, што перш за ўсё ён — іх сведка, які, нягледзячы на суб’ектыўнасць, ведае, пра што гаворыць. І хаця мілашаўская Еўропа — як і мілашаўскае Вялікае Княства Літоўскае — не існуе на геаграфічнай карце, літаратура ад гэтага зусім не прайграе.

Апроч усяго іншага, у кнізе “Родная Еўропа” можна проста прачытаць безліч цікавага пра гістарычныя падзеі. Але нідзе і ніколі нельга рэкамендаваць яе як падручнік па еўрапейскай гісторыі.

паводле svaboda.org

Мілаш, Чэслаў. Іншага канца свету не будзе / пад рэд. Андрэя Хадановіча. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2011.

Зборнік вершаў Чэслава Мілаша “Іншага канца свету не будзе” выходзіў у 2007 годзе ва Уроцлаве і тады даехаў да Беларусі ў вельмі абмежаванай колькасці, амаль адразу зрабіўшыся бібліяграфічнай рэдкасцю. Перавыданне гэтай кнігі ў 2011 годзе, абвешчаным годам Чэслава Мілаша, было вельмі лагічным крокам: сёння гэтая кніга даступная любому беларускаму чытачу і прадаецца ў мінскіх кнігарнях. Чэслаў Мілаш — відаць, адзіны замежны паэт, чые вершы выходзілі па-беларуску некалькі разоў, прычым не тонкімі кнігамі, а важкімі і аб’ёмнымі тамамі. Аматары гэтага творцы мусяць быць задаволеныя — большага на сённяшні дзень і жадаць немагчыма.

По, Эдгар. Маска Чырвонае Смерці: выбраныя навелы, вершы, эсэ. — Мінск: Кнігазбор, 2011.

Зборнік перакладаў выбраных навелаў, вершаў і эсэ Эдгара По зрабіўся дэбютнай кнігай “ПрайдзіСвета”, якая адкрыла серыю “PostScriptum”. У кнізе змешчаныя працы шэрагу перакладчыкаў, што супрацоўнічаюць з інтэрнэт-часопісам і наведваюць перакладчыцкую майстэрню пры Беларускім калегіюме: Кацярыны Маціеўскай, Юлі Цімафевай, Аляксея Арцёмава, Марыны Дзергачовай, Наталлі Лабанавай, Кацярыны Дубоўскай, а таксама маладых літаратараў, якія даслалі пераклады твораў Эдгара По на конкурс ПЭН-Цэнтра: Юліі Шадзько, Веранікі Сідарэнка. Такая колькасць дэбютантаў не робіць выданне менш сур’ёзным і грунтоўным, а хутчэй наадварот — дэманструе магчымасці новага пакалення перакладчыкаў, якія трапілі пад адну вокладку з Сяргеем Шупам, Алегам Мінкіным, Уладзімірам Шчасным, Лявонам Баршчэўскім і Андрэем Хадановічам. Расказваць пра творчасць самога амерыканскага пісьменніка наўрад ці мае сэнс — ён даўно заняў сваё месца ў гісторыі сусветнай літаратуры, аднак у гісторыі беларускага перакладу ён урэшце зрабіў вялікі (калі не сказаць сямімільны) крок наперад. А заяўленая “ПрайдзіСветам” серыя дае спадзявацца, што кніга Эдгара По — гэта толькі пачатак.

паводле svaboda.org

Сыракомля, Уладзіслаў. Выбраныя творы / укл. Кастуся Цвіркі. — Мінск, “Беларуская навука”, 2011.

Калі чытаеш такіх аўтараў, як Уладзіслаў Сыракомля, не адразу згадваеш, што гэта яны таксама перакладныя — у беларускай культуры яны ўспрымаюцца як свае, хай сабе і іншамоўныя. Чарговае выданне з серыі “Беларускі кнігазбор” прапануе самую поўную калекцыю твораў Сыракомлі, перакладзеных на беларускую мову, у тым ліку творы, якія раней на беларускую мову не перакладаліся. І як бы ні ставіліся да працаў старэйшага філалагічнага пакалення перакладчыкаў, нельга не прызнаць, што выданне кожнага тому “Беларускага кнігазбору” (асабліва калі ён звязаны з перакладамі, што бывае не так ужо і часта) — гэта вартая згадкі падзея году.

