І
Між двух дзесяткаў снежных гор
Адзінаю рухомай кропкай
Быў позірк чорнага дразда.
ІІ
Мой патроены розум –
Як дрэва,
Дзе відаць трох чорных драздоў.
ІІІ
Чорны дрозд кружляе на вятры –
Эпізод асенняй пантамімы.
ІV
Мужчына і жанчына –
Адно цела.
Мужчына і жанчына
Й чорны дрозд.
V
Не ведаю, што для сябе абраць:
Красу гучання
Ці красу змаўчання,
Спеў чорнага дразда
Ці паўзу потым.
VІ
Акно загарадзілі ледзякі
Напаўпразрыстым першабытным шклом,
Па-за якім мільгаў узад-уперад
Цень чорнага дразда;
Я ж, паслухмяны
Настрою, віжаваў яго, шукаў
Таемнае прычыны.
VІІ
О вы, насельнікі худыя Годэма,
Навошта сніце залатую птушку
Й не бачыце, як скача чорны дрозд –
Тут, ля абцасаў
Вашых спадарожніц?
VІІІ
Я знаюся на велічных памерах,
На нечаканых, непазбежных рыфмах;
Я ведаю – да ўсякіх маіх ведаў
Далучаны таксама
Чорны дрозд.
ІХ
Чорны дрозд знікае з відавоку,
Нібы пазначаючы мяжу
Аднаго з магчымых даляглядаў.
Х
Зірніце на чорных драздоў
У зялёным святле –
І ўсе прастытуткі з бардэлю прасодыі
Зойдуцца ў шчасным вішчанні.
ХІ
Аднойчы, едучы ў шкляной карэце
Цераз Канектыкут, ён адчувае
Раптоўны страх,
Бо цень ад экіпажа
Яму здаецца
Чорнымі драздамі.
ХІІ
Ўсё цячэ.
Чорны дрозд мусіць лётаць.
ХІІІ
Ад раніцы да вечару быў вечар.
Снег падаў
І адно збіраўся падаць.
А чорны дрозд
Сядзеў сабе на кедры.
© Андрэй Хадановіч, пераклад, 2009