Я ляжу на падлозе ў аднапакаёўцы на вуліцы Рачанскай у Браціславе і чытаю. Толькі што я атрымаў ліст ад Іды з Амерыкі. Яна піша, што там, у штаце Калумбія, вельмі холадна. Праз хвіліну я пішу ёй адказ, што ў нас зіма вельмі дзіўная: калі я зранку а восьмай прачнуўся, на дварэ было цёмна. Нізкія хмары хутка беглі па небе, бліскалі маланкі і грымеў гром, што ў студзені не зусім звычайна. Пасля, Іда, пачалі падаць такія сняжынкі, як калі б раструшчылі пенапласт. Узняўся рэзкі гарачы вецер, які прынёс з сабою лістоту бананавага дрэва, хоць у Браціславе бананы не растуць, ты ж ведаеш, Іда. Раптоўна пацяплела. Ртуць у тэрмометры на акне паднялася да дзевятнаццаці градусаў. У навінах сказалі, што на Нямеччыну наляцеў віхор. Ён нарабіў шмат шкоды. Нейкі вяшчун прадказаў на гэты месяц катастрофы ва ўсім свеце. Дату ён не падаў, але прадказанні здзяйсняюцца. Ты, напэўна, ужо ведаеш, што ў М. Б. рак? Табе перадае прывітанне суседка, якая бегае па доме ад дзвярэй да дзвярэй і абвяшчае, што хутка канец свету. Я даў ёй дзевяць яек, якія прыйшлі ў пасылцы. Адно было бітае.
© Вацлаў Панкаўчын
