Віфлеем
(Betlejem)
Сон у сне. З веек пыл асыпаецца зорны.
Што ўсе гэтыя бачанні маюць на мэце?
Я іду ўслед за Магамі ў свет ілюзорны,
Не падобны да ўсіх іншасветаў на свеце.
Я бягу, толькі б бегчы, адпрэчваю горыч:
Горыч, страх ці трывога нічога не значаць.
Вунь і першыя статкі на пашы, а поруч —
Віфлеемскія вокны, што Бога не бачаць.
Што ж, цяпер ці ніколі. Іду да пячоры.
Часу мала, спяшайся, зямная галеча.
А пастух — што там цуды! — храпе ля разоры.
Імем Зоркі прашу: уставай, чалавеча.
Дзе падзеліся Магі? — "Гавораць, нібыта
Разам з Магамі золата, ладан і міра
Разляцеліся ў пыл, сталі жменькамі жвіру
Ля карчмы, дзе дарога вядзе да нябыту".
Дзе Марыя? — "Пра гэта не знаюць нічога
Ні магіла, ні неба. Адказу не будзе".
Ну а Бог? — "У труне. Нават шэпчуцца людзі,
Што няма й не было тут ніякага Бога".
Дзе ж цяпер Магдаліна? — "А тая няўцешна
Узіраецца ў смерць і не чуе цкавання.
То вяртайся назад, ты спазніўся так смешна..."
Ды няма ні нагод, ні прычын для вяртання.
пераклад з польскай — Кацярына Маціеўская
Параза
(Klęska)
Мне здавалася колісь, што з цемры хаосу
Ў свет я выбег — нябачны і вольны ад лёсу.
Што мацнейшы за рэшту відзежаў і зданяў,
Сам сабе сніў я казку свайго існавання,
Што павольна, няўлоўна, амаль без ахвоты
Маю прышласць кашмары збіралі ў цянёты
І што часу яшчэ мусіць сплысці нямала,
Перш чым знойдзе мяне між палеткаў навала…
Толькі ўслухацца мусіў я ў зло, як у споведзь,
Бо змякчыць яго цяжка, лягчэй — абяскровіць.
Варажыла мне цемра… Я помню шэпт ценю:
Што да ўдару растане спадзеў на збавенне.
Я на помач паклікаў — і як завярцела:
Перш з’явілася рана, пасля — тое цела…
Бо між мной і паразай няма і хвіліны:
Не было тых часін, калі я шчэ не гінуў.
пераклад з польскай — Ганна Янкута
Год нябыту
(Rok neistnenia)
"Наперадзе год нябыту, год жудаснага бясквету,
Нібы матылькі, налета вымруць наўкола дзяўчаты.
Я першай чэзну сваволі, мой скон ужо распачаты —
І ўжо — зірні! — паміраю, і ўжо я чужая свету!
Вучыся хацець маю смерць, пажадна лашчыць адсуту,
Пустэчу кусаць, якая мроіцца чырванню вуснаў.
Вер у экстаз маіх ценяў, вер у вачэй каламуту:
Хто сапраўды памірае, толькі і ёсць спакусным".
Вучыўся кахаць мярцвячку, пазногцяў сінія перлы
Вуснамі браў асцярожна і долькі павек закрытых,
Ад грудзяў благаў пяшчотаў, як у магіле зарытых,
Яна ж у адказ — нічога, бо надта ж была памерлай.
"Ці прагнеш маіх цалункаў, ці грэешся маім жарам?
Ці муляе мо цямрэча, цісне мо неіснаванне?
Дай ведаць, ці адчуваеш, дай смутку майму адхланне:
Трымці ад маіх любошчаў, калі зазнаеш іх зараз!"
"Чаму не верыш памерлай? Цудаў я ўжо не баюся,
Здаюся твайму каханню і ў жары тваім згараю,
І прагну тваіх цалункаў — і ўсё марнейшай стаюся,
І прагну тваіх любошчаў — і ўсё мацней паміраю".
пераклад з польскай — Марыя Мартысевіч
***
(Puściła po stole swawolący wianek...)
"Коціцца вянок мой па стале драўляным:
Той, хто першы зловіць, будзе мне каханым".
Ён злавіў — і ўсюды змоўк птушыны пошчак.
"Што ж, адкуль ты родам?" — "Родам я — нябожчык".
"Што са мной? Знікаю ў непрагляднай ночы".
"Гэта я — табе я закрываю вочы".
"Толькі што была я — больш нідзе не буду".
"Ты нідзе не будзеш, бо цяпер ты ўсюды".
пераклад з польскай — Кацярына Маціеўская
