О Манхэтан!

(Give me the splendid silent sun)

І

Дай мне дзівоснае ціхае сонца ў найзіхатлівым праменні,

Дай мне з саду сакавіты восеньскі плод, спелы й чырвоны,

Дай мне поле, дзе някошаная каласіцца трава,

Дай мне альтанку, дай мне пруты, абвітыя лозамі,

Дай мне новае зерне кукурузы й пшаніцы, дай мне жывёлаў рахманых, што навучаць патолі,

Дай мне ночы такія спакойныя, як на высокіх плато на захад ад Місісіпі, і ў зоры ўглядацца,

Дай мне духмяны на досвітку сад з гожымі кветкамі, дзе магу я хадзіць ціхамірна,

Дай мне ў жонкі жанчыну з салодкім дыханнем, якая ніколі не стоміць мяне,

Дай мне цудоўнае дзіця, дай мне далёкае ад шумаў сусвету простае вясковае жыццё,

Дай мне спяваць дзікія песні з сабою сам-насам, адно для ўласных вушэй,

Дай мне самоту, дай мне Прыроду, дай мне зноў, о Прырода, сваю першародную мудрасць. 

 

Выпрошваю ўсё гэта (стомлены бясконцай мітуснёй, знясілены вайной і варажнечай),

Вымольваю незмаўкальна, і крыкі рвуцца з майго сэрца,

Але просячы, я ўсё роўна гарнуся да свайго горада,

Дзень за днём і год за годам,о горад, гуляць тваімі вулкамі,

Дзе ты палоніш мяне на час і адпускаць не хочаш,

Але насычаеш мяне, узбагачаеш душой, адорваючы паўсюдна людскімі тварамі.

(О я бачу, чаго я хацеў унікнуць, і, аспрэчваючы мае мальбы,

Я бачу, як мая душа топча тое, чаго яна прагла.)

 

ІІ

Трымай сваё дзівоснае ціхае сонца,

Трымай, о Прырода, свае лясы і лясныя зацішкі,

Трымай свае лугі з канюшынай і цімафееўкай, свае пшанічныя палі і сады,

Трымай сваю грэчкавую квецень і гул вераснёўскіх пчолаў над ёю,

Дай мне твары і вуліцы — дай мне бясконцыя чароды зданяў уздоўж тратуараў,

Дай незлічоных паглядаў — дай мне жанчын — дай мне тысячы таварышаў і каханкаў!

Штодня дай мне новых — дай мне з імі за рукі трымацца штодня!

Дай мне відовішчаў — дай мне вуліц Манхэтана!

Дай мне Брадвей з салдатамі на маршы — дай мне голасу трубаў і барабанаў!

(Салдаты пашыхтаваліся ў роты й палкі — адны збіраюцца ў дарогу, румяныя, дзёрзкія,

Другія, чый скончыўся час, вяртаюцца парадзелымі шэрагамі, юныя, але такія старыя, маршыруюць, ні на што не зважаючы.)

Дай мне ўзбярэжжы і прыстані ў чорнай аблямоўцы караблёў!

Вось гэта па мне! О жыццё насычанае, поўнае пад завязку і размаітае!

Жыццё тэатраў, бараў, вялізных гатэляў — па мне!

Кают-кампаніі параходаў па мне! людныя экскурсіі па мне! факельныя шэсці!

Шчыльныя брыгады, гатовыя да вайны, а за імі нагружаныя ваенныя машыны;

Людзі, незлічоныя, рухавыя, з моцнымі галасамі, пачуццямі, святамі,

Вуліцы Манхэтана, што гучна грукочуць, што адбіваюць бой барабанаў, як цяпер,

Несупынны і шумны ансамбль, ляскат і бразгат ружжаў (нават выгляд параненых),

Натоўпы Манхэтана і іх гармідарны ансамбль!

Твары і вочы Манхэтана— заўжды па мне! 

(City Of Ships)

 

Горад караблёў!
(О чорныя караблі! О лютыя караблі!

О прыгожыя вастраносыя параходы і паруснікі!)

Горад свету (бо ўсе тут народы,

Усе краіны зямлі аддаюць тут сваю даніну)!

