Беларусі
Ты прасці, прасці мяне, лапцюжная.
Даганяе вецер бег калёс...
Я цябе кахаю шчыра, дужа,
Але мне застацца тут не лёс.
Я іду сваёю пуцявінай,
Адплываю к новым берагам,
Там убачу новыя краіны
І надоўга застануся там.
А ў грудзёх навекі застанецца
Шыр палёў тваіх і даль лугоў.
Слова песні роднай адгукнецца
Нават там, у дальніх берагоў.
Мілы сэрцу сонечныя песні
Беларускіх родных песняроў,
Гэта спевы птушак на прадвесні,
Гэта радасць, зажыгаючая кроў...
Буду помніць родныя балоты,
Ціхіх рэчак галубы абрус,
І калі мяне спытаюць: “Хто ты?” —
Адкажу з каханнем:
“Беларус!”
Ленінград 2-ІХ.[1926]
На вуліцы
Бег трамвай. Бег, хапаўся.
Спазніўся куды, мо проста так.
За газетаю бег маленькі Паўлік —
Бацька паслаў і даў пятак.
Вуліцу перабягаў. Склізкія рэйкі.
Недзе блізка зазвінеў трамвай...
Толькі пачуўся крык нейкі...
Кандуктар спалохаўся. Вагон стаў...
Скочылі людзі... “Божачка, задавілі!
Хуткую дапамогу! Пажарную часць!
Як гэта? Божачка, як гэта зрабілі?
Як гэта яму давялося папасці?”
Выцягнулі з-пад каткоў скромсанае цельца.
Засталася толькі лужынка крыві...
Вуліцаю снег беленькі сцелецца,
Мабыць, да вечара яе прыкрые.
Доктар глянуў... Кінуў звычайнае:
“Памёр... яшчэ бы... пераехаць так!”
Толькі вецер плакаў глуха і адчаяна
І блішчэў загублены ў крыві пятак.
Ленінград.
[1927]
На Няве
Сінім скрыдлам Нява памахала — вецер,
Сіняй хваляй пырснула — дождж...
Шлях па ёй далёк, і шырок, і свецел!
Плыць да плыць беспрапынна можна!
Сфінксы вочы сашчурылі, гледзячы ў неба,
Ўспамінаючы знойны і жоўты Егіпет...
Там яны ніколі не бачылі снега,
І ніколі памяць аб ім не знікне.
Ціха дрэмле і ў дроме казкамі марыць
Ля маста бальшы “Крэстынтэрн”,
А Нява яму пацалункі дарыць,
А Нява для яго жонка верная...
Сонца жоўтай дарожкай уніз пакаціцца
Пакупацца ў хвалях Нявы.
Пырснуць золатам хвалі. Нява багатая!
І схіляць галаву на беразе львы.
Ленінград.
[1928]
Падрыхтаваў да друку Віктар Жыбуль.
