Новы калос
(New Colossus)
Не бронзавы калос антычных дзён,
Што крокам берагі злучыць гатовы, —
Жанчына над затокай вечаровай
З паходняю, дзе, ўзятая ў палон,
Гарыць маланка — і маяк відзён!
О Маці ўцекачоў, ты ганаровы
Салют свой шлеш; дзе мост узняўся новы —
Над гаванню ўладарыць твой закон.
“Збірайце скарбы, даўнія дзяржавы! —
Гучыць з вышынь яе бязмоўны кліч. —
А ўсіх, хто прагне волі, прагне славы,
Выгнаннікаў, што ваш спазналі біч,
Сюды адпраўце, дзе жывы й ласкавы
Над брамай залатой гарыць мой зніч!”
Праліў Лонг-Айлэнд
(Long Island Sound)
Я помню поўдзень у мясцінах гэтых,
У жніўні, калі сонца не бракуе
І вее свежы брыз, а я — цікую
За ветразем, што белы, нібы ветах.
Зіхцяцца хвалі ў бесканечнай гонцы,
Рыбацкія чаўны, на ўсход — заліў
(Яго лясок паўколам атуліў),
Блішчыць трава, і весялее сонца
У строгім небе, і навокал — сінь,
Стракочуць цвыркуны, смяюцца дзеці,
Нябачныя адсюль, шапоча плынь
І воблакаў дзівосныя суквецці
Знікаюць пакрысе, а я — цікую
І прыгажосць прыўлашчваю такую.
Новы Езэкііль
(The New Ezekiel)
Ці могуць косткі, ссохлыя здавён,
Ажыць па дваццаці вяках параз?
Ці гэта Дом Ізраілю, чый плён —
Як праспяваны гімн і даўні сказ?
Ці гэтыя сляды — усё, што ёсць
Ад святара, прарока, псальмара?
Няўжо ажывіць райскі вецер косць?
Ці рэбрам смерці плоць адзець пара?
Калісьці нам прароцтва даў Гасподзь.
Дыхні, павеў, ізноў — што маеш сіл:
Да косці цягне косць, да плоці — плоць,
Хоць жыць магчыма нават між магіл.
Бо Дух — жывы! Паруш жа цішыню:
Дзе леглі косткі — войска, паўставай!
Сказаў Гасподзь: Я труны расчыню
І вас, жывых, у ваш адпраўлю край.