Горад мора! горад спешных іскрыстых прыліваў!

Горад, чые радасныя прылівы няспынна імкнуць і адступаюць, згортваючыся і разгортваючыся віхрамі і пенай!

Горад прыстаняў і складоў! горад высокіх фасадаў з мармуру і жалеза!

Горды і палкі горад! жвавы, шалёны, дзівацкі горад!

Уздыміся, о горад! Не дзеля міру толькі, а будзь сабой, да вайны падобны.

Не бойся! не пераймай нічыіх узораў, акрамя ўласных!

Глядзі на мяне, о горад! увасабляй мяне, як я цябе ўвасобіў!

Я нічога з дараванага табою не адрынуў — усіх табою прынятых я прыняў;

Добрае ці благое, я ў цябе не пытаюся — усё люблю — нічога не асуджаю;

Я пяю і хвалю ўсё тваё — але хопіць міру;

У міры я пеў мір, але цяпер я маю барабан вайны;

Вайна, чырвоная, — песняй маёй на тваіх вуліцах, о горад! 

 

(City Of Orgies)

Горад оргій, алеяў і ўцехаў!

Горад, у якім я жыву і спяваю, у тваёй сарцавіне, каб аднойчы праславіць цябе,

Не твае ўрачыстасці — не твае жывыя карціны, не твае спектаклі — мая адплата;

Не бясконцыя шэрагі тваіх дамоў — не караблі на прыстанях,

Не шэсці на вуліцах, не яркія вітрыны з таварамі напаказ;

Не мае размовы з людзьмі вучонымі, не мой удзел у імпрэзах ці святах;

Не яны — калі ж крочу я, о Манхэтан! твае частыя хуткія сполахі вачэй, што мне прапануюць каханне,

Прапануюць у адказ на маё — вось мая адплата;

Каханкі, нястрымныя каханкі, — адзіная мне адплата.

(Mannahatta)

Я прасіў пра нешта адметнае і выключнае для майго горада,

І вось жа! узнікла спрадвечнае слова!

 

Цяпер я бачу, што ў імені, у слове, гучным, мудрым, бурлівым, пявучым, самастойным,

Я бачу, што слова майго горада — гэта слова старое,

Таму што я бачу, гэта слова гняздуе ў гняздоўі затокаў цудоўных,

Заможны, уздоўж у густой аблямоўцы паруснікаў і параходаў, востраў

у шаснаццаць міль даўжынёй, на аснове надзейнай,

Незлічоныя людныя вуліцы, высокія будынкі з металу, стромкія, моцныя, светлыя, велічна мкнуць у чысцюткае неба,

Прыліў, які так люблю, хуткі і шчодры на схіле дня,

Імклівыя марскія цячэнні, астраўкі, прылеглыя буйнейшыя выспы, пагоркі і вілы,

Шматлікія мачты, белыя прыбярэжныя параходы, баржы, паромы, чорныя марскія караблі, збудаваныя ўдала,

Вуліцы ў самым цэнтры, дзелавыя канторы маклераў, канторы купцоў і грашовых брокераў, вуліцы-рэкі,

Імігранты ўсё прыбываюць, пятнаццаць ці дваццаць тысяч за тыдзень,

Драбіны развозяць тавары, смелая язда фурманаў, загарэлыя твары маракоў,

У паветры лета, ярка ззяе сонца, плывуць у вышынях аблокі,

Зімовы снег, на санях бомы — на рацэ трэснуў лёд, крыгі ідуць то ўверх, то ўніз, гнаныя прылівамі ці адлівамі,

Гарадскія механікі, майстры, статныя, з прыгожымі тварамі, глядзяць табе проста ў вочы,

Перапоўненыя тратуары, калёсы, Брадвей, вось жанчыны, крамы й тэатры,

Мільённы народ — манеры вольныя і шляхетныя —галасы шчырыя — гасціннасць паўсюль — самая смелая і добрая моладзь,

Горад хуткіх і шумных водаў! горад шпіляў і мачтаў!

Горад у гняздоўі заліваў! мой горад!