Фростэнсан, Катарына. Чыстая краіна: вершы / пер. Дзмітрыя Плакса. — Мінск: “Медысонт”, 2011 (серыя “Бібліятэчка Дзеяслова”).

Зборнік перакладаў Катарыны Фростэнсан улучыў прадмову перакладчыка і дзесяць вершаў і стаў першай нечаканай перакладной падзеяй гэтага году. Многія беларускія чытачы ўжо былі знаёмыя з вершамі паэткі, і зборнік падсумоўвае гэтае знаёмства, сабраўшы пад адной вокладкай усе перакладзеныя на сённяшні дзень творы. Выхад асобнага зборніка вершаў замежнай паэткі, прычым паэткі з не надта вядомай нам краіны, — гэта добры знак. Спадзяемся, такія кнігі будуць выходзіць у нас усё часцей і часцей.

Шміт, Катрын. Ты не памрэш: раман / пер. Альгерда Бахарэвіча. — Мінск: “Макбел”, 2011.

Калі б не нобелеўскі лаўрэат Чэслаў Мілаш, раман “Ты не памрэш” Катрын Шміт, лаўрэаткі прэміі за найлепшую нямецкую кнігу 2009 году, мог бы зрабіцца самым “зорным” выданнем 2011-га. Пераклад на беларускую мову папулярнага нямецкага (дый проста папулярнага) аўтара — справа досыць рэдкая, якая перадусім ускладняецца неабходнасцю выкупіць аўтарскія правы. Кніга прыйдзецца даспадобы аматарам сучаснай літаратуры і тым, хто хоча быць у курсе апошніх еўрапейскіх тэндэнцыяў. Зрэшты, выданне творцаў, што зрабіліся лаўрэатамі буйных літаратурных прэміяў, — гэта нармальная выдавецкая практыка, і вельмі прыемна, што 2011 год адзначыўся выданнем хаця б адной такой кнігі.

Янсан, Тувэ. Камета над далінай мумітроляў / пер. Насты Лабады і Алесі Башарымавай. — Мінск: Зміцер Колас, 2011.

Над перакладам другой кнігі з серыі казачных аповесцяў пра мумітроляў шведскамоўнай фінскай пісьменніцы Тувэ Янсан працавалі адразу дзве перакладчыцы, для адной з якіх, Алесі Башарымавай, кніга стала дэбютнай. “Камета над далінай мумітроляў”, шчыльна заселеная абаяльнымі хемулямі, скрутамі, кнютамі і іншымі стварэннямі, уяўляла сабой сур’ёзны выклік для перакладчыкаў — беларускія істоты мусілі атрымацца не менш сімпатычнымі за сваіх фінска-шведскіх субратоў, цікавымі для дарослых і простымі для дзіцячага ўспрыняцця. І, здаецца, так яно і атрымалася: мумітролі і іх перакладчыцы перамаглі ўсе складанасці шведскай і беларускай моваў.

паводле svaboda.org

Янсан, Тувэ. Капялюш чарадзея / пер. Алесі Башарымавай. — Мінск: Зміцер Колас, 2011.

Трэцяя кніга муміяды таксама паспела выйсці сёлета. У ёй расказваецца пра тое, што можа здарыцца, калі аднойчы чарадзей згубіць свой капялюш, і той апынецца ў лапках абаяльных жыхароў Мумідола, а таксама пра тое, як трэба лавіць мамлюка і як ператварыць дом у сапраўдныя джунглі. Яшчэ ў ёй даюцца базавыя веды па мове тофслаў і віфслаў. А яшчэ расказваецца пра прыгоды “Прыгоды” і пра тое, што можа рабіць на бязлюдным, але зусім не бесхаціфнатным востраве. Як і папярэднія выданні серыі, кніга “Капялюш чарадзея” змяшчае ілюстрацыі, зробленыя самой аўтаркай, і мае каляровую вокладку, зробленую ў адпаведнасці з арыгінальным выданнем мумітроляў.

Часопісы

ARCHE-Пачатак: Уяўляючы Балканы. 2011, №4.

