(Henrik Nordbrandt)
Сонцастаянне
(Solhverv)
Сярод зімы сонца спусцілася так нізка,
што магло заглянуць
пад усе дзверы на свеце.
Тартак за далінай спыніўся рэзка,
ажно раздзёр
аблезлыя шпалеры дзяцінства.
Я ўвайшоў у сасоннік
нібыта ведаў яго мімалётам
і мог забыць
так сама лёгка.
Упалая кропля асвятліла цемру
і прапаліла дзірку ў дыване сасновай ігліцы —
як быццам пачуліся крокі ў закрыстыі
незадоўга да хросту.
Пад канец снежня
(Sidst i december)
Дні не скарачаюцца,
і жыццё не падаўжаецца,
і смерць не набліжаецца.
І нішто не адчуваецца больш аддаленым,
чым гэта, што напісалася
у цені гэтага нізкага сонца.
(Jens Johannes Jørgensen)
Веснавое Евангелле
(Forårs-Evangelium)
Сонца ззяе над лясамі,
Мора бліскае з-за дрэў,
Шэпча вецер, бзычуць пчолы,
Крылы, кветкі, шум і спеў.
Дрозд пяе і берасцянка
між яскрава-светлых дрэў,
Зацвітаюць кроп, дымянка,
белых ландышаў пасеў.
Блікі на сцяне як кветкі,
кветкі ў коле светлых дрэў.
Ў гэтым водары і сонцы
адчуваю — Бог прыспеў.
