Ціха навокала...
Ціха навокала. Ночка вясновая,
Нібы дзяўчына да хлопца вясёлага,
Нікне да шэрых грудзей камяніц,
Туліцца ў бляску вясёлым зарніц.
Вецер сарваўшыся ймкнецца маланкай,
Стукне у вокны, у шыльды буяна,
Быццам юнак развясёлы вальсуе,
З ліпай кудлатай гуляе-жартуе.
Неба таемна глядзіць мнагавокае,
Зоры мігцяць, мітусяцца высока так...
Рынецца з неба адна з іх, другая,
Глянуць іскрыста — і ў цемры знікаюць...
Красавік 1925 г.
Ноч
Не шапоча над рэчкай чарот
Ў лёгкім подыху кволых дрымот…
Хвалі сіняй ракі
Спавілі берагі —
Спяць…
Явар стан пахіліў над ракой,
Ледзь ваду закрануў галіной,
У вясковай красе,
Ў брыльянцістай расе
Задрамаў…
Месяц вынырнуў з хмар залатых,
Зазірнуў у люстэрка вады,
Заблукаў у кустох,
Ў маладзенькіх лістох
Загуляў…
Раптам ветрык узняўся наўсцяж,
Зашасцеў у карунках лісця,
Кроплі ясныя рос —
Дыяментавых слёз
Паскідаў…
Зашумеў ціха, ціха лазняк,
І дубняк свой голас узняў,
Усё сціхла ізноў…
Сон над чорнай зямлёй
Панаваў…
[1926]
Завіхрылі
Завіхрылі, завіхрылі
Віхры ў полі, ў чыстым полі,
Завіхрылі ў чыстым полі,
На разложыстым прыволлі,
Зацягнуўшы сінь нябёсаў,
Неба ў хмары убралося,
Неба ў хмары убралося,
Шэрым смуткам завілося.
Верхалістыя бярозы
Паскідалі долу слёзы,
Паскідалі долу слёзы —
Буйна іскрыстыя росы.
І, абтрэсшы ўбор зялёны,
Завіліся ў чырвань скроні,
Завіліся ў чырвань скроні,
Паабтрэсшы ўбор зялёны.
На балоце ў шэрай далі
Рассыпаліся каралі,
Рассыпаліся каралі
Журавін у мшыстай далі.
Журавы у неба белі
Ў край далёкі адляцелі,
Ў край далёкі адляцелі
Журавы ў імглістай белі.
Веюць віхры ў чыстым полі,
Ў чыстым полі на прыволлі,
Веюць віхры на прыволлі,
Апавіўшы смуткам поле.
1926
* * *
Бліскучы ўсход зары пунсовай,
Крывёй набракшы небасхіл...
У ледзяных, сцюдзёных сковах
Гадзіннік восем адзваніў.
Палегла прозалаць на дахі,
Зазалаціўся ўсцяж прасцяг,
На вежы ў сіні, па-над гмахамі
Затрапятаў чырвоны сцяг.
Пунсовы ўсход... Ружовых фарбаў
Не апавіў фабрычны дым,
І сыпле жменяй рання чары
Дзень срэбразвонкі... будзіць ўздым.
Іду... Куды — сама не знаю...
Вось проста хочацца ісці,
Бо ціха, ціха пачынае
Зор наквець яркая цвісці.
На свежых шчоках сок вішнёвы,
Мацней пульсуе ў жылах кроў,
І кожнай постаці знаёмай-незнаёмай
Так хочацца гукнуць вясёлае “здароў”.
Стазвонны брук, суровасць гмахаў, —
Хоць я й люблю нямы прастор,
палёў аснежныя размахі, —
Ўсё ж ёсць ў каменнях хараство.
Люблю разгульных вуліц радасць,
Адвечны гул, нямоўчны звон,
Дзе столькі сіл спрадвеку прагна
Жыццю імкнуцца наўздагон.
Вятры калышуцца... Усход палае.
На вежы час угрунь бяжыць...
А я іду... паклонам рань вітаю...
І хочацца бязмежна адчуваць і жыць!
16-ХІІ-26 г.
Ты сказаў...
Ты сказаў мне — роўна ў дзесяць
Да цябе прыду, —
Хай жа ветры апавесцяць
Лёгкую хаду.
Хай жа ветры нагадаюць
Твой далёкі крок...
Я з надзеяй і з адчаем
Выйду за парог.
Пагляджу на пуцявіну:
Шлях стары далёк.
Так трывожна б’юць гадзіны...
Паланее зрок...
Вее даль... палын і мята
Ды сівы туман...
Прашумі мне вецер, братка,
Любае імя!..
Выйду, гляну... ў хмарах месяц,
Навакол імгла...
Ты сказаў мне — роўна ў дзесяць,
А чаму ж няма?..
Лістапад 1927 г.
Падрыхтаваў да друку Віктар Жыбуль.
