I
Пану начальніку даношу,
што ў нашам горадзе жывут
пяць вдоваў царскіх генералаў
і што паскудства творат тут.
Как толька ноч (пра эта точна
ужэ даносіў Гвоздзь, мой зяць) –
в пяці дамах бранчат нарочна
гітар, прадстаўце, тожа пяць.
Гітары – собственнасць мужчынаў
(пра лічнасці я дам сігнал).
Спаць савяршэнна немагчыма –
крычат, вапят: “Разбей бакал!”
Грыбы, саленья, зразы шпарка
красуні з хахалямі жруць,
па восем раз куляюць чарку,
шатаюцца патом, аж жуць!
Калі ўсё так у беднай Польшэ
начнёт шатацца – будзет ад!
Падзел чарговы! Дажэ большэ
і дажэ хужэ – Saisonstaat!
Я пра апасны від дзебошу
пану начальніку даношу.
ІІ
Пану начальніку даношу,
што Брэш (студзент) с нядаўніх пор
не ў меру эксцэнтрычэн што-та –
он ззадзі дзелает прабор!
Стрыжомся па сталічнай модзе
мы с незапамятных врэмён,
а Брэш с праборам подла ходзіт,
весь із себя такой піжон.
У кансцітуцыонный празнік
пастроіцца красіва строй,
а Брэш пакажэт тыл, праказнік, –
і дзісцыпліны нікакой.
Крычыт “Ур-ра!” ваеначальнік
(пастрыжан как веліт статут),
а Брэш муціт народ, ахальнік,
свеця праборам там і тут.
Я віжу, што ўсё чашчэ людзі
праборы дзелают как Брэш:
Барткевіч, Дурскій, Бігда, Цудзік…
Опля-Канецкій і дэ Веш.
Пра дзекадзенцкую раскошу
пану начальніку даношу.
ІІІ
Пану начальніку даношу
(как там ваш коцік, харашо?),
што Брэш учора нанач глядзя
к вдаве (адной з пяці) пашол.
Сідзят ані за самаварам –
казалась бы, бяры і еш,
но нет, внезапна молвіт з жарам
распутніцэ каварный Брэш:
– Вы руская душа, Тацьяна,
ваш муж Талстова знал впалне,
так пачэму жэ утрам рана
я грусцен так, скажыце мне.
Ведзь есць у нас ціпер і Вісла,
і незавісімасць, і флаг,
но незавісімасць павісла
цяжолай ношай на плячах.
Есць армія, казна, прарокі
і собственный дзержавный пуць –
а я, как парус адзінокі,
хачу забыцца і заснуць…
Пра раманцічных душаў пошук
пану начальніку даношу.
IV
“Пану начальніку даношу,
што ў нашам горадзе…” – но тут
ліст прадзіравіл хто-та злобна,
парэзал брытвай і капут.
Сечас в нево я брошу камень,
абіда не даёт дышаць:
паследняя свінья он, пане,
труд унічтожыл – і бежаць.
Но еслі он свінья, о гора,
то он не мог іначэ, да?
Вазможна, он сбежал на мора
і бродзіт там туда-сюда.
Вазможна, у нево дзецішкі,
вазможна, сіфіліцік он,
і сверху молніі успышкі
в дзецішак б’ют пад ветра стон!
Какая мрачная карціна,
дзецішак жалка аж да слёз,
но всё жэ ты зачэм, скаціна,
угробіл луччый мой данос?!
Пра свіньяў разных нехарошых
пану начальніку даношу.
V
Пану начальніку даношу,
што час назад жана мая
спрасіла за абедам, знаю ль
Лаакаона групу я.
Разверзлась прада мною бездна,
сялёдка в горле встала вдруг
(што для здароўя непалезна),
і, бледный ад душэўных мук,
сказал я: “Связь тут есць сквазная,
связь празраваю я впалне.
Парламенцкія групы знаем,
а лакаонаўскія – не!”
Я лічна сам (с Вацлавам) спешна
разведал, хто, і гдзе, і как –
і што б вы думалі? Канешна,
усплыл адразу Брэш, мой враг!
К вдаве я падабрался тонка –
а там і Брэш, і все піжоны,
і ненаучная кніжонка
са снімкам групы Лакаона!
На атвароце – сігнатура:
“С.Б.” – ну Брэш жэ! Іш ты, чцец!
Ізабражают тут скульптуру,
как бы за эта не влецець.
Закройце Брэша, бардзо прошу,
не зра ж я эта ўсё даношу!
