№21: Знак прысутнасці

№21: Знак прысутнасці

Мы прысвячаем новы нумар “ПрайдзіСвета” феномену сувязі літаратуры і гомасэксуальнасці, альбо, кажучы мовай ХХІ стагоддзя, сувязі літаратуры і ЛГБТК. Ці застаецца літаратура літаратурай, калі адкрывае нам сусвет цялеснасці, сэксуальнасці, інтымнасці? Чаму беларуская літаратура моцная ў апісанні вайны і такая бездапаможная, стэрыльная ў апісанні цялеснасці і сэксуальнасці? Ці існуе беларуская ЛГБТК-літаратура? На гэтыя і іншыя пытанні можна будзе знайсці адказы ў нумары

Чытаць далей

In memoriam: Ніна Мацяш

3 красавіка 2009

In memoriam: Ніна Мацяш

Ніна Мацяш

(20 верасня 1943 – 19 снежня 2008)
19 снежня 2008 г. у Белаазёрску памерла Ніна Мацяш, беларуская паэтка і перакладніца. Найлепшая памяць пра творцу – гэта яго творы, а таму змяшчаем тут падборку перакладаў Ніны Мацяш, якія былі надрукаваныя пры яе жыцці.

 
Карл Арлеанскі

Рандо

З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю,
Бездапаможны, часта ж выяўляю,
Што перасох струмень гаючы мой.

Крынічная, крыштальная парой,
Парою каламутная, цвілая.
З бяздоннай студні ўдумнасці маёй
Ваду надзеі ўпарта здабываю.

Атрамант расціраю дбайна ў ёй,
Паперы ліст бяру, ды падступае
Падступны лёс, паперу шкуматае
І ўсё шпурляе ў жорсткасці сваёй
У бездань студні ўдумнасці маёй.Луі дэ Мазюр

Зняможаны

Калі б і смерць такую мела сілу,
З якой маркота сэрца мне ссушыла,
Альбо каб ёй загад аддаць я мог,
Мне расчыніць збавенную магілу –
Даўно б ужо я ў дамавіну лёг.
Ды смерць, хоць клічу ўдзень яе і ўночы,
Мне памагчы не можа ці не хоча,
І мушу я, жыццю жывы дакор,
Пад непасільным крыжам далей крочыць,
Хоць лепей бы, чым гэтак жыць, памёр.Панцюс дэ Тыяр

Загадка

Няўлоўны цуд я, а красы такой,
Што немагчыма штось назваць красою,
Калі яна не ўгожана і мной.

Няволі не цярплю: ледзь што якое –
Той, хто насільна хоча мець мяне,
Навекі развітаецца са мною.

Калі ж хто легкадумна пасягне
На патаемныя мае асновы,
Таго мая адпомста не міне!

І згідзіцца той сам сябе мусова:
Адзіна прад паглядам незямным
Скарб існасці маёй заззяць гатовы.

Жыць без мяне – пакута, а пры тым
Адно тады мной чалавек пануе,
Калі я цалкам запаную ім.

Заўжды нашу ахінку залатую.
Але пасілься толькі затрымаць –
Імклівей бліскавіцы прападу я.

Крый бог яшчэ ўздагон мяне ўмаўляць:
Спазнае кожны меру кары грознай,
Бо я нат скалы ўмею нізрынаць.

Мой рух няўрымсны, мой настрой найрозны,
Ні колеру не маю, ні выяў,
Але ўладаю сілаю дзівоснай.

Усё жыццё маё – вайна мая,
Каб процілегства ўсё маё згібела,
Але ўміраю ўслед за ім і я.

Дык адгадайце ж: цень я альбо цела?

Чытайце таксама

Бабруйскія паштоўкі

Бабруйскія паштоўкі

А вы бывалі ў Бабруйску? У горадзе, дзе адказваць пытаннем на пытанне — норма. Дзе збудаваны з цэглы Розенберга дом "Порт-Артур" экскурсаводы параўноўваюць са Сцяной плачу. А мясцовыя жыхары негабрэйскага…

«Мова — гоман векавога бору...»

Максім Лужанін

«Мова — гоман векавога бору...»

У маі 1979 года на старонках «Звязды» быў надрукаваны артыкул Кандрата Крапівы «Ці будзем мы ездзіць па левым баку?» Народны пісьменнік і акадэмік даволі сурова крытыкаваў тых аўтараў і рэдактараў, якія,…

Гісторыя аднаго сына

Ганна Янкута

Гісторыя аднаго сына

Пра шумны працэс над Оскарам Ўайлдам ведаюць нават тыя, хто ангельскай літаратурай асабліва не цікавіцца.

Мне імпануе роля перакладчыка як актора

Дзмітры Плакс

Мне імпануе роля перакладчыка як актора

- Якая кніжка ў Вас у дзяцінстве была самая любімая? - Я пачаў чытаць у тры з паловай гады, і з тае пары амаль усе кніжкі, якія чытаю, – для мяне любімыя. Прынамсі, у працэсе чытання.

2970