Любоўная песня

(Senna Hoy)

Калі ты гаворыш,

Абуджаецца маё стракатае сэрца.

 

Усё птаства шчабеча

На тваіх вуснах.

 

Вечна блакітны твой голас сыплецца

На дарогу;

 

Стане неба там, дзе ты прамаўляеш.

 

Твае словы — з песень сабраныя,

Сумна мне, калі ты маўчыш.

 

Спевы наўкола цябе павісаюць —

Дык а табе падабаецца мроіць?

(Ein Libeslied)

 

З залатога дыхання

Нам створана неба.

О, як мы з табою кахаем…

 

Птушкі ціхнуць пупышкамі на галінах,

А ружы махаюць крылом.

 

Я няспынна ў пошуку тваіх вуснаў,

Раскрытых тысячай пацалункаў.

 

З золата ноч,

З ночы зоры…

Нас не бачаць.

 

З зялёным прыходзіць святло,

Мы засынаем,

Толькі нашыя плечы трапечуцца, як матылі.

(Siehst Du Mich)

 

Між зямлёй і нябёсамі?

Павек маім шляхам ніхто не хадзіў.

 

Але ад твару твайго ажывае мой свет,

Ад цябе зацвітае ўсё.

 

Калі ты мяне бачыш,

Слодыч поўніць мне сэрца.

 

Я таюся пад тваёю ўсмешкай

І вучуся і ноччу, і днём быць гатовай,

 

Каб цябе начароўваць і зноў распускаць,

Я няспынна гуляю ў адзіную гэту гульню.

 

 

 

(Mein Liebeslied)

На твае плечы прыселі

Залатыя галубкі.

Але сэрца тваё — віхура,

Шуміць твая кроў, а мая кроў —

 

Салодкая,

Як маліннік паблізу.

 

О, я думаю пра цябе —

І толькі ў ночы пытаю.

 

Не ўмее так добра ніхто

З тваімі рукамі гуляць,

 

Узводзіць з іх замкі, як я

З персцянца;

 

Крэпасці з высокімі вежамі!

Мы проста бадзягі на ўзбярэжжы.

 

Калі ты такі і ты там,

Я заўсёды багатая.

 

Ты горнеш мяне да сябе,

І я бачу зорку твайго сэрца.

 

А яшчаркі пералівістыя —

Твае вантробы.

 

Ты быццам бы з золата выліты,

Сціскаючы вусны, усе стойваюць дыханне.

 

 

(Ein Lied der Liebe)

 

Калі ты не тут,

Цёмны мой горад.

 

Я цені збіраю

Ад пальмаў,

Пад якімі ты йшоў.

 

Я мушу заўжды напяваць той матыў,

Што ўсмешкай павіс на іхніх галінах.

 

Ты зноў мяне любіш —

Каму мне выказаць сваё захапленне?

 

Асірацеламу або жаніху,

Якому ў рэху чуецца шчасце.

 

Я адчуваю заўжды,

Калі пра мяне твае думкі —

 

Тады маё сэрца — дзіця,

Яно енчыць.

 

Ля кожнай брамы на вуліцы

Я спыняюся й мрою;

 

Я сонцу дапамагаю тваю прыгажосць маляваць

На сценах дамоў.

 

Але я танчэю

ад выявы тваёй.

 

Я абвіваюся вакол стромкіх калонаў,

пакуль не здрыгануцца яны.

 

Наўкола — здзічэлы рай,

У красках нашай крыві.

 

Мы ныраем у глыбокія мхі

З воўны залатога ягняці.

 

Але нейкі тыгр

Цягнецца да цябе

 

Праз далячынь, што нас дзеліць,

Як да бліжэйшай зоркі.

 

На маім абліччы

Дагэтуль твой подых.

 

 

(O , Deine Hånde)

Яны мае дзеці.

Усе мае цацкі

У іх лагчыне.

 

Я ўсё гуляю ў жаўнераў

Тваімі пальцамі, у вершнічкаў,

Пакуль яны не ўпадуць.

 

Як я люблю іх

Твае хлапчуковыя рукі, іх абедзве.

 

 

 

(Höre)

 

Я скрадала начамі

Ружы тваіх вуснаў,

Каб жанчына ніякая іх не піла.

 

Тая ж, што цябе прыціскае,

У мяне забірае маё дрыжанне,

Якім я цела тваё абмалёўвала.

 

Я твая абочына.

Тая, што цябе трымае цяпер,

Зрынецца.

 

Ці адчуваеш ты маю сутнасць

Паўсюль,

Быццам узлесак наводдаль?