Нумар часопіса, прысвечаны Балканам — іх гісторыі, сучаснасці і літаратуры, — быў укладзены і адрэдагаваны Сяргеем Сматрычэнкам і збольшага складаецца з перакладаў, зробленых з самых розных, славянскіх і неславянскіх, моваў. Цэнтральная літаратурная публікацыя нумара — кніга харвацкага пісьменніка Міленкі Ергавіча “Сараеўскае Мальбара”, перакладзеная Сяргеем Шупам. Вядомы як прынцыповы перакладчык прозы, Сяргей Шупа здзівіў у гэтым нумары яшчэ адной публікацыяй — перакладам падборкі паэзіі харвацкай паэткі Тацяны Громача, і хаця ў інтэрв'ю “ПрайдзіСвету” перакладчык і казаў, што часам ён спрабуе “брацца і за паэзію — калі яна без рыфмы і памеру”, чытач нячаста мае магчымасць заспець спадара Шупу за такімі спробамі.

У балканскім нумары часопіса змешчаныя таксама пераклады эпасу паўднёвых славянаў, ліст сербскага нобелеўскага лаўрэата Іва Андрыча, новы (відаць, ужо чацверты) беларускі пераклад “Фугі смерці” Паўля Цэлана і шмат іншых аўтараў, многія з якіх прадстаўленыя па-беларуску ўпершыню.

ARCHE-Пачатак: Аўстрыя: ад імперыі да нацыі. 2011, №9

Яшчэ адзін нумар часопіса “ARCHE” (падрыхтаваны зноў жа Сяргеем Сматрычэнкам) прысвечаны Аўстрыі і ў значнай меры аўстрыйскай літаратуры: у часопісе прадстаўленыя творы Франца Кафкі (пер. Л. Баршчэўскага), Артура Шніцлера (пер. Ул. Папковіча), Інгеборг Бахман (пер. Н. Бойкі), урывак з рамана нобелеўскай лаўрэаткі Эльфрыды Елінэк (пер. В. Гронскай), вершы Райнэра Марыі Рыльке і Тэадора Крамера (пер. К. Маціеўскай і Г. Янкута), а таксама пераклады вялікай колькасці іншых мастацкіх, аналітычных і навукова-папулярных твораў. Аўстрыйскі, як і балканскі, нумар часопіса дазваляе хутка прабегчыся па разгледжаным рэгіёне і атрымаць пра яго пэўнае ўяўленне — роўна на 450 старонак, а гэта зусім не мала.

Дзеяслоў. 2011, № 55.

Новы нумар часопіса “Дзеяслоў” змяшчае вялікую падборку твораў з афрыканскага нумару “ПрайдзіСвета”: творы пісьменнікаў з Паўднёвай Афрыкі, Нігерыі, Сенегала, Заходняй Сахары, перакладзеныя з афрыкаанс, ангельскай, французскай і гішпанскай моваў, а таксама апавяданне “Аванпост прагрэсу” ангельскага пісьменніка-неарамантыка Джозэфа Конрада. Апроч гэтага ў нумары змешчаныя казкі з экватарыяльных рэгіёнаў і агляд ранейшых беларускіх перакладаў з афрыканскіх літаратураў. Гэтая публікацыя ў “Дзеяслове” (як і сам афрыканскі нумар “ПрайдзіСвета”) можа лічыцца самым сур’ёзным даследаваннем літаратуры чорнага кантынента ў Беларусі, а таксама самай экзатычнай перакладчыцкай публікацыяй году.

Аўдыёкніга

Чалавек шматпавярховы / Андрэй Хадановіч чытае Чэслава Мілаша. — Аўдыёкніга. — 2011.

Аўдыёкніга вершаў Чэслава Мілаша дазваляе паглядзець на нобелеўскага лаўрэата новымі вачыма, а дакладней, паслухаць новымі вушамі. Перакладчык вершаў Мілаша Андрэй Хадановіч чытае творы пад музыку гурта “Рацыянальная дыета”, напісаную спецыяльна для гэтага праекту. У аўдыёкнігу ўвайшло 25 вершаў розных перыядаў творчасці паэта.

З аднаго боку, можна сказаць, што і музыка, і прачытаныя перакладчыкам тэксты навязваюць слухачу пэўнае ўспрыняцце твора, даюць гатовую эмоцыю ці хаця б спрыяюць яе ўзнікненню. У гэтым плане традыцыйная кніга дае чытачу больш свабоды. З іншага боку, інтэрпрэтацыя прафесійнага перакладчыка і прафесійных музыкаў таксама вельмі цікавая: слухач атрымлівае магчымасць паслухаць “чужога” Мілаша і зразумець, што ў ім пабачылі іншыя. І, можа, нават пагадзіцца з імі і падзяліць іх захапленне. Ды і проста паслухаць добрыя пераклады паэзіі пад добрую музыку.

