“П’янкі геліятроп”
(White Heliotrope)
Вар’яцтва, белая пасцель,
Спадніцы ўпалі на кілім,
Закінуты раман, а з ім —
Румяны, шпількі, карамель.
Люстэрка высмактала твар
Да найглыбейшых таямніц,
Цяпер яно — адна з крыніц
Тваіх амаль забытых чар.
Я ноч не спаў, я ўвесь дрыжу,
Ты ж, паўадзетая ў паўсне,
Глядзіш так дзіўна на мяне,
І сонна я ў адказ гляджу —
Так рвецца памяць у галоп
(Баяцца? Бласлаўляць свой крах?),
Калі я зноў адчую пах
Духоў “П’янкі геліятроп”.
Ночы ў горадзе
(City Nights)
І. У цягніку
(I. In the Train)
Цягнік — праз горад і плыні
Сутоння, што рвуць напалам
Пальцы заблытаных вуліц.
Чырвоны, аранжавы, сіні —
Агні вызіраюць з-за рам,
Іскрыстыя погляды вуліц.
Імчыцца цягнік, шум і гам,
Дымок распаўзаецца, стыне,
Спужаўшы насельнікаў вуліц.
Як мог бы, то скочыў бы сам
У ноч — і далей, у пустыню
Сляпучай бясконцасці вуліц!
ІІ. У Тэмпле
(II. In the Temple)
Туман, імжы цяжар,
Галіны тонкіх дрэў, што ноч
Трымаюць, а наўзбоч —
Рака, за ліхтаром ліхтар.
Як скачуць ліхтары!
Я грукат чуў з усіх бакоў
Вясёлых капытоў —
Імклівы рытм начной пары.
Прысады месяцу ў слязах
Вярталі скрушны ўздых.
Ізноў рэфрэн кранае слых
І месяц — у слязах.
Мелодыя
(The Tune)
Круціўся ў галаве дурны матыў,
Як ветракі ў нябеснай бездані пустой.
Чаму любоў, што зваў я вечнаю, згубіў,
А памяць, званая кароткаю, са мной?
Жыве любоў? Я чуў бяссоннаю парой
Ў самотным ложку тых мелодый пераліў.
У галаве стары ўспамін, стары матыў,
Як ветракі ў нябеснай бездані пустой.
