Анакрэонтык
(Anakreontyk)
Скардзіўся Амур Венеры:
“Сумна, матачка, да зморы:
На Алімпе, на Цытэры —
Сёння тое, што і ўчора.
Ноч па дні ідзе звычайна —
Да чаго ж дзядуля нудны!
Ўсё ён робіць аднастайна,
Ўсё на нейкі лад паўсюдны.
У тваёй, матуля, волі,
Зоры, што лятуць бясконца, —
Мне б такую, дзе ніколі
Не згасае ўночы сонца”.
Сэрца матчына сцялося,
Так ён жаліўся без меры —
І ў нябёсных вочках Зосі
Сыну дом дала Венера.
Не згасае сонца ззянне
Ў іхнай цёмнай сіняй ночы,
І смяецца ў іх Каханне,
Й дому іншага не хоча.
1823
Рэха ў Альпах
(Echo w Alpach)
У альбом Генрыеты А., якая пераклала
асобныя вершы аўтара на італьянскую
Горны пастух у зацішнай даліне
Часам на флейце зайграе —
Песня з вятрамі над Альпамі плыне,
Й рэха нягучнае ў той жа хвіліне
Мкнецца з далёкага краю.
Ў рэху ж напеў, хоць нібыта знаёмы,
Ласкай такой ажывае,
Быццам анёл да нябёснага дому
Ў высях ляціць паўз альпійскія стромы
Й ціха й лагодна спявае.
— Рэха? — пастух усклікае. — Такую
Сам я найграў сабе ўцеху?
О, што з таго, што ніхто не пачуе?
Хай толькі зноў, хоць аднойчы, збуджу я
Гэтулькі мілае рэха!
1830, Жэнева
Невядома што, альбо Рамантычнасць
(Niewiadomo co, czyli Romantyczność)
(Водле аўтарскага каментара, балада напісаная ў суаўтарстве з Юльюшам Славацкім; назву ж параіў Адам Міцкевіч)
Двое йшлі ў начы бяззорнай,
Бачаць — хорт паводдаль чорны.
Ці то хорт?
А ці чорт?
І адзін пытаў другога:
“Ты харта прыкмеціў тога?
Ці то хорт?
А ці чорт?”
Тут абодва змоўклі разам,
Рады не дадуць з адказам —
Ці то хорт?
А ці чорт?
Ледзь не млеюць у трывозе,
Ў роў залезшы пры дарозе:
Ці то хорт?
А ці чорт?
Вось дыханне прытаілі,
Ды бліжэе з кожнай хвіляй
Ці то хорт?
А ці чорт?
Вось ужо ён іх мінае,
Хвост угору выгінае —
Ці то хорт?
А ці чорт?
Вось паўз іх прабег ён далей,
Тыя ўсталі й разважалі —
Ці то хорт?
А ці чорт?
Дзіва! Бег ён, бег, а потым
Знік у мгле за паваротам —
Ці то хорт?
А ці чорт?
Двое ўслед яму глядзелі,
Ажно так і не даўмелі —
Ці то хорт?
А ці чорт?
каля 1832
Залатая рыбка
(Złota rybka)
Яну Захар'ясевічу, у перайманне ягонай песенькі з тою ж назваю
Мкнецца рыбка, ззяе
Залатой луской,
А юнак збірае
Кветкі над ракой.
“Стой, — ён кажа, — рыбка,
Рыбка, пачакай!
Не знікай так шыбка,
Наглядзецца дай!”
А яна йму тут жа:
“Калі гэтак, моў,
Заглядзеўся дужа —
Дык нясі дамоў”.
Хлопец замарудзіў,
Галаву скубе:
“Гэта як жа будзе? —
Кажа ён сабе, —
З ёй сядзі сам-насам,
Не адводзь вачэй —
А ў рацэ тым часам
Колькі іх яшчэ!..”
Разважаў нямала,
Часу выйшла досць,
Ажно разабрала
Ўрэшце рыбку злосць.
Раз — ды й нечакана
Шаснула на дно.
“Тое бабнік, панны!
Хітрыкі адно!”
1870
пераклад з польскай — Антон Францішак Брыль