паводле svaboda.org

Частка кнігі

Мартысевіч, Марыя. Амбасада: вершы свае і чужыя. — Мінск, “Кнігазбор”, 2011.

Адно з самых чаканых паэтычных выданняў году — зборнік “Амбасада” ад аўтаркі кнігі “Цмокі лятуць на нераст” — адразу намякае на тое, што не апошнюю ролю ў ім адыгрываюць пераклады. У адрозненне ад звычайнай практыкі выдзялення перакладаў асобным раздзелам, Марыя Мартысевіч змясціла іх побач з уласнымі творамі — і такі падыход сёння, калі імя перакладчыка ўсё часцей выносіцца на першы план і ставіцца побач з імем аўтара, выглядае больш чым лагічным. У зборніку змешчаныя пераклады вершаў К. І. Галчыньскага, Б.-І. Антоныча, С. Жадана, І. Бродскага, Д. Томаса, Т. Ўэйтса, Т. Ўільямса і Б. Лесьмяна.

Данільчык, Аксана. Сон, які немагчыма забараніць: вершы. — Мінск, “Кнігазбор”, 2011.

Каля траціны кнігі складаюць пераклады з італьянскай мовы — як ні дзіўна, гэтая мова не нашмат папулярнейшая ў нас за нарвежскую, — якія, у адрозненне ад папярэдняй кнігі, традыцыйна вынесеныя асобным раздзелам. Улічваючы, што апошняя анталогія італьянскай паэзіі — гэта, відаць, “Ад вежаў Ферары”, якая выйшла ў 1974 годзе (бо не будзем жа мы лічыць сур’ёзнымі перакладамі з італьянскай мовы тое, што час ад часу выдае Ул. Скарынкін), пераклады Аксаны Данільчык уяўляюць цікавую спробу зборніка ў зборніку.

***

Як відаць, год для перакладу выдаўся някепскі: шэраг выданняў лаўрэата Нобелеўскай прэміі Чэслава Мілаша, пераклад нарвежскага рамана, зборнік класіка амерыканскай літаратуры Эдгара По, кніга папулярнай нямецкай пісьменніцы — лаўрэаткі прэміі за найлепшы нямецкі раман Катрын Шміт, дзве дзіцячыя аповесці фінскай аўтаркі Тувэ Янсан, культавы раман Германа Гесэ, некалькі зборнікаў перакладной паэзіі, а таксама паэзіі беларускай, але з дадаткам перакладаў і шмат чаго іншага. З Новым годам усіх чытачоў, пісьменнікаў і перакладчыкаў, і хай 2012 год будзе яшчэ больш багатым на добрыя кнігі.
 

Ганна Янкута

Чытайце таксама

Залаты век ілюстрацыі

Залаты век ілюстрацыі

Лічыцца, што час, калі майстэрства ілюстрацыі дасягнула найвялікшага росквіту, яе так званы Залаты век, прыпадае на перыяд з 1880 па 1925 год (паводле некаторых звестак, 1850—1925). У Еўропе і ЗША яркія…

“Кароль Мацюсь” і яго прыгоды ў рускіх і беларускіх перакладах

Марына Шода

“Кароль Мацюсь” і яго прыгоды ў рускіх і беларускіх перакладах

2010 год: Гісторыя ў кнігах

2010 год: Гісторыя ў кнігах

Не скажаш, што сёлета выйшла шмат перакладных выданняў. Бо напраўду выйшла іх зусім мала. Нават у параўнанні з мінулым годам. Але цікавасці тых кніг, што выйшлі, гэта не змяншае, і я прапаную ўзгадаць,…

Пераклад — гэта спосаб чытання твора

Лешак Энгелькінг

Пераклад — гэта спосаб чытання твора

Вясной у кнігарні “логвінаЎ” у межах Месяца польскай літаратуры прайшла сустрэча з польскім паэтам, перакладчыкам, літаратуразнаўцам і перакладазнаўцам Лешкам Энгелькінгам...

1432