Пахаванне без смутку

(Treni)

Уначы

рух па сцяне павольны

чырвоных ценяў запускаў цягнікі:

счэпкі глухія ўдары

аб сон разбіваліся.

І змывала

лёгкім падзеннем дажджу

поўны крышталікаў дым: мары

пачыналіся бясконцымі бліскучымі

рэйкамі ўздоўж ракі.

Часам яшчэ і цяпер

далятае праз сон той грукат

бязладны

і па нямых вечаровых вулках ля марудных

драўляных вагонаў абуджае

ў крыві

скрыгатам доўгім — і той даўні пякучы

спалох, і мару

пра эшалоны.

 

(Canto selvaggio)

Я крычала радасна на захадзе сонца.

Шукала пад сіверам цыкламены:

паднялася да падножжа круглай скалы

паморшчанай, расколатай хмызамі.

На лугі, пабітыя каменяпадам,

на белыя галоўкі стакротак,

на мае валасы, на маю аголеную шыю,

з высокага неба ападаў вецер.

Я крычала радасна, сыходзячы ўніз.

Захаплялася няскоранай дзікаю сілай,

ад якой калені мае прагнуць стромаў;

невядомай і чыстаю сілай, што напяла

мяне, быццам лук для пэўнага стрэлу.

Цыкламенавы водар — па ўсім шляху;

уздыхалі з палёгкай у цені лугі,

яшчэ трапяткія ад залатой пяшчоты.

Далёка, у трохкутніку зеляніны,

затрымалася сонца. Я б хацела

імкліва скочыць у гэтае святло,

і легчы на сонцы, і раздзецца,

каб, паміраючы, бог напіўся

маёй крыві. Пасля застацца ўночы

ляжаць на лузе з пустымі венамі:

зарапады білі б раз'юшана

маё цела ссохлае, мёртвае.

 

 

 

 

(Acqua alpina)

 

Радасць — спяваць як ты, ручаіна,

радасць — смяяцца

і адчуваць у роце белыя,

як твой галечнік, зубы;

радасць — нарадзіцца

толькі цяпер, у сонечнай раніцы

на выгане

між фіялак;

забыцца пра ноч

і ўкус леднікоў.

(Rifugio)

 

Туман. Камянёў падзенне

ў крыніцы. Па начах галасы вады

са снягоў збягаюць уніз.

 

Ты рассцілаеш мне коўдру

на саламяным матрацы:

рукамі сваімі дужымі

захінаеш мне плечы, мякка,

каб холад

не дакрануўся.

 

А я думаю

пра вялікую таямніцу, якая жыве

у табе, па-за тваім ціхім

жэстам; пра пачуццё

нашага чалавечага братэрства

без слоў, між вялізных

выступаў горных.

 

І можа, у маўчанні між намі,

болей зорак, і таямніцаў,

і шляхоў неспасціжных,

чым ва ўсім гэтым небе,

распасцёртым за туманамі.

 

 

 

 

(Funerale senza tristezza)

 

Гэта не ёсць памерці,

гэта — вярнуцца

да вытокаў сваіх, да калыскі:

ясным днём,

нібы ўсмешка маці,

якая чакала.

Палі заінелыя, дрэвы пад срэбрам, хрызантэмы

белыя — дзяўчынкі

ў белых сукенках,

у вэлюмах колеру прымаразка,

голас — цурчанне вады,

яшчэ жывой між

змерзлымі берагамі.

Агеньчыкі свечак, пагаслых

у ранішнім ззянні,

апавядаюць

пра адыход

рэчаў зямных —

пяшчотны —

пра вяртанне істот чалавечых

па кладках паветраных

неба,

па бялюткіх грабянях дрымотных

гор

да другога берага, да лугоў

сонечных.

 

(Pudore)

 

“Калі нейкае з маіх бедных словаў

табе падабаецца

і ты мне пра гэта кажаш,

хоць бы толькі вачыма,

я расхінаюся перад табою

ў блаславёнай усмешцы,

але дрыжу,

як мама маленькая юная,

што чырванее,

нават калі нейкі мінак называе

прыгожым яе дзіця”.

 

 

(Pace)

 

Слухай:

так блізка звіняць званы!

Бачыш: на бульвары выцягнуліся таполі,

каб абняць іх звон. Кожны ўдар

як глыбокая ласка, аксамітнае покрыва

спакою, што апусціла ноч,

каб агарнуць мой дом і маё жыццё.

Кожная рэч навокал вялікая і цьмяная,

як успаміны дзяцінства.

Дай мне руку: я ведаю, колькі твая рука

пакутавала ад маіх пацалункаў. Дай мне яе.

Сёння вечарам не гараць мае вусны.

Будзем проста гуляць: вуліца доўгая.

Чытаю на далёкай адлегласці будучыню,

як на лісце, што перада мною:

пасля малюнак раптоўна знікае

у невядомасці цемры, як гэтая

чыстая старонка, што рвецца раптоўна

на цёмнай воўне стала.

Але хадзем гуляць: нават невядомасць

мяне не палохае, калі я з табою.

Ты робіш мяне паслухмянай і чыстай,

як дзіця, што моліцца і засынае.    

 

(Il cielo in me)

 

Я не павінна забыцца,

што неба

было ўва мне.

 

Ты

быў небам ува мне,

ніколі не лашчыў мой твар,

а толькі, калі я гаварыла пра Бога,

кранаў мой лоб

лёгкімі пальцамі і гаварыў:

— Ты робішся прыгажэйшай, калі думаеш,

пра добрае.

 

Ты

быў небам ува мне,

бо кахаў мяне не дзеля мяне самой,

а за тое зерне

дабра,

што спала ўва мне.

 

І калі туга па нязбытным да доўгага

плачу мяне змушала,

ты моцнымі пальцамі

выціраў мае слёзы і казаў:

— Як зможаш ты заўтра стаць мамай

дзіцяці нашаму, калі цяпер так плачаш?

 

Ты

быў небам ува мне,

бо кахаў мяне

не за маё жыццё,

а за другое жыццё,

што магло ўва мне

прарасці.

 

Ты

быў небам ўва мне,

вялікім сонцам, што ператварае

у празрыстае лісце дзёран,

і хто хацеў ударыць цябе,

бачыў, як выляталі з рукі

птушкі,

а не камяні —

птушкі,

што сваімі пёркамі ў небе пісалі

жывое тваё імя,

нібы ў даўніх

цудах святых.

 

Я не павінна забыцца,

што неба

было ўва мне...